Γεννήθηκε στη Μεσσήνη το 1951, αλλά από το 1965 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά και στατιστική. Παράλληλα με την ποίηση γράφει λογοτεχνικές κριτικές και άλλα κείμενα σε περιοδικά και εφημερίδες.
Το 1996 τιμήθηκε με το ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΒΑΦΗ στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και το 1999 με το ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ για τη συλλογή του Μη σκεπάζεις το ποτάμι, η οποία, στη συνέχεια, ήταν υποψήφια για το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΑΡΙΣΤΕΙΟ του 2000.
Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων από το 1982, ενώ κατά το διάστημα 1984-1986 υπηρέτησε και ως μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου.

Εργογραφία

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ

Έβδομη Συμφωνία, Αθήνα, 1968. Σελ. 36
Η κλεφτουριά του κάτω κόσμου. Αθήνα, Κούρος, 1973. Σελ. 22.
Η θλίψης του προαστίου. Αθήνα, Κέδρος, 1976. Σελ. 24
Οι πυροτεχνουργοί. Α΄ έκδοση: Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1979, Σελ. 56. / Β΄
έκδοση: Θεσσαλονίκη, Μικρή Εγνατία, 1980. Σελ. 56. / Γ΄ έκδοση: Αθήνα, Εστία, 1982, Σελ. 60
Ποιήματα 1968-1976. (Επιλογή) Θεσσαλονίκη, Τραμ, 1980. Σελ. 50
Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης. Αθήνα, Υάκινθος, 1987. Σελ. 44
Ποιήματα 1968-1987. (Επιλογή) Α΄ έκδοση: Αθήνα, Νεφέλη, 1992. Σελ. 104 / Β΄ έκδοση: Αθήνα, Νεφέλη, 2000. Σελ. 80.
Μη σκεπάζεις το ποτάμι. Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1999. Α΄ έκδοση: Αθήνα, Κέδρος, 1998. Σελ. 64. ISBN: 960-04-1535-8 / Β΄ έκδοση: Αθήνα, Κέδρος, 1999. Σελ. 64. ISBN: 960-04-1535-8.

ΔΟΚΙΜΙΟ

Εκδρομή στην άλλη γλώσσα, Τόμος πρώτος. Αθήνα, Ρόπτρον, 1991. Σελ. 260.
Εκδρομή στην άλλη γλώσσα. Τόμος δεύτερος. Αθήνα, Νεφέλη, 1994. Σελ. 224. ISBN: 960-211-187-Χ.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

Στα γαλλικά:

Ne recouvre pas la riviere. ( επιλογή ποιημάτων από όλες τις μέχρι τώρα συλλογές) [tr.by]: Michel Volkovitch. Paris, Desmos, 2000. Σελ. 104.
ISBN: 2-911427-25-4 / 2-910965-20-Χ

Poesie de Grece. Anthologie preparee par Panayotis Moyllas, Yannis Dallas et Eratosthene Capsomenos. [tr.by]: Andre Kedros. Actes Sud / Unesco 1990. Σελίδα 178.

Poesie grecque a Bruxelles, 1996. [tr.by]: Michel Volkovitch. Σελιδα 47.

Anthologie de la poesie grecque contemporaine. [tr.by]: Michel Volkovitch. Paris, Gallimard, 2000 Σελ. 260-267

Στα ιταλικά:

Nuovi Poeti Greci: A cora di Nicola Crocetti. Milano, Grafic Olimpia, 1982. Σελ. 51-52.

Στα ισπανικά:

Αntologia de la poesia griega. Desde el siglo XI hasta nuestros dias [tr.by]: Jose A. Moreno Jurado. Madrid, Ediciones Clasicas, 1997. Σελ. 818. ISBN: 84-7882-310-7

Στα Πολωνικά:

42 de poeti greci contemporani. [tr.by]: Δημήτρης Κανελλόπουλος / Επιλογή: Αλέξης Ζήρας. Napoca, Editura Dacia Cluj, 1984. Σελ. 85-88.

31e Poetry International Festival, Rotterdamse 2000.

Στα αγγλικά:
Φυλλάδιο 25 σελίδων. [tr.by]: David Connolly.

