Αναζήτηση

Μια χώρα με μακρόχρονη ιστορία παρουσιάζει τους σύγχρονους συγγραφείς της

Το βιβλίο στην Ελλάδα...
...και στον κόσμο!


Εκδηλώσεις

Τύπος
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ


Photo: © E.KE.BI, 2001. Μητρόπουλος

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Φίλιππος Φιλίππου γεννήθηκε στην Κέρκυρα τον Δεκέμβριο του 1948. Από το 1968 ως το 1982, με μικρά ή μεγάλα διαλείμματα, ταξίδεψε ως μηχανικός σε φορτηγά καράβια. Ζει στην Αθήνα κι έχει εκδώσει δέκα βιβλία, εκ των οποίων τα δύο σχετίζονται με τη ζωή των ανθρώπων της θάλασσας: το αφήγημα Οι εραστές της θάλασσας ή το βιβλίο του άγνωστου ναύτη και η μελέτη Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας. Τα πέντε μυθιστορήματά του έχουν κοινωνικό υπόβαθρο. Εξ αυτών τα τέσσερα ανήκουν στην αστυνομική λογοτεχνία, ενώ τα δύο έχουν ως κεντρικό ήρωα τον δημοσιογράφο Τηλέμαχο Λεοντάρη, ο οποίος στο πλαίσιο της δουλειάς του διερευνά υποθέσεις σκοτεινών εγκλημάτων. Διηγήματά του, δοκίμια, βιβλιοκριτικές, βιβλιοπαρουσιάσεις και άρθρα για διεθνή θέματα, έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.


Εργογραφία

1 ) Οι Κνίτες, τέκνα της ανάγκης ή ώριμα τέκνα της οργής;. (μαρτυρία), Aθήνα, Πυξίδα, 1983, Αθήνα, Νεφέλη, 1984. σελ. 160.
2) Ιδανικοί αυτόχειρες ή ζήτω ο θάνατος (βιογραφίες). Aθήνα Νεφέλη, 1984, σελ. 176.
3) Οι εραστές της θάλασσας ή το βιβλίο του άγνωστου ναύτη (αφήγημα), Aθήνα, Νέα Σύνορα - Α.Α.Λιβάνη, 1986 και 1992. Σελ. 196. ISBN 960-236-270-7.
4) Το τέλος μιας περιπλάνησης (αθηναϊκό μυθιστόρημα), Aθήνα, Νέα Σύνορα - Α.Α. Λιβάνη, 1987, σελίδες 312.
5) Κύκλος θανάτου (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Το Κλειδί - Α.Α.Λιβάνη, 1987 σελ. 384.
6) Το χαμόγελο της Τζοκόντας (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα Το Κλειδί - Α.Α. Λιβάνη, 1988. σελ. 336.
7) Το μαύρο γεράκι (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1996. σελ. 344. ISBN 960-7478-25-8.
8) Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας (μελέτη), Aθήνα Άγρα, 1996. σελ. 194. ISBN 960- 325-176-3.
9) Αντίο, Θεσσαλονίκη (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1999 σελ. 290. ISBN 960- 7478- 76-2.
10) Ομόνοια 2000-Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας (μελέτη), Aθήνα, Άγρα 2000, σελ. 232. ISBN 960-325-369-3.


