ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ


Photo: © E.KE.BI, 2001. Ορδόλης

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Χρήστος Α. Χωμενίδης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1966. Το 1990 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε μαθήματα Νομικών στη Σοβιετική Ένωση και Επικοινωνιολογίας στην Αγγλία. Εργάστηκε σε δικηγορικό γραφείο των Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1988, με διήγημα στο περιοδικό "Playboy". Τον Μάρτιο του 1993, εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα, "Το Σοφό Παιδί". Η ενθουσιώδης ανταπόκριση αναγνωστών και κριτικών του έδωσε την δυνατότητα να γίνει επαγγελματίας συγγραφέας. Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα και δύο συλλογές διηγημάτων. Ο Χρήστος A. Χωμενίδης συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες και περιοδικά, μετέφρασε ένα θεατρικό έργο και έγραψε το σενάριο μιας κινηματογραφικής ταινίας. Από τον Αύγουστο έως τον Νοέμβριο του 1997, συμμετείχε στο International Writing Program του Πανεπιστημίου της Iowa των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Μιλάει Αγγλικά και Ρωσικά.

Εργογραφία

Το σοφό παιδί, Αθήνα, Εστία, 1993. Σελ. 316, ISBN: 960-05-0482-2
Στο ύψος των περιστάσεων, Αθήνα, Εστία, 1995. Σελ. 328, ISBN: 960-05-0662-0
Δεν θα σου κάνω το χατίρι, Αθήνα, Εστία, 1997. Σελ. 196, ISBN: 960-05-0746-5
Η φωνή, Αθήνα, Εστία, 1998. Σελ. 352, ISBN: 960-05-0746-5
Η δεύτερη ζωή, Αθήνα, Εστία, 2000. Σελ. 256, ISBN: 960-05-0908-5

Μεταφράσεις

Στα Γαλλικά:

La jeune sage. {tr by}: Danielle Blot. Paris, Editions du Seuil, 1997. 342pp
ISBN: 2-02-025955-9

La hauteur des circonstances. {tr by}: Danielle Blot. Paris, Editions du Seuil, 1998. 253pp ISBN: 2-02-0323320-6