Στα ολλανδικά:
Φυλλάδιο 25 σελίδων. [tr.by]: Hero Hokwerda

O ποιητής
Γιώργος Μαρκόπουλος

Με τις συλλογές ποιημάτων του, Η θλίψις του προαστείου (1976) και Πυροτεχνουργοί (1979) ο Γιώργος Μαρκόπουλος αρχίζει ουσιαστικά να δημιουργεί τον δικό του ποιητικό κόσμο, έναν κόσμο κλειστού ορίζοντα. Τα δύο στοιχεία που αποτελούν τις κινητήριες αρχές του έργου του είναι οι τόποι και οι κάτοικοί τους. Τόποι και άνθρωποι μνημονεύονται στα ποιήματα του Μαρκόπουλου με τρυφερότητα και με συναισθηματική θερμότητα, καθώς προέρχονται σχεδόν πάντοτε από όνειρα, από προσωπικά βιώματα και από αναπολήσεις το ποιητή. Γι' αυτό και παρά το ότι σχηματοποιούν έναν μικρόκοσμο της καθημερινής ζωής, με πολλές προσωπικές αναφορές, η απεικόνιση τους μέσα στο ποίημα γίνεται έτσι ώστε να παίρνουν τη μορφή λυρικών συμβόλων που μιλούν ξεχωριστά στον κάθε αναγνώστη.
Διαμορφωμένη αυτή η ποίηση από πολλές διαφορετικές πηγές - από το έργο του Κ.Γ. Καρυωτάκη, του Γιάννη Ρίτσου, του Γιώργου Σεφέρη και άλλων σημαντικών Ελλήνων δημιουργών ξεχώρισε από την αρχή για την αφηγηματική της ροή, στοιχείο που το διατήρησε και μεταγενέστερα…. Είτε πρόκειται για την ανάπτυξη ενός συναισθήματος, είτε για την ανάπτυξη ενός γεγονότος που ανακαλείται, ο Μαρκόπουλος χρησιμοποιεί συστηματικά τη βαθμιαία πρόοδο της φαντασίας του για να φτάσει στην καρδιά του βιώματος ή της εμπειρίας και ακολούθως να αποσυρθεί, αφήνοντας στο τέλος κάθε ποιήματος μια στοχαστική απόγευση για λογαριασμό του αναγνώστη. Η κίνηση του αυτή δίνει στον ποιητικό λόγο μια δραματική υφή και μας υποδεικνύει τη φροντίδα του ποιητή να σκηνοθετεί τα θέματα του. Έτσι, ο αναγνώστης παρακολουθεί μια "ιστορία" που ολοκληρώνεται με έναν τρόπο που προδίδει μια διαδικασία ολοκλήρωσης του ποιήματος, στηριγμένη στην επική κίνηση της φαντασίας.
Το σύνολο του έργου του Μαρκόπουλου τον συνδέει με την πολύχρονη παράδοση μιας ποίησης που στηρίζεται σε ηθικές αξίες. Η θλίψη που το διαπερνά προέρχεται από έναν κατασταλαγμένο στοχασμό, ο οξύς ή σιωπηλός πόνος του έρωτα από έναν εξαγιασμό της γυναικείας μορφής, οι κορυφαίες στιγμές της απελπισίας από την αναζήτηση του αυθεντικά ανθρώπινου πάθους, ο φόβος από την ανάγκη της ψυχικής θαλπωρής. Έτσι, οι προτροπές και οι παραινέσεις που αφθονούν σε αυτά τα ποιήματα είναι σύμφυτες με την ηθική στάση του ποιητή, κάτι που διακρίνεται όχι μόνο στα θέματα που επιλέγει και που είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ίδια του τη ζωή αλλά και με τον τρόπο της γλώσσας του.
Ένα ποιητικό έργο αρχών όπως αυτό του Μαρκόπουλου, έχει και ανάλογα σύμβολα ή μυθολογικά στοιχεία που το κάνουν αμέσως ευδιάκριτο. Λόγου χάριν, η αποθέωση της ανθρώπινης ταπεινοφροσύνης, η εμπιστοσύνη στο πάθος και στο πρωτογενές του αισθήματος, η συγκίνηση μπροστά στο σκοτεινό μυστήριο του έρωτα αλλά και μπροστά στις καθημερινές ήττες. Όλα αυτά μας εισάγουν σε έναν κόσμο ιδιόμορφο, ξεχωριστό μέσα στο σύνολο των υπόλοιπων, συνομήλικων με τον Μαρκόπουλο ποιητών του' 70. Είναι ένας κόσμος συγγενής κατά κάποιο τρόπο με τη νεορεαλιστική κινηματογραφική οπτική και αισθηματική - και τούτο για δύο βασικούς λόγους: Πρώτα, γιατί η τεχνική του Μαρκόπουλου συνίσταται, σε σημαντικό βαθμό, στον εστιασμό της πάνω σε εικόνες φαινομενικά ασήμαντων, μικρών "χαμών" που διαστέλλονται από τη φαντασία του ποιητή. Έπειτα, γιατί μόνιμη φροντίδα του είναι να περάσει τον λόγο του μέσα από τις ρωγμές της καθημερινής πραγματικότητας.
Έτσι ώστε να μπορέσει το πάσχον εγώ να βγει έξω από τον άμεσο κύκλο των βιωμάτων του, και να συμπάσχει μ' αυτή την ανυπόφορη αλλά και οικεία καθημερινότητα των πραγμάτων.