Ο συγγραφέας Φίλιππος Φιλίππου

Ο Φίλιππος Φιλίππου είναι απ' τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Λάτρης των αστυνομικών περιπετειών θαυμαστής των κλασσικών Ντάσιελ Χάμετ και Ρέημοντ Τσάντλερ, αλλά και του Έλληνα Γιάννη Μαρή, ανακατασκευάζει και χρησιμοποιεί τα μοτίβα και τα στερεότυπα του στα οποία βέβαια προσαρμόζει στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Δημιουργεί το αναγκαίο σασπένς και το μυστήριο, την ένταση και τα αινίγματα, τη δράση και την αγωνία και μέσω της μυθοπλασίας του σχολιάζει τον πολύπλοκο πλέον κόσμο και τις πολλές σκοτεινές του όψεις. Στον "Κύκλο θανάτου" ο κεντρικός ήρωας, ένας πρώην ναυτικός, είναι ύποπτος για το φόνο μιας όμορφης κοπέλας υπαλλήλου σ' ένα ινστιτούτο μασάζ. Ο δημοσιογράφος Τηλέμαχος Λεοντάρης είναι ο ήρωας του "Χαμόγελου της Τζοκόντας". Στην παρουσίαση ενός βιβλίου, βλέπει έναν καθηγητή και γνωστό πολιτικό πρόσωπο να σωριάζεται νεκρός εν μέσω της σαγηνευτικής γυναίκας του και των διανοούμενων φίλων του απ' την αντιδικτατορική αντίσταση. Γοητευμένος απ' την γυναίκα του καθηγητή και προβληματισμένος απ' τους πρόσφατους θανάτους και άλλων μελών της ιδίας παρέας , υποψιάζεται μια ενδεχόμενη δολοφονία και έτσι αρχίζει την έρευνα και εισχωρεί στο κοινό παρελθόν των ανθρώπων αυτών. Ένας ναυτικός είναι ο ήρωας του "Μαύρου Γερακιού", που διακόπτει το ταξίδι του όταν ο μικρός αδελφός κατηγορείται για τη δολοφονία της αρραβωνιαστικιάς του. Σιγά σιγά διερευνώντας τον παλιό ερωτικό και κοινωνικό περίγυρο της νεκρής και αφού εμπλακεί σε διάφορες περιπέτειες και νοιώσει πολύ κοντά ακόμα και τον θάνατο, φθάνει στο δολοφόνο αλλά και σε μια συμμορία λαθρεμπόρων χρυσού και όπλων. Ο Τηλέμαχος Λεοντάρης εμφανίζεται ξανά στο "Αντίο Θεσσαλονίκη" όπου όμως ο τόπος εκτύλιξης της μυθοπλασίας είναι κυρίως η Θεσσαλονίκη. Ενώ βρίσκεται εκεί για διακοπές και για μια ιστορική έρευνα , ο φόνος ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ στον Λευκό Πύργο τον οδηγεί σε σκοτεινές υποθέσεις παλιών αγοραπωλησιών βρεφών και παρανόμων υιοθεσιών αλλά και σε σύγχρονες και εξίσου σκοτεινές υποθέσεις ελληνοποιήσεων ξένων αθλητών, κυρίως παικτών του μπάσκετ.
Ο Φίλιππος Φιλίππου στο μυθιστορηματικό του έργο δημιουργεί μια ατμόσφαιρα γενικευμένης υποψίας και έναν κόσμο στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας. Παρελαύνουν σ' αυτό πλήθος χαρακτηριστικών τύπων και προσώπων, αντιπροσωπευτικών της νεοελληνικής κοινωνίας και ποικίλων ταξικών και διανοητικών κατηγοριών. Αναπαριστώνται ανάγλυφα βίαιες καταστάσεις και παράνομες συμπεριφορές, συμφέροντα και κυκλώματα, ολικές φιλοδοξίες και ερωτικές επιθυμίες. Το μυθιστόρημα του Φιλίππου είναι μυθιστόρημα της πόλης. Καταγράφει δρόμους, φωτογραφίζει στιγμιότυπα και σκηνές απλές και ασημαντες αλλά χαρακτηριστικές της πόλης της Αθήνας κυρίως και της Θεσσαλονίκης. Βρίθει δε από παραπομπές και αναφορές στους γενάρχες του είδους και τους ήρωες τους , σε άλλα λογοτεχνικά έργα, σε ταινίες και μουσικές, στη σύγχρονη πολιτιστική παράδοση. Στα δύο δε τελευταία μυθιστορήματα η αφήγηση είναι πιο παιγνιώδης με αρκετά μεταμοντερνιστικά στοιχεία όπως για παράδειγμα η εμφάνιση του ίδιου συγγραφέα στην μυθοπλασία. Ευδιάκριτη είναι και η έντονη πολιτική και κοινωνική κριτική όπως και η καταγραφή των αλλαγών που επήλθαν στην ελληνική κοινωνία. Και όλα αυτά βέβαια μέσα απ' την οπτική και το βλέμμα των ηρώων του Φιλίππου που μοιάζουν και παραπέμπουν στους κλασσικούς αρχετυπικούς ήρωες του αστυνομικού λογοτεχνικού γένους: μοναδικοί, συχνά απαισιόδοξοι και ερωτικά πικραμένοι συγκρούονται με το κακό αλλά και με τις νοοτροπίες της απάθειας και της υποταγής.


Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας


Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία του
Φίλιππου Φιλίππου
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)

Το τέλος της περιπλάνησης (αθηναϊκό μυθιστόρημα), Aθήνα Νέα Σύνορα - Α.Α. Λιβάνη, 1987, σελίδες 312.

Τι το κοινό μπορούν να έχουν ο Καραμανλής με τον Λέμι Κόσιον, ο Χρουτσόφ με τον Ζορό, ο Κένεντι με τον Κάφκα, ο Λαμπράκης με τον Τζέιμς Μποντ, ο Μάο με τους Ρόλινς Στόουνς, ο Γκεβάρα με τον Φελίνι;
Μοιάζει με γρίφο - από εκείνους που σπαζοκεφαλιάζουν τα παιδιά - αλλά δεν είναι. Όλοι οι παραπάνω - και πολλοί άλλοι, μαζί με τις καταστάσεις και γεγονότα μιας εποχής - φώλιασαν κάποτε στον ψυχισμό εφήβου. Έτσι ετερόκλητα και ανακατεμένα μπήκαν στη ζωή του, τη διαμόρφωσαν και έμειναν για πάντα αχνές σκιές οραμάτων.
Ο Φίλιππος Φιλίππου ανακαλεί τώρα την εποχή μας αφηγείται μυθιστορηματικά τα χρόνια 1963-67 στο βιβλίο του "Το τέλος μιας περιπλάνησης"...
Τούτο είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Φ.Φ. Έχει εκδώσει άλλα τρία βιβλία. Η γλώσσα του ρέει. Και παρ' όλο που οι τόνοι μένουν χαμηλοί, σχεδόν ψυχροί, η αφήγηση είναι γεμάτη ζωντάνια.

Νίκος Ντόκας
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 29.11.1987

Κύκλος θανάτου (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα Το Κλειδί - Α.Α.Λιβάνη, 1987 σελ. 336.

... Το εναρκτήριο λάκτισμα που δίνει ο Φίλιππος Φιλίππου με το βιβλίο του Κύκλος Θανάτου, ίσως προμηνύει μια νέα εποχή για το ελληνικό μυθιστόρημα, μέσα σ' ένα σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο, με ιστορίες και πλοκές, που δένονται με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα...

Ένας φόνος (ή μάλλον δύο φόνοι που πιθανόν να σχετίζονται μεταξύ τους) και πολλοί ύποπτοι, είναι τα βασικά, κλασικά στοιχεία της πλοκής, που χρησιμοποιούνται έντεχνα από τον συγγραφέα, για να συνθέσουν, μαζί με τις έντονες κοινωνικές, και πολιτικές αναφορές, ένα έργο που θυμίζει τις παλιές καλές εποχές του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος...

Χαράλαμπος Γεωργούλας
Δημοσιογράφος
Περιοδικό, ΚΑΠΑ, 5 / 1988

Το χαμόγελο της Τζοκόντας (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα Το Κλειδί - Α.Α. Λιβάνη, 1988. σελ. 336.


...η περιπλάνηση στις πιο διαφορετικές γειτονιές της Αθήνας είναι το σημαντικότερο προσόν του μυθιστορήματος του Φίλιππου Φιλίππου, Το χαμόγελο της Τζοκόντας....
Ο ίδιος ο συγγραφέας φαίνεται να ενδιαφέρεται πολύ λιγότερο για το δολοφόνο απ' όσο για την κίβδηλη λάμψη των κοσμικών της Αθήνας, τη μιζέρια των μικροαστικών και εργατικών συνοικιών, τα φτηνά φτιασίδια των μπαρ της Γλυφάδας και την πλήξη μιας καλοκαιρινής κυριακάτικης εκδρομής στη θάλασσα....