O συγγραφέας Χρήστος A. Χωμενίδης

Ο Χρήστος A. Χωμενίδης ανήκει στην πιο πρόσφατη γενιά Ελλήνων πεζογράφων οι οποίοι έκαναν την εμφάνισή τους στη δεκαετία του 1990. Το πρώτο του βιβλίο, το μυθιστόρημα Το σοφό παιδί, φανέρωσε την ύπαρξη ενός ταλαντούχου συγγραφέα ο οποίος διέθετε μεγάλη αφηγηματική ευχέρεια, ευρηματικότητα στην πλοκή και χιούμορ. Δύο χρόνια αργότερα, το νέο του μυθιστόρημα, Στο ύψος των περιστάσεων, (1995), επιβεβαίωσε τα σταθερά γνωρίσματα της γραφής του. Ένα ακόμη μυθιστόρημα, Η φωνή (1998) καθώς και οι δυο μέχρι στιγμής συλλογές διηγημάτων του Δεν θα σου κάνω το χατίρι και Η δεύτερη ζωή, τείνουν να τον χαρακτηρίσουν ως ένα πολύ παραγωγικό συγγραφέα.
Τα θέματα των βιβλίων του είναι παρμένα από τη σύγχρονη (και όχι μόνον) ελληνική ζωή, ενώ οι ανθρώπινοι χαρακτήρες σε όλες τις ιστορίες που αφηγείται είναι αυτοί που συναντάμε καθημερινά. Αυτό που πραγματικά διακρίνει τη μυθοπλασία του Χωμενίδη είναι η απολύτως ευρηματική πλοκή στις ιστορίες του και κυρίως η μεγάλη αφηγηματική του άνεση η οποία προκαλεί τον αναγνώστη να συνεχίσει για να φτάσει μέχρι το τέλος. Ο Χωμενίδης, όπως και μερικοί άλλοι της ίδιας γενιάς, φαίνεται να έχουν απαλλαγεί από μια εκπρόθεσμή πιο ηθογραφική διάθεση, όπως επίσης και από τα κάποτε κυρίαρχα στη μεταπολεμική ελληνική πεζογραφία μοτίβα των εθνικών περιπετειών που γνώρισε η Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα. Από την άποψη αυτή, ο Χωμενίδης, μπορεί να θεωρηθεί ως χαρακτηριστική περίπτωση τού πώς αντιλαμβάνονται τη θεματική τους και πώς εκφράζουν την προσπάθεια τους για ανανέωση της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας οι συγγραφείς της γενιάς του. Μετά από τις συγκλονιστικές αλλαγές που γνώρισε η Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1990, ολόκληρη η ανθρωπότητα περνάει σε έναν 'νέο, γενναίο κόσμο και αυτόν ακριβώς τον κόσμο, με τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις του, προσπαθεί να εκφράσει ο Χωμενίδης. Σε μια παλιότερη συνέντευξη του ο Χωμενίδης είχε δηλώσει, μεταξύ άλλων, και τα εξής : ' Συγγραφέας είναι εκείνος που κατ' αρχήν, ξέρει να βλέπει. Που αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στην παρατήρηση και όχι στη γραφή. Εμένα το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να κοιτάω αγνώστους ανθρώπους και να φαντάζομαι ολόκληρες ζωές με βάση τα στοιχεία που μου δίνουν, καθώς περπατούν στο δρόμο'. Πίσω, λοιπόν, απ' αυτήν την ευφάνταστη ματιά συγγραφέα, υπάρχει ένας τεχνίτης που δημιουργεί ολόκληρα σενάρια, που αφήνει ελεύθερη τη φαντασία του και που ξέρει να διηγηθεί, κάποτε πολύ πικρά, παραμύθια. Σε αυτή του την προσπάθεια τον βοηθά πολύ το διάχυτο χιούμορ που διακρίνει όλα του τα βιβλία, κάτω από το οποίο ξεμυτίζει αρκετές φορές ο σκεπτικισμός και η μελαγχολία για την ανθρώπινη μοίρα. Γι' αυτό και οι ήρωες που συγκροτούν μια πινακοθήκη ετερόκλητων χαρακτήρων, σαν αυτούς ακριβώς που συναντάμε κάθε μέρα και που, στο βάθος τους, δεν έχουν τίποτε από τα ηρωικά ή εξωπραγματικά στοιχεία που διέκριναν παλαιότερα τους ατσαλάκωτους ήρωες των μυθιστορημάτων. Ο Χρήστος Α. Χωμενίδης είναι ένας συγγραφέας που θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια ακόμη, και αν όχι τίποτε άλλο, πιστεύω ότι θα μας χαρίζει και στο μέλλον μια από τις βασικές απολαύσεις που ξέρει να μας προσφέρει η λογοτεχνική γραφή: την αναγνωστική απόλαυση.

Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ποιητής, βιβλιογράφος

Τί έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία του Χρήστου Χωμενίδη
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)

Το σοφό παιδί, Αθήνα, Εστία, 1993. Σελ. 316, ISBN: 960-05-0482-2

...Θα αποτελούσε μάταιο κόπο να αναζητήσει κανείς έστω και ίχνη πρωτολείου στα Σοφό Παιδί. Ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή μ' έναν ώριμο πεζογράφο ο οποίος φαίνεται να κατέχει την τέχνη και το χάρισμα να αφηγείται την πραγματικότητα σαν παραμύθι (ή το παραμύθι σαν πραγματικότητα) διατηρώντας φαινομενικώς την αμερόληπτη απάθεια του αφηγητή και υπονομεύοντας συνεχώς, με καλυμμένη ειρωνεία και χιούμορ τις τραγικές εξελίξεις της πλοκής. Ως γνήσιος παραμυθάς, ο συγγραφέας διαψεύδει κάθε τόσο τις προβλέψεις του αναγνώστη, φθάνοντας κάποτε έως την υπερβολή...
Πιστεύω πω βρίσκεται μέσα στις προθέσεις του Χωμενίδη να ξετυλίξει την ιστορία του γύρω από έναν μη λογικοφανή σκελετό. Αλλά ποιος μπορεί να αντιτείνει ότι η νεοελληνική ζωή μετά το 1974 υπακούει σε μια έστω στοιχειώδη λογική; Το σοφό παιδί δεν έχει την εκφραστική δυσκαμψία ή τις ενοχλητικά έκδηλες ή αλληγορικές προθέσεις που συχνά διακρίνουμε την πεζογραφία των νεωτέρων, κάποτε και των παλαιοτέρων συγγραφέων μας. Είναι ένα βιβλίο που προκαλεί την ανάγνωση από σελίδα σε σελίδα...

Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ποιητής, βιβλιογράφος

Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 27.4.1993

Το σοφό παιδί, Αθήνα, Εστία, 1993. Σελ. 316, ISBN: 960-05-0482-2

…Christos Chomenides restitue ce parcours avec fougue, tendresse et drolerie. Il fait la ses premiers pas en litterature, sans rein oublier de ce qui rend les enfants sages : la naivete, l'insolence et une certaine crudite. Mais aussi l'amour du merveilleux et sa poesie.

Thierry Parisot
Κριτικός Λογοτεχνίας
LE MONDE DIPLOMATIQUE,
Φεβρουάριος 1998

Το σοφό παιδί, Αθήνα, Εστία, 1993. Σελ. 316, ISBN: 960-05-0482-2

...Σπάνια έχω συναντήσει, σε πρωτοδημοσίευτο κείμενο, μια τέτοια στερεότητα και εντέλεια γραφής πρόζας...
Ευθύγραμμη η αφήγηση, σε πρώτο πρόσωπο, με ήρωα ένα ανυποψίαστο, αλλά πανέξυπνο παιδί, προικισμένο με πρόωρο κριτικό πνεύμα, παχυδερμικό ψυχισμό που ωστόσο τον παγιδεύει συχνά σε αφέλειες, οι οποίες όμως πάντα του βγαίνουν σε καλό, η πλοκή του έργου έχει τόσα τσαλίμια και τόσες εναλλαγές, ώστε να είναι αδύνατο να την περιγράψεις περιληπτικά. Κατά τούτο ακριβώς είναι και το πρώτο μεταμοντέρνο μυθιστόρημα που έχουμε, όπου η υπόθεση του, αν και τόσο λεπτομερειακά δοσμένη, δεν έχει κανέναν πλατειασμό...

Θ.Δ. Φραγκόπουλος
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ

Στο ύψος των περιστάσεων, Αθήνα, Εστία, 1995. Σελ. 328, ISBN: 960-05-0662-0

Εκμεταλλευόμενος ο Χ. Χ. παρατηρήσεις από τη στρατιωτική θητεία στο Ναυτικό, ευφάνταστος και γεννημένος παραμυθάς, μας μεταφέρει στο νέο του μυθιστόρημα σε ένα στρατόπεδο νεοσυλλέκτων, όπου πρόκειται να εξελιχθούν πρωτοφανή, παράξενα
Και εντελώς μυθιστορηματικά γεγονότα...
Ο Χωμενίδης αναμφισβήτητα ξέρει να στήνει και να αναπτύσσει σαν παραμύθι την πλοκή των ιστοριών που μας αφηγείται. Διακωμωδεί τα πάντα, από τη θρησκεία και το στράτευμα μέχρι τις μεγάλες ιδέες και τα ηχηρά παρόμοια. Και, επιπλέον, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα να γράφει βιβλία, τα οποία είναι προορισμένα να διαβάζονται και να προκαλούν την αναγνωστική ευφορία, στοιχείο που δεν συναντάμε συχνά στη σύγχρονη πεζογραφία μας.

Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ποιητής, βιβλιογράφος

Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 28.11.1995

Στο ύψος των περιστάσεων, Αθήνα, Εστία, 1995. Σελ. 328, ISBN: 960-05-0662-0

...Il faut lire ce livre hilarant jusqu'au bout, ne serait-ce que pour deguster la bordee d'injures eructee par une vielle Grecque dechainee au fond d'un taudis turc. Mieux que toute analyse, leur saveur roborative exprime sans ambages la morale de cette farce guerriere, parabole loufoque de la Grece moderne, vue par un enfant terrible des annees 60.

