Εργογραφία Λένας Διβάνη

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

1. Γιατί δε μιλάς για μένα, διηγήματα, Αθήνα, Νεφέλη, 1995. Σελ. 120. ISBN: 960-211-207-7.

2. Οι γυναίκες της ζωής της, μυθιστόρημα, Αθήνα, Καστανιώτης, 1997. Σελ. 350, ISBN: 960-03-1783-6.

3. Εργαζόμενο αγόρι, μυθιστόρημα, Αθήνα, Καστανιώτης, 2000. Σελ. 366, ISBN: 960-03-2714-9.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
4. Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο, συλλογικό έργο. Συμμετοχή με το διήγημα "Μπαλί, μπακάρντι, Μπάρμπαρα", Αθήνα, Κέδρος, 1997. ISBN: 960-04-1420-3.

ΙΣΤΟΡΙΑ

1. Η πολιτική των εξορίστων πολιτικών κυβερνήσεων 1941-1944, Αθήνα, Αντ. Σάκκουλας, 1992. Σελ. 322. ISBN: 960-232-012-5.

2. Ελλάδα και μειονότητες, Το σύστημα διεθνούς προστασίας της Κοινωνίας των Εθνών. Aθήνα, Νεφέλη, 1995. Σελ. 390, ISBN: 960-211-229-8. (Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 1999. Σελ. 390, ISBN: 960-03-2491-3).

3. Δωδεκάνησος, Η μακρά πορεία προς την ενσωμάτωση, (σε συνεργασία με τη Φ. Κωνσταντοπούλου), Υπουργείο Εξωτερικών- Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα, Καστανιώτης, 1996. Σελ. 448, ISBN: 960-03-1727-5.

4. Η εδαφική ολοκλήρωση της Ελλάδας (1830-1947), απόπειρα πατριδογνωσίας, Αθήνα, Καστανιώτης, 2000. Σελ. 716, ISBN: 960-03-2902-8.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

1. Las mujeres de su vida, (traduction de Nati Galvez), Alfagura, 2001, p. 335, ΙSBN 84-204-4183-Χ.

2. Τhe Dodecanese. The long road to Union with Greece. Diplomatic documents, (researched and edited by L. Divani - Ph. Constantopoulou), Ministry of Foreign Affairs - University of Athens, Kastaniotis, 1997.

Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία της
ΛΕΝΑΣ ΔΙΒΑΝΗ
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)

… Η συγγραφέας κ. Λένα Διβάνη, που διδάσκει Ιστορία ελληνικής και βαλκανικής εξωτερικής πολιτικής στο τμήμα Νομικής του Πανεπιστήμίου Αθηνών, έχει κάνει πολύ σπουδαία δουλειά. Ανατρέχει στις ρίζες του προβλήματος, στην εικοσαετία του Μεσοπολέμου, όταν μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Κοινωνία των Εθνών επέβαλε σύστημα διεθνούς προστασίας των μειονοτήτων στα Βαλκάνια και αλλού.
Με ψύχραιμο, επιστημονικό, αλλά και γλαφυρό τρόπο, εκθέτει και αναλύει τα προβλήματα που προέκυψαν, ως συνέπεια της ανταλλαγής των πληθυσμών και της εγκατάστασης 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων από τις χαμένες πατρίδες, με τους μουσουλμάνους της Θράκης, τους "ρουμανίζοντες Κουτσόβλαχους", τους σλαβόφωνους, τους Τσάμηδες κ.λ.π.

Βιβλίο πολύ χρήσιμο για όλους μας και ιδιαίτερα για τους πολιτικούς μας, που συχνά πιάνονται αδιάβαστοι, με συνέπεια να προσθέτουν προβλήματα, αντί να βοηθούν στην επίλυσή τους.

Σεραφείμ Φυντανίδης
Δντής Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 8-3-1996

… Τα θετικά στοιχεία του βιβλίου το απομακρύνουν από την κατηγορία του πρωτόλειου και συμβάλλουν στην καλύτερη ανάδειξη του κύριου χαρακτηριστικού του, που είναι η θεματολογική του ομοιογένεια…
Οι έξι γυναίκες που παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου, ασφαλώς δεν είναι οι μόνες αντιπροσωπευτικές της σύγχρονης Ελληνίδας. Προσφέρουν, πάντως, ένα ικανοποιητικό δείγμα για όσα, εμφανώς ή αφανώς, συμβαίνουν κάθε τόσο γύρω μας, με κέντρο τη γυναικεία παρουσία.

Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ποιητής, βιβλιογράφος
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 21-11-1995

…αυτό το μυθιστόρημα έχει μια υπόγεια δύναμη που τη νιώθεις, καθώς οι περιπέτειες της Άννας, μιας ούτως ή άλλως ναυαγισμένης γυναίκας, που θέλει όμως να σωθεί, έρχονται αντιμέτωπες με το πώς οι άλλες γυναίκες αντιμετώπισαν την περιπέτειά της. Τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι όλα τους γύρω μας και δίπλα μας και αυτό είναι κάτι που δεν συναντάς συχνά στην ελληνική λογοτεχνία των ημερών μας. Ομολογώ ότι δεν έχω ξανασυναντήσει - τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια - ένα τόσο δυνατό βιβλίο για τον κόσμο των γυναικών. Γιατί η Λένα Διβάνη, μέσα από τις τυπικές ιστορίες και περιελίξεις της κεντρικής ιστορίας που μας αφηγείται, αποκαλύπτει εν τέλει τον κόσμο των γυναικών. Αυτή την αυθεντική ζούγκλα με τους δικούς της κώδικες και νόμους αλλά και τις δικές της στρεβλώσεις και παραμορφώσεις…

Αντώνης Πλατανιάς
Συγγραφέας, Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΒΑZAAR, Σεπτέμβριος 1997

…Ένα από τα πιο όμορφα και δουλεμένα στοιχεία του μυθιστορηματικού τρόπου της Λένας Διβάνη είναι το γεγονός ότι πάνω σε αυτό το γερό, από τη σύλληψή του, κατασκευαστικό σχέδιο αναπτύσσονται επτά διαφορετικά ήθη λόγου και επτά διαφορετικές εκδοχές της σχολιάζουσας (ή και συμβουλεύουσας) γλώσσας. Με την κοσμική και ερωτικά περπατημένη φλυαρία της μάνας, τη νεανικά μόρτικη και νεολογίζουσα, μέσα στη συστολή και στην αθυροστομία εναλλάξ, λογοδιάρροια της κόρης, την υπολογισμένη στις αποσιωπήσεις και στις αποκαλύψεις απλή ομιλία της γυναίκας του πρώην εραστή της ερωμένης και τον αφόρητα πληκτικό και διανοουμενίζοντα στείρο λόγο της φίλης. Αυτή η υπόκριση στάσης και λόγου εκτείνεται - με υπομονετική επεξεργασία και γούστο πολλά υποσχόμενου στυλίστα - ως την επιλογή των λέξεων, την κατανομή των σχημάτων, την ποικίλλουσα κατά πρόσωπα αντίληψη της μεταφοράς και της παρομοίωσης, την επίσης ποικίλη καιμε επτά τρόπους εκφερόμενη γνωμολογική διάθεση (που διακατέχει και τις επτά "αφηγήτριες"), το μήκος των προτάσεων, τις παύσεις. Τα πάντα…

Μανώλης Λουκάκης
Φιλόλογος
Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 6-7-1997

… η Διβάνη ξεκαθαρίζει ευθύς εξαρχής πως η παρτίδα της πατρίδας μας δεν κερδήθηκε πάντοτε στο πεδίο της μάχης, όσο σθεναρά και αν η εθνική μας μυθολογία (όπως και η μυθολογία κάθε λαού, άλλωστε) διατείνεται περί του αντιθέτου. Διόλου συμπτωματικά, το ελληνικό κράτος αποκτά υπόσταση -μια λυμφατική, έστω, υπόσταση - τη στιγμή ακριβώς που η επανάσταση ψυχορραγεί.

Η ψυχρόαιμη ανάλυση της Διβάνη δυσαρεστεί αναντίρρητα όποιον διακονεί τον εγγενή προορισμό του ελληνικού έθνους, την ιστορική του αποστολή και άλλα ηχηρά παρόμοια. Δεν συμφιλιώνεσαι εύκολα με την ιδέα πως το εθνικό σου πεπρωμένο μπορεί να είναι και το αποτέλεσμα μιας πολυεθνικής καραμπόλας, άδηλης και άρρητης έως την ώρα των διαπραγματεύσεων.