Δημοσθένης Κούρτοβικ
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 15.2.1989

Το μαύρο γεράκι (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1996. σελ. 344. ISBN 960-7478-25-8.


Το Μαύρο Γεράκι του Φίλιππου Φιλίππου παραπέμπει, και όχι μόνο με τον τίτλο του, στον πατέρα της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας, τον Ντάσιελ Χάμμετ (το Γεράκι της Μάλτας). Ο Χάμμετ έβγαλε την αστυνομική ιστορία από τους πύργους και τ' αρχοντικά στους δρόμους. Πραγματικός πρωταγωνιστής των έργων του είναι η πόλη. Ο Φιλίππου, όπως και στα προηγούμενα αστυνομικά μυθιστορήματά του περιγράφει μια περιπλάνηση στο ετερόκλητο, γεμάτο εντάσεις τοπίο της σύγχρονης Αθήνας, αυτή τη φορά με αφορμή την προσπάθεια ενός ναυτικού ν' αποδείξει την αθωότητα του αδελφού του, που κατηγορείται για τη δολοφονία της φίλης του...

Δημοσθένης Κούρτοβικ
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 29.10.1996

Το μαύρο γεράκι (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1996. σελ. 344. ISBN 960-7478-25-8.


Στο Μαύρο Γεράκι του Φίλιππου Φιλίππου, αληθινός πρωταγωνιστής, όμως, είναι η Αθήνα. Μια Αθήνα νουάρ: μισόφωτα διαμερίσματα στα Πετράλωνα, στην Νεάπολη, στο Μπουρνάζι, η μουσκεμένη Πειραιώς και η νυχτερινή Πέτρου Ράλλη, καφετέριες και κινηματογράφοι, κακόφημα μπαρ στην Αμφιάλη και στα Ταμπούρια, ο Ιππόδρομος και η Ιχθυόσκαλα, στέκια στο Κολωνάκι και στη Νέα Φιλαδέλφεια, κόντρες και στοιχήματα στην εθνική οδό. Στους χώρους αυτούς κινούνται, κουβαλώντας ο καθένας τις αγωνίες και τα πάθη του, λαθρέμποροι, μπούκερ, χήρες, μηχανόβιοι, μπαργούμαν, μαστροποί θύματα και θύτες, δολοφόνοι και άγιοι, χαρακτήρες δυνατοί που πείθουν....

Γιάννης Ξένος
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ, Αρ.1137, 12/1996

Ο πολιτικός Νίκος Καββαδίας (μελέτη), Aθήνα Άγρα, 1996. σελ. 194. ISBN 960- 325-176-3.

Ο Φιλίππου διέρχεται όλα τα στάδια, που ο Καββαδίας λειτούργησε πολιτικά και όχι μόνο, μ' ένα λόγο ζωντανό, γρήγορο, άρτιο, θερμό και προπαντός υποβλητικό. Σαν καλός συγγραφέας και ερευνητής που είναι, αντιλαμβάνεται πως μια άχρωμη και ψυχρή καταγραφή των διαφόρων απόψεων για το έργο του ποιητή ίσως τον αποδυνάμωνε από τη σημαντική του δυναμική συμπεριφορά, έτσι με καθολική πεζή έκφραση και επιπλέον χωρίς φτιασίδια και στολίδια γλωσσικά, δίνει στην αναφορά του στίγμα ντοκουμέντου, χροιά μονογραφίας και όψη ιστορικού δοκιμίου. Όπου υπάρχει ανάγκη να εξηγηθεί μια ορισμένη νοοτροπία, λογοτεχνική ή θεματολογική, που αναφύεται στο έργο του Καββαδία, ο συγγραφέας ανατρέχει σε γεγονότα καθοριστικά της παγκόσμιας σκηνής...