Lili Braniste
Κριτικός Λογοτεχνίας
Περιοδικό LIRE , Οκτώβριος 1998

Στο ύψος των περιστάσεων, Αθήνα, Εστία, 1995. Σελ. 328, ISBN: 960-05-0662-0

...Ο έξυπνος συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης αρπάζει από τα μαλλιά την ευκαιρία που του παρέχει η στράτευση του και δονούμενος από μια άκρατη φαντασιοπληξία μας παραδίδει ένα πολιτικο-στρατιωτικό θρίλερ, με ειρωνική όμως διάθεση...
Το να προσπαθήσει κανείς να περιγράψει το μύθο του συγκεκριμένου βιβλίου, αποτελεί καθαρή ματαιοπονία. Δεκάδες τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα κρατά το καθένα για τον εαυτό του από λίγες ως περισσότερες σελίδες, κατευθυνόμενα από το μοναχικό αλλά σπαρταριστά υπερφυσικό λογοτεχνικό χέρι του δημιουργού. Πράγματι, το χιούμορ είναι η σπουδαιότερη συνισταμένη που χαρακτηρίζει το
"Ύψος των περιστάσεων" όσο κι αν κανείς μπορεί να διακρίνει στοιχεία κριτικής απέναντι σε κατεστημένες θέσεις και κοινωνικές εκφράσεις, που οι σημερινοί σκεπτόμενοι νέοι απωθούν ή καυτηριάζουν με όλες τους τις δυνάμεις...
Ο Χρήστος Χωμενίδης χειρίζεται το θαυμαστό εργαλείο της γλώσσας πανάξια, πετυχαίνοντας τους στόχους του, περνώντας στον αναγνώστη την προσωπική του εμπειρία και το ατομικό βίωμα μέσα από ένα κέλυφος παραμυθένιας διαδρομής και καυστικών σχολίων, που μπορεί να μην έχουν καμία σχέση μα την πραγματικότητα, είναι όμως προσαρμοσμένα και εναρμονισμένα στο μεγάλο "ψέμα" του λόγου...

Χρίστος Παπαγεωργίου
Ποιητής, Κριτικός Λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ 11.2.1996

Δεν θα σου κάνω το χατίρι, Αθήνα, Εστία, 1997. Σελ. 196, ISBN: 960-05-0746-5

Ευρηματικά, εύστροφα γραμμένα, μεταξύ ενός ρεαλισμού της απελπισίας και ενός κυνικού παραλογισμού, τα δώδεκα διηγήματα του Χρήστου Χωμενίδη αποκαλύπτουν με τη συντομία, περιεκτικότητα και αποτελεσματική τους έκφραση τη δύναμη του συγγραφέα... Ο Χωμενίδης, με τα συγκεντρωμένα σε ένα τόμο διαφορετικά, ομοιογενή, όμως, στο ύφος και στο στόχο τους, διηγήματα πετυχαίνει το στοίχημα της ιδιαίτερα απαιτητικής διηγηματικής γραφής συνδυάζοντας την τεχνική της αφήγησης με μια διεισδυτική ματιά εμπείρου σχολιαστή της καθημερινότητας και με τον καταλυτικό υπόγεια σαρκασμό του απέναντι στους πάντες και τα πάντα.

Δημήτρης Τσατσούλης
Θεατρολόγος, κριτικός λογοτεχνίας
Πανεπιστήμιο Πατρών
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Οκτώβριος 1997

Η φωνή, Αθήνα, Εστία, 1998. Σελ. 352, ISBN: 960-05-0746-5

... Ο Χωμενίδης ακολουθεί χωρίς αμφιταλαντεύσεις τη γραμμή της παρωδίας. Μέχρι λίγο πριν από το τέλος, όμως, γιατί εκεί μας περιμένει μια έκπληξη-ο κουφιοκέφαλος ήρωάς του, που γίνεται πρόθυμα όργανο διαφόρων κομπιναδόρων με αντάλλαγμα τις ηδονές του καταναλωτικού παραδείσου, εξεγείρεται τελικά και σχίζει τον χάρτινο κόσμο του, σκορπώντας ένα ζεστό, ανθρώπινο χρώμα, πρωτόγνωρο στα μυθιστορήματα αυτού του συγγραφέα...