Αλέξης Ζήρας
Κριτικός λογοτεχνίας

Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία του
ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
(αποσπάσματα από κριτικές)

Οι πυροτεχνουργοί. Αθήνα, Εστία, 1982. Σελ. 60

Στους "Πυροτεχνουργούς" έχουμε να κάνουμε με μια ποίηση γεμάτη υπόγειες διαβάσεις, χωρίς τεχνάσματα και εύκολες λύσεις. Ζούμε τον "μικρόκοσμο" της ύπαρξης που περιέχει, όπως είναι γνωστό, σε μικρογραφία όλα τα μεγάλα και τερατώδη του μακρόκοσμου. Η θλίψη για την ανεπανόρθωτη πτώση του ανθρώπου, υλική και ηθική και η διάψευση των ονείρων που κάνουμε όλοι μας είναι τα κυριότερα "στίγματα" του βιβλίου…

Τάσος Λειβαδίτης
Ποιητής
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 23-12-1979

Πυροτεχνουργοί

…Χωρίς ν' αποτελεί ξεκομμένο φαινόμενο ιδιορρυθμίας στην εσωτερική ύφανση της ποίησής του - αφού εντάσσεται στο κλίμα μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιά του -παίρνει ένα ολότελα δικό του εκφραστικό μονοπάτι, που δεν τον βοηθάει απλά ν' αποχτήσει το απόλυτα προσωπικό του ύφος, αλλά κυριολεκτικά να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη του.
Σ' αυτή την ποίηση, η εικόνα δεν επιτελεί μονάχα τη συμβολιστική αποστολή της, αλλά άλλοτε βίαια και άλλοτε ανεπαίσθητα σε οδηγεί σε μια πικρή πραγματικότητα, απ' όπου είναι δύσκολο να δραπετεύσεις, γιατί οι ήχοι αυτής της ποίησης σ' έχουν μαυλιστικά καθηλώσει. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι "Οι Πυροτεχνουργοί" αποτελούν ένα από τα πιο γνήσια, τα πιο άξια δείγματα της τελευταίας ποιητικής γενιάς και ότι το υλικό τους θα ήταν αρκετό για να οικοδομήσει και να στεριώσει την ταυτότητα ενός ποιητή.

Τάκης Μενδράκος
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, Αρ. 583, 4-10-1979

Πυροτεχνουργοί

Με μια ιδιαίτερη, γνήσια λαϊκή κράση εμφανίζεται στην τελευταία του ποιητική συλλογή, "Οι πυροτεχνουργοί" ο Γιώργος Μαρκόπουλος…

Ξεπερνώντας κατά πολύ τις προηγούμενες συλλογές του βρίσκει τον πραγματικό του δρόμο…

Πρόκειται για μια περίπτωση που με την ιδιότυπη κι ενδιαφέρουσα φωνή της προχωρά ίσως, αλλά σταθερά στην ολοκλήρωσή της.