ΠέτροςΤατσόπουλος
Συγγραφέας
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 7-4-2001

"Εργαζόμενο αγόρι". Ένα μυθιστόρημα που στόχο έχει να ανατρέψει τα στερεότυπα στις σχέσεις, στις ανακλαστικές αντιδράσεις, στις συμπεριφορές ανδρών και γυναικών…

Αντέστρεψε λοιπόν τα στερεότυπα, τα πρότυπα, όσα έχουμε συνηθίσει να αποδεχόμαστε στις σχέσεις μας και έβαλε ένα νεαρό αγόρι στο ρόλο του καταπιεσμένου από την οικογένεια, την κοινωνία, τις γυναίκες που ερωτεύεται…

Όλγα Σελλά
Δημοσιογράφος
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27-5-2000

Πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο, χωρίς πλατειασμούς, μυθιστόρημα, γεμάτο αντιστραμμένα στερεότυπα.

Η Λένα Διβάνη θέλει να μας τονίσει τη φαντεζί ουτοπία μέσα στην οποία ζουν οι σημερινές, μη απελευθερωμένες γυναίκες. Και το έχει επιτύχει με έναν τρόπο αξιοθαύμαστο.

Ντίνος Σιώτης
Συγγραφέας, εκδότης του "Mondo Eve"
Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 9-7-2000

Ευθύς εξ αρχής η Λένα Διβάνη δηλώνει τις προθέσεις της. Χαρακτηρίζοντας το "Εργαζόμενο αγόρι" "γαλάζιο μυθιστόρημα" με θάρρος ορίζει το πεζογραφικό της πεδίο: Η συγγραφέας επιλέγει να αφηγηθεί μια αισθηματική ιστορία από εκείνες που κατά το πρότυπο της "ροζ λογοτεχνίας" τροφοδοτούν τις αναγνώσεις του γυναικείου πληθυσμού. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τα πάντα εμφανίζονται αντεστραμμένα. Πως θα ήταν ο κόσμος που θα 'φτιαχνε ο Θεός αν ήταν γένους θηλυκού;" αναριωτέται η συγγραφέας στο οπισθόφυλλο για να καταλήξει. "Κατά πάσα πιθανότητα ένας παράδεισος όπου ο Αδάμ θα προέκυπτε από το πλευρό της Εύας, οι γυναίκες θα είχαν την εξουσία και οι άντρες θα ασχολούνταν κυρίως με την ομορφιά τους". Η ιστορία της Λένας Διβάνη ("Καστανιώτης" σ.σ. 366) είναι γραμμένη με κέφι και γοργό ρυθμό…

Ελισάβετ Κοτζιά
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 6-2000

… "Ένα ανάποδο μυθιστόρημα. Με ρομαντικά αγόρια και αδίστακτες κυρίες. Γεμάτο έρωτα και λαγνεία. Πάθος, χρήμα και προδοσία. Τόσο γαλάζιο που περιγελάει το ροζ". Διότι "Το γυναικείο μυθιστόρημα πέθανε. Γεννηθήτω το ανδρικό. Ένα βιβλίο - ξάφνιασμα, σίγουρα. Που πολύ μας διασκεδάζει, αλλά και μας προβληματίζει. Ανεστραμμένες οι αλήθειες, και λέγονται αλλά και γίνονται ορατές ευκολότερα…

Ελένη Γκίκα
Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Εφημ. ΕΘΝΟΣ, 1-6-2000

Αντώνης Καρατζαφέρης: Στο μυθιστόρημα οι γυναίκες ασχολούνται με τις μπίζνες και οι άντρες, μανιωδώς, με την ομορφιά τους. Η καθημερινή πραγματικότητα από την ανάποδη;

Λένα Διβάνη: Απολύτως. Στόχος μου ήταν να φωτογραφίσω το παράλογο που ζούμε όλοι μας. Όταν πηγαίνω στις γυναικείες τουαλέτες βλέπω αυτόν το στρατό των γυναικών να "επισκευάζεται" με στόχο να ξαναριχτεί στη μάχη. με μια αγωνία στο μάτι που είναι μεταδοτική. Η καταναλωτική ζωή που ζούμε έχει αρχίσει βέβαια να πιάνει και τους άντρες. Για τη γυναίκα, όμως, η πάλη με το χρόνο είναι βαθιά υπαρξιακή αγωνία. Υπάρχει πιο μάταιο πράγμα από αυτό; Όταν έχει να ξυρίσεις, να αποτριχώσεις, να βάψεις, να ξεβάψεις, δεν σου μένει χρόνος για τίποτε άλλο.