Δημοσθένης Κούρτοβικ
Συγγραφέας, Κριτικός Λογοτεχνίας
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 29.5.1999

Η φωνή, Αθήνα, Εστία, 1998. Σελ. 352, ISBN: 960-05-0746-5

Η περίπτωση Χωμενίδη είναι ένα σημαντικό φαινόμενο τη νεότερη λογοτεχνική ζωή της χώρας. Ικανότατος, με ζωντανή πένα και ακόμα ζωντανότερη φαντασία, πληθωρικός, ξέρει να φτιάχνει ιστορίες και να τις διηγείται ελκυστικά...
Στη "Φωνή", ο ήρωας είναι ένας νέος ομογενής από την Τασκένδη που έρχεται στην Αθήνα και αφομοιώνεται στη γλοιώδη κουλτούρα μιας τάσης των νεοελλήνων, στην οποία ο ίδιος επιπλέει ως φίρμα του λαϊκού τραγουδιού. Τα πάντα κινούνται εν είδει παρωδίας. Οι σκηνές τρέχουν γρήγορα σαν να βλέπουμε μια ταινία του Κουστουρίτσα, παρασέρνοντας στο διάβα της επιχειρηματίες, γυναίκες πονεμένες, πολιτικούς διανοούμενους, ενώ κρίσεις εκφράζονται για τους πάντες και επί παντός επιστητού. Διαβάζεται μονορούφι και οπωσδήποτε γοητεύει...

Γιάννης Μπασκόζος
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΕΞΠΡΕΣ, 15.11.1998

Η φωνή, Αθήνα, Εστία, 1998. Σελ. 352, ISBN: 960-05-0746-5

...Το νέο μυθιστόρημα του Χ. Α. Χωμενίδη επιτυγχάνει, νομίζω, να εναρμονίσει την ανεξάντλητη φλέβα σαρκαστικού χιούμορ που διαθέτει ο συγγραφέας με το θέμα της ιστορίας του, και να δώσει ένα βιβλίο απολαυστικό...
Τίποτα δεν μένει όρθιο από την αδιάκοπη διακωμώδηση του Χ. Α. Χωμενίδη μιας ολόκληρης κοινωνίας -όπου οι επιχειρηματίες, γιατροί, δικηγόροι, λογής λογής άνθρωποι των πολυτελών κέντρων διασκέδασης και των εταιρειών, συγκροτήματα, πρακτορεία, μπαλέτα εγχώρια και αλλοδαπά, η πρωτεύουσα, η επαρχία, όλοι ανεξαιρέτως κυνηγούν με ακόρεστη δίψα το γρήγορο κέρδος για να μετατραπούν σε εύκολα θύματα όσων επιδιώκουν να τους εκμεταλλευτούν.
Μεν το ξέφρενο ρυθμό της Η φωνή, κατορθώνει να υπηρετήσει μια ιστορία, όπου η αδιάκριτη εναλλαγή φαινομενικώς ανυπέρβλητων εμποδίων και αφελών λύσεων αναδεικνύει το κίβδηλο ενός κόσμου που ζει μέσα σε μια διαρκή επιθυμία μεγαλείου και στην αδιάκοπη ανάγκη ενός ατελείωτου γλεντιού. Έχω την εντύπωση ότι Η φωνή, είναι το ευτυχέστερο έργο παρωδιακής πεζογραφίας όχι μόνο του Χωμενίδη, αλλά και των άλλων μυθιστοριογράφων που συστηματικά τα τελευταία χρόνια την καλλιεργούν...