Χρίστος Παπαγεωργίου
Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ, Αρ. 45, 3-6/1998

Αντίο, Θεσσαλονίκη (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1999 σελ. 290. ISBN 960- 7478- 76-2.


...Ο Φίλιππος Φιλίππου δεν χρησιμοποιεί στο μυθιστόρημα του την ποίηση απλώς ως διακοσμητικό μοτίβο αλλά, αξιοποιώντας ερωτικούς στίχους, που προέρχονται από ποιήτριες της γενιάς του '70, τους ανάγει σε οργανικό συμπλήρωμα ορισμένων ευτυχισμένων ερωτικών συνευρέσεων και σε λειτουργικά γόνιμη παράμετρο της μυθιστορηματικής γραφής παραμέτρων που μπορεί γενικευτικά να υπαχθεί στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας, περιλαμβάνοντας μάλιστα και γνωρίσματα ειδικότερων κατηγοριοποιήσεων (νουάρ, θρίλερ).


Δημήτρης Κοκόρης
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, Αρ. 47, 7-9/1999


Αντίο, Θεσσαλονίκη (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1999 σελ. 290. ISBN 960- 7478- 76-2.

Με το Αντίο Θεσσαλονίκη (Πόλις, σ.σ. 287), το σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα βρίσκεται στις δόξες του. Επινοητικός και ατμοσφαιρικός, ερωτικός και τρυφερός, πνευματώδης και ειρωνικός, ο συγγραφέας Φίλιππος Φιλίππου δημιούργησε μια ιστορία μυστηριωδών δολοφονιών, ερωτικών τέρψεων και γευστικών απολαύσεων και παραπέμπει στις πολύ καλές στιγμές του είδους...
Η σφιχτοδεμένη πλοκή της ιστορίας είναι άλλωστε τόσο τεχνικά δουλεμένη που το βιβλίο δεν σε αφήνει να το εγκαταλείψεις πριν από το τέλος του...

Ελισάβετ Κοτζιά
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19.9.1999

Αντίο, Θεσσαλονίκη (αστυνομικό μυθιστόρημα), Aθήνα, Πόλις, 1999 σελ. 290. ISBN 960- 7478- 76-2.

Ο Φίλιππος Φιλίππου είναι απ' τους σημαντικότερους συγγραφείς και τους θεμελιωτές της συγκρότησης μιας σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας στη χώρα μας...
Ο συγγραφέας δημιουργεί μια ατμόσφαιρα υποψίας και έναν κόσμο στα όρια της νομιμότητας και της παρανομίας και χρησιμοποιεί αρκετά μοτίβα του αμερικάνικου μαύρου μυθιστορήματος στο οποίο συχνά παραπέμπει...
Ο Φιλίππου καταθέτει ένα σύγχρονο πειστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με απαιτήσεις και κατακτήσεις, ενίοτε με σκληρό αλλά και συχνά με παιγνιώδες ύφος, με αρμονική δομή και αφήγηση και επιπλέον ένα αφήγημα - αφιέρωμα στην πόλη της Θεσσαλονίκης και τη γοητεία της.

Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 26.8.1999

15
Λώρη Κέζα
Ποιους θεωρείτε δασκάλους σας στο αστυνομικό μυθιστόρημα; Ποια στοιχεία αξίζει να υιοθετήσει κανείς από κάθε σχολή;

Φίλιππος Φιλίππου
Μεγάλωσα με περιπετειώδη αναγνώσματα, με Ουγκό, Βερν και Μαλό. Πρώτος μου λογοτεχνικός δάσκαλος -και καθοριστικός- υπήρξε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο θελκτικός αφηγητής παράξενων ιστοριών, αυτών που αποκλήθηκαν "αλλόκοτες" όπως ο "Μαύρος Γάτος" ή "Το εκκρεμές της αγωνίας". Διάβαζα και Αγκάθα Κρίστι, αλλά πάνε χρόνια που δε βρίσκω στα βιβλία της συγκίνηση- σταυρόλεξα είναι. Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί του Γιάννη Μαρή και δευτερευόντως του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σήμερα, σε μεγάλο βαθμό κατασταλαγμένος, θεωρώ ότι το hard-boiled αφήγημα περιέχει που απαιτούνται για το γράψιμο - και το διάβασμα βεβαίως-μιας αστυνομικής ιστορίας. Συνδυάζει το μυστήριο με το νουάρ και βρίσκεις σε αυτό επιρροές από Χέμινγκγουεϊ και Ντοστογέφσκι.

Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 1.8.1999


Ομόνοια 2000, Ταξίδι στον ομφαλό της Αθήνας, μελέτη, Αθήνα, Άγρα 2000, Σελ. 232 ISBN: 960-325-369-3

... Ο Φίλιππος Φιλίππου προχωράει περισσότερο, διευρύνει την οπτική και καταθέτει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για τον "ομφαλό της Αθήνας" το σωτήριον έτος 2000. Διαλέγει 123 αισθαντικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη και τις συνοδεύει με λόγο στοχαστικό, αισθητικό, μελαγχολικό, ποιητικό. Βοηθοί του είναι τα κείμενα παλαιών και νεότερων λογοτεχνών. Σπουδή φθοράς, αλλά και μνήμης για όσους αγαπούν ακόμη αυτή την πόλη στο σύνολο της, χωρίς διακρίσεις!


Γιάννης Μπασκόζος
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ TAXYΔΡΟΜΟΣ Αρ. 2 (2436), 13.1.2001



Απόσπασμα από το "Αντίο Θεσσαλονίκη", Αθήνα, Πόλις, 1999, Σελ. 290 ISBN 960-7478-76-2

Ο Λεοντάρης δεν παραπονιόταν ούτε μεμψιμοιρούσε για την εύνοια της τύχης, και του αναγνωστικού κοινού βεβαίως, προς τον συγγραφέα. Η σεμνότητά του δεν του επέτρεπε να απαιτεί τιμές οιουδήποτε είδους προς το πρόσωπό του. Συνέχιζε να ασκεί με την ίδια ευσυνειδησία το επάγγελμά του, απολαμβάνοντας τις μικροχαρές της ζωής -αυτές που του ταίριαζαν.
Εκείνο το απόγευμα χαιρόταν τη συντροφιά του φίλου του. Παρατηρούσε τον ήλιο να δύει και να πλημμυρίζει τον Θερμαϊκό με μωβ χρώματα. Θαύμαζε τα άσπρα συννεφάκια που ταξίδευαν στον ουρανό. Έπινε την μπύρα του και τσιμπολογούσε τα μεζεδάκια ρίχνοντας ματιές στα τραπέζια με τα υφασμάτινα χρωματιστά τραπεζομάντιλα. Ζούσε ωραίες, ανθρώπινες στιγμές, σπάνιες στο τόσο cυχοφθόρο επάγγελμά του. Οι πελάτες στο μαγαζί ήταν λιγοστοί -όλος ο καλός κόσμος της πόλης και οι επισκέπτες της βρίσκονταν στις αίθουσες προβολής.
Ο ηλικιωμένος σερβιτόρος με την άσπρη, καθαρή ποδιά στεκόταν όρθιος στην πόρτα, διώχνοντας με το χέρι του μια μύγα που πετούσε γύρω από το φαλακρό κεφάλι του μια μύγα μαύρη και αχαμνή, που φαινόταν ξελιγωμένη από την πείνα. Ο Λεοντάρης αναρωτιόταν αν έστεκε επιστημονικά η λαϊκή άποψη ότι τον Αύγουστο είναι παχιές οι μύγες, και ήθελε να ρωτήσει τον φίλο του πώς προήλθε η επίσης λαϊκή ρήση "βαράει μύγες" Δεν το τόλμησε όμως.
"Τι σου θυμίζει αυτή η μύγα;" ρώτησε ο συγγραφέας.
"Α, μπα, τίποτα", έκανε ο Λεοντάρης. "Σκέφτομα που εδώ κοντά καθόταν ο Στρατής Τσίρκας με την παρέα του, τον Απρίλιο του 1965: την 'Ολη και τον Μανόλη Ανδρόνικο τη Μίνα και τον Παύλο Ζάννα, τη Λένα και τον Γιώργο τη Μίκα και τον Δημήτρη Φατούρο. Εδώ εμπνεύστηκε το τέλος της Νυκτερίδαςκαι των Ακυβέρνητων πολιτειών του",
"Φαίνεται πως του άρεσε η Θεσσαλονίκη".
"Του θύμιζε την Αλεξάνδρεια".
"Τι λες; Τη θεωρούσε ερωτική πόλη;"
"Δεν το έγραψε πουθενά αυτό", είπε ο Λεοντάρης.
Για λίγες στιγμές δε μίλησε κανείς. Η μύγα απογειώθηκε από το κεφάλι του σερβιτόρου και, αφού έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της, προσγειώθηκε στη μύτη του. Εκείνος την έδιωξε, πετώντας μια βρισιά για τη μάνα της.