Αντώνης Καρατζαφέρης: Σε ποια κατηγόρια αναγνωστών απευθύνεται περισσότερο το βιβλίο σας; Στους άντρες ή στις γυναίκες;

Λένα Διβάνη: Το προηγούμενο μυθιστόρημά μου, "Οι γυναίκες της ζωής της", το διάβασαν πάρα πολλοί άντρες επειδή το διάβασαν οι γυναίκες τους. Αυτό το αγοράζουν και άντρες επειδή ταυτίζονται με τον τίτλο Το περιεχόμενο μάλλον θα είναι έκπληξη. Φαντάζομαι, όχι δυσάρεστη.

Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 11-6-2000

…Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εξαιρετικά απολαυστικό, που κάνει τον αναγνώστη να χαμογελά συνεχώς με τα πρωτότυπα ευρήματα της συγγραφέως, η οποία κατάφερε να δει τον κόσμο μας με παραμορφωτικούς φακούς…

Μαρία Παναγιωτοπούλου
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ELLE, Μάιος 2000

Απόσπασμα από το βιβλίο "Οι γυναίκες της ζωής της", Αθήνα Καστανιώτης, 1997. Σελ. 350. ΙSBN: 960-03-1783-6.

Εσύ τι ακριβώς συμπτώματα είχες; Άσε με να μαντέψω. Τα έβαλες με το σώμα σου πάντως, αυτό είναι σίγουρο. δε σε ικανοποιούσε το λιγνό, το μαυριδερό, το αγοροκοριτσοκορμάκι σου. δε σου έφτασε,. ε; Ή μάλλον δεν του έφτασε. Ή μάλλον ν ό μ ι σ ε ς ότι δεν του έφτασε. Και το τσάκισες, το τράβηξες, το χτύπησες σαν χταπόδι, ν' αλλάξει το γαμημένο ή, αν δεν αλλάξει, τουλάχιστον να τιμωρηθεί για το κακό που σου έκανε. Τη μια το 'βλεπες να μη φτάνει και την άλλη ν' ανθίζει ξανά μέσα στο ψοφόκρυο, σαν τις αμυγδαλιές. Και να προσελκύει τα βλέμματά τους φυσικά. Κι εσύ ξέρεις τι είναι να σε βάλουν στο μάτι. Θα πλησιάσουν, θα σε διεκδικήσουν, θα σε αφήσουν να ελπίσεις, θα σε απομυζήσουν. Ε, όχι, αυτό δε θα τους το επιτρέψεις. Όχι ξανά. Όχι τώρα που ξέρεις τη διαδικασία. Θα αμυνθείς. Θα τυλίξεις το σώμα σου με στρώματα ευεργετικού λίπους, θα σβήσεις τη γραμμή της μέσης, το στήθος σου θα μπερδεύεται γλυκά με την κοιλιά, τα οπίσθιά σου με τους γοφούς. Λίπος, η θαυμαστή τέχνη της παραλλαγής. Λίπος, η αποτελεσματικότερη μόνωση.
Κι ύστερα πρέπει να παρηγορηθείς κάπως. Αφού αποφάσισες να μην είσαι λουλούδι, μαζί με το κεντρί τους θα χάσεις και το μέλι. το γλυκό, μεθυστικό σου άρωμα, την αίσθηση του ήλιου όταν ανοίγεις τα πέταλα. Το κοίταγμα στον καθρέφτη μόνη με το κορμί σου. Το πρώτο χάδι. Το πρώτο φιλί. Το πρώτο ξύπνημα κοντά στο πιο ξένο και το πιο οικείο σώμα. Πρέπει να παρηγορηθείς. Έχασες βέβαια το πάρτι, αλλά σου έμεινε η τούρτα, γλυκιά μου. Μπορείς να τη φας όλη. Είναι κι αυτό μια γλύκα και μάλιστα απόλυτα ασφαλής. Κι ύστερα μια άλλη τούρτα, και μια άλλη, και μια άλλη. Τρώμε για να ζήσουμε, έτσι δεν είναι; Κι εσύ δεν έχεις άλλο τρόπο για να ζήσεις.