Ελισάβετ Κοτζιά
Κριτικός Λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 13.12.1998

Η δεύτερη ζωή, Αθήνα, Εστία, 2000. Σελ. 256, ISBN: 960-05-0908-5

Η "Δεύτερη Ζωή" είναι μια συλλογή έντεκα διηγημάτων που παίρνει τον τίτλο
της από την πρώτη και μεγαλύτερη ιστορία στην οποία πρωταγωνιστούν δύο ηλικιωμένοι "μπονβιβέρηδες", οι οποίοι περιφέρονται στην Ευρώπη, σε μυστικές αποστολές, μεταφέροντας μυστήρια πακέτα και μεθοκοπώντας με χυμώδεις ξανθές Γερμανίδες...
Στο διήγημα " ένας άλλος, άλλος ένας", ένας ταχυδρόμος συναντά παντού τα ίδια πρόσωπα, ενώ η " Μωβ κηλίδα" θα μπορούσε να αποτελέσει το ιδανικό σενάριο σουρεαλιστή σκηνοθέτη που θέλει να ασχοληθεί με τα ερωτικά τρίγωνα και τα οικογενειακά δράματα. Στο δε διήγημα που φέρει τον τίτλο " Η Αντικατάσταση", έχεις την αίσθηση ότι η λογοτεχνία όχι απλώς αντιγράφει αλλά κατακλέβει την πραγματικότητα, σε αυτή την περίπτωση του τηλεοπτικού σταρ σύστεμ και της κοσμογονίας του. Ο Χρήστος Χωμενίδης δίνει με τη"Δεύτερη Ζωή" μια δεύτερη ευκαιρία να αναδειχτεί στον πιο ταλαντούχο συγγραφέα της γενιάς του.

Αναστασία Καμβύση
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΕΞΟΥΣΙΑ, 4.9.2000

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα 'Η Φωνή', Αθήνα, Εστία 1998