Γιώργος Κ. Καραβασίλης
Ποιητής
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14-6-1979.

Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης. Αθήνα, Υάκινθος, 1987. Σελ. 44

…Σίγουρα, ο Γιώργος Μαρκόπουλος φέρει εις πέρας μια διπλή επιτυχία: ανανεώνει με επάρκεια και ευρηματικότητα τα μέσα του και ταυτοχρόνως, μετατοπίζει ελαφρά το θεματογραφικό του πεδίο. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ξεπερνά τους πιθανούς κινδύνους. Αποφεύγει τους τριγμούς που μπορεί να προκαλέσει η αλλαγή και την ίδια ώρα, καταφέρνει να δημιουργήσει καινούργια και ουσιαστικά ερεθίσματα στον αναγνώστη.

Βαγγέλης Χατσηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 12-5-1987

Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης

…Τα ποιήματα που περιέχονται στο νέο βιβλίο του επιχειρούν μια ακόμη βαθύτερη ενδοσκόπηση στον εσωτερικό του κόσμο. Αρχικά η νηφαλιότητα, αν και από πρώτη άποψη φαίνεται να διατηρεί την ισχύ της, έχει ουσιαστικά παραχωρήσει την αξιωματική της διάθεση στην ερευνητική, ανήσυχη απορία των συμβόλων. Είναι φανερό πως οι παρομοιώσεις υποχωρούν μπροστά στις ολοένα και πυκνότερες μεταφορές. Η παρατήρηση απαιτεί τώρα αντικατάσταση των πραγματολογικών στοιχείων με υψηλότερες αφαιρέσεις, και ο σχολιασμός γίνεται περισσότερο δημιουργική αντίσταση, παρά γλαφυρή παραδοχή του σχολιαζόμενου…
Ο Γώργος Μαρκόπουλος κατάφερε να δει την ύπαρξη τραγικά και να την παρουσιάσει με απόλυτα δικούς του όρους - μοναδικούς το δίχως άλλο…

Γιώργος Μπλάνας
Ποιητής
Περιοδικό ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ, Αρ. 4, Φθινόπωρο 1987.

Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης

"Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης", του Γιώργου Μαρκόπουλου, πηγαίνει από το χιούμορ στη συγκίνηση χωρίς εξάρσεις, με μια ήπια φωνή, χαμηλότονη, που διαλύεται εδώ κι εκεί αφήνοντας έναν αντίλαλο από πράγματα και πρόσωπα που ξεχάστηκαν. Το θέμα σ' αυτά τα ποιήματα είναι ίσως ο χρόνος. Μπορεί η ποίηση να συλλάβει αυτή τη ροή, να τη συγκρατήσει; Υπάρχει εδώ μια πολύ έντονη νοσταλγία, το τρεμουλιαστό φως ενός παρελθόντος, που οι λέξεις μετά βίας το αγγίζουν, σαν αντίλαλο. Τα πεζά κομμάτια έχουν μια γλυκύτητα σχεδόν βιβλική…

Ευγένιος Αρανίτσης
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 19-11-1987

Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης

…Ο Μαρκόπουλος είναι μια από τις εντονότερες φωνές της γενιάς του και έχει ήδη καταθέσει τα αποδεικτικά στοιχεία μιας ποιητικής προσωπικότητας με ελεγχόμενους κώδικες και προπαντός ισορροπία ανάμεσα στην φορτισμένη, από βιώματα, ευαισθησία του και την ποιητική του λέξη. Έτσι μπόρεσε να αναδείξει τον κόσμο του και να ομιλήσει την γλώσσα της ποίησης με τον αναγνώστη. Βιωματικός ποιητής ο Μαρκόπουλος εγγράφει το βίωμά του στην ποιητική διάλεκτο μεταποιώντας το από προσωπικό σε συλλογικό…
Με το τελευταίο του βιβλίο στήνει ένα σκηνικό για να τοποθετήσει τα δύο βασικά του πρόσωπα. Το σκηνικό επαρχιακής πόλης η οποία λειτουργεί ως σημείο σύνδεσης παρόντος και παρελθόντος, ως κοινός τόπος αναπαράστασης γεγονότων και καταστάσεων. Η πόλη αυτή είναι ένας ακρωτηριασμένος χώρος, ένας τόπος οδύνης και ερειπίων, όπου το μόνο άφθαρτο είναι η μνήμη. Μέσα σ' ένα τέτοιο χώρο ο έρωτας όχι μόνον δεν μπορεί να μείνει ανέπαφος αλλά ακολουθεί μια επιταχυνόμενη διαδικασία αποξένωσης και ερημίας….