.................


Είχε βραδιάσει, τα φώτα της Άνω Πόλης άναβαν το ένα μετά το άλλο. Oι σερβιτόροι στο ταβερνάκι δεν προλάβαιναν να παίρνουν παραγγελίες. Ο Λεοντάρης ξαναγέμισε το ποτήρι του με κρασί κάνοντας το ίδιο και μ' εκείνο του συγγραφέα, ο οποίος είχε σταματήσει τις ερωτήσεις. Στα άλλα τραπέζια συζητούσαν μεγαλόφωνα και μάλλον διαφωνούσαν -ο Ηλίας Κανέλλης εξέφραζε τις αντιρρήσεις του για τις αρετές του έργου του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Ξαφνικά από την οδό Ακροπόλεως πέρασε μια μοτοσυκλέτα μ' έναν ναύτη που δεν φορούσε κράνος αλλά πηλήκιο. Στη θέση του συνοδηγού καθόταν μια ξανθιά γυναίκα, αγέρωχη, περήφανη, απρόσιτη. Τα μαλλιά της ανέμιζαν, το ίδιο και η κόκκινη φούστα της, που αποκάλυπτε τα μακριά, αγαλματένια πόδια της έως ψηλά τους γοφούς, και το άσπρο κιλοτάκι της. Φορούσε μαύρο μπλουζάκι χωρίς σουτιέν -τα στήθη της κυμάτιζαν σαν καράβι σε αγριεμένη θάλασσα.
"Η Ζανέτ!" έκανε ο Λεοντάρης. Ο συγγραφέας, που είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό στη θέα της δυναμικής καβαλάρισσας, σφύριξε θαυμαστικά. Mόλις η μοτοσυκλέτα χάθηκε από το οπτικό του πεδίο, σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε σ' ένα σημείο απ' όπου μπορούσε να βλέπει πανοραμικά την Κάτω Πόλη. Ο φωταγωγημένος Λευκός Πύργος δέσποζε στην παραλία και του χρησίμευε για να προσανατολίζεται. Βρήκε με το βλέμμα την Εγνατία, την Tσιμισκή, την πλατεία Αριστοτέλους, τη Ροτόντα. Κάποια στιγμή θυμήθηκε τη Νυχτερίδα του Τσίρκα και το τέλος του βιβλίου, όπου μερικοί ήρωες της ιστορίας μαζεύτηκαν στην Άνω Πόλη πίνοντας κρασί κι αγναντεύοντας τις φυλακές του Επταπυργίου. Επέστρεφε σύντομα στο τραπέζι του και κατέβασε την τελευταία γουλιά από το ποτηρι του.
"Τι κανει η Σόνια;" ρώτησε.
"Δεν έχω ιδέα. Πριν από μήνες μού 'στειλε μια καρτ ποστάλ με δυο λόγια: " Από τη Θεσσαλονίκη, με αγάπη. Σόνια". Δεν της απάντησα".
"Τη σκέφτεσαι καθόλου;"
Ο Λεοντάρης προτίμησε να μην απαντήσει - κοίταζε το κενό, τους τοίχους, το ταβάνι τους πελάτες του μαγαζί, με ματιά απλανή.