Στις 15 Οκτωβρίου 1989, στις έξι το απόγευμα, η Μυρτώ Χαλκιά βγήκε από το κομμωτήριο στην Κηφισίας και σταμάτησε ένα ταξί για να επιστρέψει στο σπίτι της. Έκανε πρωτοφανές για την εποχή κρύο, στην Πεντέλη χιόνιζε και το σαραβαλιασμένο Λάντα έμπαζε από παντού. Η Μυρτώ ζάρωσε στο πίσω κάθισμα και κουκουλώθηκε με το παλτό της. Ο ταξιτζής φορούσε ένα βαμβακερό πουκάμισο με σηκωμένα μάλιστα, μανίκια - το πρώτο πράγμα που την εξέπληξε πάνω του. 'Δεν σ' ενοχλεί η μουσική' της έκανε, ρίχνοντας ένα βλέμμα από τον καθρέφτη- 'αλίμονο', απάντησε για λογαριασμό της. Έχωσε μια κασέτα με λαϊκά στο μηχάνημα και άφησε το πρώτο τραγούδι να κυλήσει μόνο του, ενώ ο ίδιος πάλευε φιλότιμα με την κυκλοφοριακή συμφόρηση, επιχειρώντας συνεχείς σφήνες, παρακινδυνευμένα προσπεράσματα, κορνάροντας επί δικαίων και αδίκων. 'Δεν βιάζομαι' του διευκρίνισε η Μυρτώ, που είχε αρχίσει να ζαλίζεται. 'καλά, τότε ας το διασκεδάσουμε τουλάχιστον'. Έφτυσε την τσίχλα που μασούσε και ξεκίνησε το ρεσιτάλ.
Ό,τι ακουγόταν από τα μεγάφωνα υποβιβάστηκε σε υπόκρουση. Ο ταξιτζής βρέθηκε ως εκ του θαύματος πάνω σε μια μεγάλη πίστα-κρατούσε ένα αόρατο μικρόφωνο, στολισμένο με διαμαντάκια, και 'ερμήνευε'. Το κοινό τον έραινε με λουλούδια, κρεμόταν από τα χείλη του, τον αποθέωνε κι εκείνος έδινε την ψυχή του στον κάθε στίχο, στην κάθε αναπνοή. Στα τσιφτετέλια τσάκιζε κεφάτα το λαρύγγι, όπως τσακίζανε τη μέση τους οι πιτσιρίκες πάνα στα τραπέζια. Στα καψούρικα έμοιαζε έτοιμος να λιώσει από τον καημό του. Στη Διονυσίου Αρεοπαγείτου, σ' ένα σπαρακτικό ρεφραίν, βγήκε στο αντίθετο ρεύμα και παραλίγο να τρακάρουν μ' ένα βυτιοφόρο. 'Σόρυ', απολογήθηκε και εξακολούθησε απτόητος. 'Δεν έχει καμιά φοβερή φωνή. Έχει όμως πάθος. Αυτό χρειάζεται στις μέρες μας' σκέφτηκε η Μυρτώ. 'Πώς να' ναι αλήθεια;' Από τον καθρέπτη διέκρινε μονάχα μια γαμψή μύτη και δυο μικρά, κατάμαυρα μάτια. 'Σίγουρα πάντως, θα γαμεί καλά'. Σπανίως πια χρησιμοποιούσε αυτό το ρήμα σε ενεργητική φωνή αναφερόμενη σε άντρες. 'Ξέρεις έχω δισκογραφική εταιρεία', του ανακοίνωσε, σαν να του 'λεγε 'σου 'φεξε αγοράκι μου'. 'Εγώ είμαι ερασιτέχνης', την έκοψε. 'Και οδηγός ερασιτέχνης είσαι' του μπήκε, μα το μετάνιωσε προτού τελειώσει τη φράση της. 'Σωστά!' είπε εκείνος και γέλασε τρανταχτά. Η Μυρτώ είδε δυο σειρές τετράγωνα-αλογίσια σχεδόν-δόντια, κιτρινισμένα από τη νικοτίνη. 'Κάνω μεροκάματα στο ταξί του θείου μου. Πρώτα δούλευα στα καράβια'. 'Πόσων χρονών είσαι;' 'Είκοσι έξι στα είκοσι εφτά. Λέων στο ζώδιο. Καισαριανιώτης γέννημα-θρέμμα'. Βρίσκονταν πια σχεδόν έξω από την πόρτα της .
Ο Άκης δεν δέχτηκε λεφτά για την κούρσα. Και η Μυρτώ του πρότεινε να βγουν το βράδυ κι αφού γνωρίστηκαν καλύτερα πάνω από ένα μπουκάλι γαλλικό κρασί σπάνιας εσοδειάς (η ποιότητα, παραδόξως, εξετιμήθη από τον λαϊκό καβαλιέρο) παραβίασε τις αρχές της και τον πήγε σπίτι της.