Έλενα Χουζούρη
Ποιήτρια, κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΕΣ Νο 54. 1-2/1988

Ποιήματα 1968-1987 (Επιλογή). Αθήνα, Νεφέλη, 2000 Σελ. 80

Η λυρική παρρησία του Γιώργου Μαρκόπουλου, που κατέκτησε ένα μεγάλο μέρος της προσωπικής του φωνής από την δεύτερη κιόλας ποιητική του συλλογή, είναι συχνά οριακή: αμφισβητεί τα περισσότερα από εκείνα που θέλουμε να αμφισβητήσουμε αλλά ντρεπόμαστε ή αναβάλλουμε "για κάποια άλλη φορά" κι αποκαλύπτει πλήρως τις πληγές και τον τρόμο της μοναξιάς των όντων, χωρίς να παραβλέπει το κενό που ανοίγεται μπροστά του, αποστρεφόμενος, ειρωνικά τις περισσότερες φορές, τις ψευδο-μεταφυσικές του καιρού μας.
Η ιδιαιτερότητά του συνίσταται στο ότι μπορεί να κοιτάζει ήρεμος στο βάθος του καθρέφτη και να συνομιλήσει με τους εφιάλτες του - τους εφιάλτες του Κόσμου, δηλαδή - χωρίς να πανικοβληθεί. Η ποίησή του έχει το χάρισμα να μετουσιώνει αυτόν ακριβώς τον ηρωισμό. Γι' αυτό κι αντέχει τις πολλαπλές αναγνώσεις μας μέσα στα χρόνια…

Γιώργος Βέης
Ποιητής
Περιοδικό ΣΗΜΕΙΟΝ Νο 2, 1993-1994
(Λευκωσία, Κύπρος)

Ποιήματα 1968-1987

Τους καρπούς μια εικοσαετίας παρουσιάζει ο Γιώργος Μαρκόπουλος στο πρόσφατο βιβλίο του, όπου συγκεντρώνονται πέντε ποιητικές συλλογές…
Παραιτημένοι ή αναχωρητές, ρεαλιστικά αντίγραφα ή ονειρικά σχεδιάσματα, τολμητίες ή φοβισμένοι, οι πρωταγωνιστές του Γιώργου Μαρκόπουλου συνιστούν, ούτως ή άλλως, ένα πλήθος μοναχικό, που κερδίζει την προσοχή μας με τη διακριτική εσωστρέφεια και την αιδήμονα σιωπή του. Η προσποίηση, η μεγαληγορία ή η έπαρση δεν έχουν εν προκειμένω καμία θέση. Φτάνουν, για να αποσπάσουν όχι μόνο την έγκριση, αλλά και την ενεργό συμμετοχή μας, η ανεπιτήδευτη φωνή και το ήθος της γλώσσας.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 31-3-1993

Μη σκεπάζεις το ποτάμι. Αθήνα, Κέδρος, 1999. Σελ. 64. ISBN: 960-04-1535-8

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ 2000

… Η χοϊκή αίσθηση, η αίσθηση του τόπου, διεμβολισμένη συχνά από σπαράγματα μνημονικών αναδρομών και διατυπωμένη με έναν σπάνιας ισορροπίας γλωσσικό πλούτο, όλα αυτά συγκροτούν εδώ και χρόνια έναν μυθολογικό κύκλο που δεν έχει αποσυνδεθεί ωστόσο - από το προσωπικό κέντρο. Από εκεί παίρνει το χάρισμα και τη χάρη το εναρκτήριο ποίημα της συλλογής, "Η φοβερή πατρίδα μου", ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα που γράφτηκαν στις τελευταίες δεκαετίας.