"Πήγα προχθές στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και είδα τη Γαρουφαλιά. Moυ θύμισε τη Σόνια, κι αυτό ήταν παρηγοριά για μένα. Η φιλόλογος ούτε που με συvέδεσε με τους τέσσερις φόνους που γίνανε πέρυσι. Καλά καλά δεν με γνώρισε - τόσοι αναγνώστες και ερευvητές περνάνε κάθε μέρα από κει. Δεν της μίλησα, δεν ρώτησα τι κάνει ο σύζυγός της. Ζήτησα ένα βιβλίο για λόγους προσχηματικούς κι έφυγα" .
"Λέω να αναζητήσω αυτή τη Ζανέτ", είπε ο συγγραφέας. "Κάτι μπορώ να βγάλω κι από αυτήν, ίσως μου αποκαλύψει τον πραγματικό χαρακτήρα του Στογιαννίδη. Εξάλλου, δεν μου είναι αδιάφορη ερωτικά -αν κρίνω από το περιεχόμενο της μπλούζας και της φούστας της. Οι Ρωσίδες ήταν ανέκαθεν η αδυvαμία μου -από τότε που επονομάζονταν "σοβιετικές γυvαίκες". Πώς είπες ότι είναι το όνομά της;"
"Λαρίσα. Λαρίσα Τσβετάγεβα".
"Υπήρχε μια ποιήτρια με αυτό το όνομα. Μαρίνα τη λέγανε. Αυτοκτόvησε. Της αρέσανε οι γυvαίκες. Είχε ερωτευτεί με πάθος μιαν ωραία ηθοποιό, κάποια Σονέτσκα".
Ο Λεοντάρης αναστέναξε. "Ιστορία κι αυτή!" είπε με φιλοσοφική διάθεση. "Μίση, προδοσίες, φόνοι, αυτοκτονίες... όσες χαμένες ζωές για τα μεγάλα πράσινα μάτια μιας γυvαίκας! Σκέτο ολοκαύτωμα!"
"Aπίστευτα πράγματα!"
"Θα γίνει ένα καλό, δηλαδή διαβαστερό μυθιστόρημα", είπε ο Λεοντάρης κάπως εύθυμα, για v' αλλάξει η διάθεσή τους. "Θα έχει τα πάντα και θ' αγγίξει όχι μόνο τους άντρες, που ψάχνουν να βρουv στα βιβλία περιπέτεια, βία και σεξ, μα και τις λεπτεπίλεπτες αναγνώστριες, που σιχαίvοvται τα αίματα και αναζητoύv διαφορετικές συγκινήσεις, δράματα και τέτοια. Εδώ έχουμε μπόλικους έρωτες, πάθη, αvομολόγητα πάθη, οικογεvειακά μυστικά, αιμομιξίες και λοιπά" .
Ο συγγραφέας τov κοίταξε έκπληκτος, σαv να μηv πίστευε στ' αυτιά του.
"Τι υποvοείς; Ότι ο στρατηγός γάμαγε τη Νατάσα;"
"Δεv το ξέρουμε, δεν έχουμε αποδείξεις αυτά τα πράγματα δεν αποδεικνύονται ποτέ. Υποθέσεις μόvο κάvουμε. Ένα είvαι βέβαιο: ο γέρο-Βαρβιτσιώτης ζήλευε τους άvτρες με τους οποίους έκαvε παρέα η κόρη του, η υιοθετημέvη κόρη του, να εξηγούμαστε.
Σταμάτησαv να μιλάvε, λες και η ξαφvική αποκάλυψή τους έκοψε τη μιλιά, λες κι έπρεπε να παραμείvουv για λίγο σιωπηλοί ώστε να συvειδητοποιήσουv αυτό που μόλις είχε ειπωθεί. Γύρω τους οι θόρυβοι, τα γέλια, τα χάχανα συνεχίζονταν με αμείωτη ένταση,
"Σε ποια φυλακή βρίσκεται η Σόνια ;" ρώτησε ο συγγραφέας.