Ως εραστής την απογοήτευσε τραγικά. Έβγαζε, φυσικά, την ίδια ένταση όπως επάνω στο τιμόνι-πίστα, μα η ανατομία του δεν τον βοηθούσε διόλου. Έφτασε στα όρια της υστερίας μετά την πρώτη φορά, καθώς κοιτούσε εκείνον τον παιδαρά-ύψος κοντά ένα ενενήντα, μελαχρινός σαν γύφτος-όχι όμορφος, αλλά πολύ αρρενωπός δίχως αμφιβολία-να γεμίζει το κρεβάτι, να μην μπορεί όμως να γεμίσει την ίδια. Δάγκωσε τα χείλη της για να μην πετάξει καμιά κακία για το πουλάκι του. Ο Άκης δεν είχε, κατά τα φαινόμενα, την παραμικρή αίσθηση μειονεξίας. Κάπνισε σαν πασάς το τσιγάρο του και ύστερα την πήρε αγκαλιά και την νανούρισε με χάδια και φιλιά. Η Μυρτώ γλίστρησε απαλά στο καταπράσινο λιβάδι του ύπνου, στο οποίο η είσοδος κανονικά επιτρέπεται μονάχα στα μικρά παιδιά.
Για το επόμενο διάστημα βρισκόταν σε μεγάλη σύγχυση. Είχε εκπαιδεύσει άριστα τόσον καιρό τον εαυτό της να αντιμετωπίζει τους άντρες σαν προεκτάσεις, απλώς, του πέους τους-είχε φτάσει στο σημείο να καμαρώνει γι' αυτό και να οικτίρει τις ομόφυλές της που έχαναν τα καλύτερα τους χρόνια βουλιάζοντας μες στο συναισθηματικό χυλό, αντί να ξεστραβωθούν και να αναζητήσουν παλιούς καλούς γαμιάδες κι έναν βολικό σύζυγο. Και να που ξαφνικά έδειχνε η ίδια διαγωγή χειρότερη και από της χειρότερης αγαθομούνας! Ο ταξιτζής όχι μονάχα δεν ερίφθη στον Καιάδα, όπως θα του έπρεπε, αλλά και εγκαταστάθηκε κανονικά στο Θησείο, κουβαλώντας από τη δεύτερη κιόλας μέρα της γνωριμίας τους όλα τα σέα και τα μέα μέσα σ'ένα ναυτικό σάκο. Έδειχνε-είναι αλήθεια- απίστευτο θράσος ο τύπος, ιδίως όταν κρεμούσε τα ρούχα του στη ντουλάπα της ή όταν στρίμωχνε τα ξυριστικά του. Αλλά κι εκείνη, γιατί του έδωσε κλειδιά του σπιτιού, γιατί τηγάνισε πατάτες παραβιάζοντας μια δίαιτα μακράς πνοής, γιατί -πάνω απ' όλα- βιαζόταν κάθε απόγευμα να επιστρέψει από τη δουλειά για να κουρνιάσει πάνω του και να χαλαρώσει μέχρι αποβλακώσεως; όλα δε ετούτα που την εξενεύριζαν όσο βρισκόταν μακριά του, έδιναν, μόλις τον συναντούσε, τη θέση του σ' ένα πλατύ χαμόγελο.
Χτύπησε ένα πρωί το τηλέφωνο, το σήκωσε ο Άκης αντί να αφήσει-όπως είχε εντολή-τον τηλεφωνητή και πληροφόρησε τη μοναδική της φίλη ότι η Μυρτώ είχε μόλις φύγει. 'Μου κρύβεις κανέναν γκόμενο' την ρώτησε εκείνη πονηρά. 'Όχι ρε χαζή. Ο υδραυλικός διόρθωνε το θερμοσίφωνο.' 'Δεν είναι γκόμενος μου, δεν είναι γκόμενος μου, δεν είναι γκόμενος μου!' επαναλάμβανε στον εαυτό της όλη μέρα. Το βράδυ πήγε μόνη της σε μια ροκ συναυλία-ένα τεκνό της ζήτησε φωτιά, η Μυρτώ βιάστηκε να το τραβήξει στις τουαλέτες, όμως, ενώ του έκανε τσιμπούκι, αισθάνθηκε στα γόνατα της τα παγωμένα πλακάκια -'θα τελειώσεις καμιά ώρα' του είπε μοχθηρά 'ή μήπως θέλεις να σου βάλω κωλοδάχτυλο;' Και το τεκνό ακαριαία ξεκαύλωσε.
Προτού πλαγιάσει δίπλα στον Άκη που ροχάλιζε μακάρια, έπλυνε με μανία τα δόντια της. 'Πρέπει δηλαδή, να του είμαι τώρα και πιστή από πάνω;' Σκεφτόταν ενώ το πλατύ του χέρι ζέσταινε την κοιλιά της. 'Τί έχει αυτός ο μικροψώλης και με κάνει αγνώριστη;' Μπροστά στα μάτια της, μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, έλαμψε μια γαλάζια φλόγα. Ξεπηδούσε από το στόμα του ταξιτζή, έφτανε ως το ταβάνι κι εκεί κοβόταν σε δέσμες που χτυπούσαν στους τοίχους και πολλαπλασιάζονταν επ' άπειρον. 'Είναι το χάρισμα!' συνειδητοποίησε.
'Αυτός δεν ξέρει ότι το διαθέτει κι εγώ δεν θέλω να το κουβαλήσω μονάχη μου. Θα το μοιράσω σε όλους τους υπόλοιπους. Θα τον κάνω σταρ!'