Αλέξης Ζήρας
Κριτικός λογοτεχνίας
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 398,
Ιούλιος - Αύγουστος 1999

Μη σκεπάζεις το ποτάμι

…Ό,τι απασχολεί και βασανίζει τον Γιώργο Μαρκόπουλο είναι η βαριά σκιά που σκοτείνιασε τα οράματα, οι απελθόντες που βυθίζονται στη λήθη, οι χώροι που αλλοιώθηκαν, οι σχεδιασμοί που απόμειναν μόνο στη φαντασία. Γι' αυτό εκλιπαρεί τη μνήμη να περισώσει, έστω, κάτι από την ανελέητη φθορά.
Στην καθαρά αφηγηματική αυτή ποίηση, ο συγγραφές δίνει στην εξομολόγησή του έντονο ελεγειακό χαρακτήρα, ακόμα και όταν προσδιορίζει το εντελώς προσωπικό του στίγμα…

Τάκης Μενδράκος
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 9-1-2000

Μη σκεπάζεις το ποτάμι

…Ο Μαρκόπουλος, παλαιότερα αλλά και στο τελευταίο του βιβλίο, γράφει μια ποίηση που σκύβει στην ιστορία του ρημαγμένου μεταπολεμικού ανθρώπου της Ελλάδας και του κόσμου. Περιγράφει την καθημερινότητά του με εικόνες της αξιοπρεπούς εκείνης οδύνης που περνάει από το λαϊκό βίωμα για να φθάσει στη μελαγχολική, παρηγορητική θυμοσοφία.
Ο Μαρκόπουλος, "ιδεώδης εν τη λύπη του", συνδυάζει τη φιλοσοφική πίκρα του ώριμου ανθρώπου με την εκφραστική δροσιά φαντασία και ευρηματικότητα του εφήβου…
Η γλώσσα του Μαρκόπουλου είναι απλή, τρυφερή, συχνότατα ιεροτελεστική στην ηρεμία της αλλά και αυστηρότατη. Για ό,τι και να μας μιλήσει, "ποτέ δεν σκεπάζει το ποτάμι", πάντα η ανδρεία συγκίνηση περιβάλλει τα λόγια του.
Είναι ο θλιμμένος παππούς που λέει στα εγγονάκια όλου του κόσμου ένα γλυκό παραμύθι για να ονειρευτούν. Και είναι μαζί και ο ίδιος ένα εγγονάκι.

Γιάννης Βαρβέρης
Ποιητής, κριτικός θεάτρου
Περιοδικό ΙTHACA No3, 5-6/2000

Μη σκεπάζεις το ποτάμι

…θεωρώ ότι η ποίηση του Μαρκόπουλου, έχει εδώ προσλάβει τα πιο γνήσια και έντονα προσωπικά χαρακτηριστικά της, την ιδιαιτερότητά της, την σφραγίδα της…
Πρόκειται για ένα λόγο που πηγάζει από το ανεξήγητο και που μας δίνεται στην πορεία του προς το έλλογο, λίγο όμως πριν κυριαρχηθεί και σχηματοποιηθεί απ' αυτό. Κι εδώ έγκειται ακριβώς η γοητεία του, η ποιότητά του, ο αυθεντικός ποιητικός χαρακτήρας του.

Ορέστης Αλεξάκης
Ποιητής
Περιοδικό ΕΥΘΥΝΗ, Νο 338, Φεβρουάριος 2000

Μη σκεπάζεις το ποτάμι

…Ποίηση εξομολογητική, αναψηλάφηση ζωής και προθέσεων, τόνοι ελεγειακοί που δεν επιζητούν τον εντυπωσιασμό ούτε στηρίζονται σε επιφανειακές τεχνικές, αλλά στη δύναμη των ποιητικών εικόνων που σχεδιάζει ο Μαρκόπουλος. Μερικές φορές είναι τόσο πλατιές που να χωράνε όχι μόνο τον πόνο της δικής του ψυχής αλλά ίσως μιας εποχής...

Αγγελική Ξύδη
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΜΕΤΡΟ, Νο 40, Φεβρουάριος 1999