Και τι σιγουριά; Που την πας την ευλογημένη σιγουριά αυτής της ηδονής; Κάθε μέρα, οποιαδήποτε ώρα, κάτω απ' όλες τις συνθήκες, ένα προφιτερόλ είναι θεσπέσιο, αδιατάρακτα θεσπέσιο. Η σως σοκολάτας δε σου βάζει όρους για να σε γλυκάνει, το φρεσκοψημένο σου καραμελέ δε ζητάει τίποτα για ν' απελευθερώσει τη φυλακισμένη του κρέμα βανίλια, και τα καβουρδισμένα αμύγδαλα παραδίδονται αμαχητί στα δόντια σου. Αν δεν είσαι καλή, όμορφη, ευδιάθετη, έξυπνη, αποτελεσματική, οργανωτική, γελαστή, τρυφερή, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα χιλιάρικο. Μ' ένα ψωροχιλιάρικο για αντάλλαγμα, η γεύση, μια αίσθηση φτηνή και προβλέψιμη και πιστή σαν σκύλος, θα σε ανεβάσει ξανά στα ουράνια. Εν ολίγοις, εσείς της γης οι κολασμένοι, μην απελπίζεστε. Αν ο Θεός της δικαιοσύνης δεν υπάρχει, υπάρχει πάντα ο εκπρόσωπός του επί της γης, το προφιτερόλ, έτοιμο να μπαλώσει την κατάσταση ανά πάσα στιγμή.
Έτσι έχτισες σιγά σιγά με τη λύπη το λίπος γύρω σου. Πάντα το φόρτε σου ήταν η άμυνα, βλέπεις. Ο καθείς και τα όπλα του, Άννα. Εγώ απ' την άλλη πλευρά, η μαστόρισσα των πολεμικών τεχνών, έχτισα μυς σε δεκάδες γυμναστήρια, ελκυστικούς ανδροφάγους μυς, έτοιμους να θαμπώσουν τα μάτια και να θολώσουν το κριτήριο του αντιπάλου. Πολέμησα σαν σκυλί με το ελάχιστο ίχνος του λίπους στο σώμα μου, το ξέβρασα και το κυνήγησα σαν να ήταν ο πιο ύπουλος εχθρός μου, ο Εφιάλτης μου. Πάντα το φέρτε μου ήταν η επίθεση, βλέπεις. Ο καθείς και τα όπλα του, Άννα.
Όταν η επίπλωση το σπιτιού ολοκληρώθηκε, ο Χάρης περνούσε μέρες ολόκληρες εκεί μέσα προσπαθώντας να βρει κάτι να κάνει - εκτός από το να μαγειρεύει σε κάποια που δεν έτρωγε. Στην αρχή το 'ριξε στα ψώνια. Η Μάγια του εμπιστεύτηκε τη χρυσή της Visa, δίνοντάς του το ελεύθερο να της αλλάξει τα φώτα. Της τα άλλαξε ελπίζοντας κατά βάθος να αλλάξει τη ζωή του. Φρούδα ελπίδα φυσικά. Σώρευσε απλώς στην ντουλάπα του ρούχα για τρία χρόνια και συνέχισε να φοράει στο σπίτι κάτι παλιές αθλητικές φόρμες. Βαριόταν να ντυθεί αφού δεν είχε κάπου να πάει ή κάποια να τον δει. Η Μάγια, τέτοια ώρα που γυρνούσε, δεν έβλεπε μπροστά της.
Δεν μπορούσε καν να ασχοληθεί με την καθαριότητα ως παραδοσιακός σύζυγος για να περάσει την ώρα του. Μ' αυτήν ασχολιόταν ο Ντιμίτερ, ο Βούλγαρος που πήρε μαζί της η Μάγια φεύγοντας από τη συζυγική της εστία. Ο Ντιμίτερ, ξανθός, κοντός, άσχημος, γεροδεμένος και κρυπτοκομουνιστής, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που έβλεπε ο Χάρης για μέρες ολόκληρες. Ακολούθησε ευχαρίστως τη Μάγια, γιατί την ήξερε οχτώ χρόνια και την προτιμούσε από τον άντρα της, που, εκτός των άλλων, ήταν και τσιγκούνης με το υπηρετικό προσωπικό. Ο Ντιμίτερ δεν είχε κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας εξαιτίας της δουλειάς του, ήταν ρεαλιστής.
"Αφού καπιταλίστ καθάρισαν κομουνίστ, ήρθαν τώρα κομουνίστ καθαρίσουν καπιταλίστ". έλεγε συχνά με κακά ελληνικά και αυτοσαρκαστική διάθεση.
Ήταν πάντως ακούραστος και γεμάτος σχέδια. Μια μέρα ο Χάρης δεν άντεξε και τον ρώτησε ευθέως που στο καλό βρίσκει το κέφι για ζωή στην κατάστασή του.
"Τι έχει κατάσταση δική μου; Εγώ είσαι ανερχόμενος!" του απάντησε όλο αυτοπεποίθηση.
Στην τηλεόραση το 'χε πάρει τ' αυτί του αυτό. Τα βράδια έβλεπε συστηματικά τοκ σόου για να βελτιώνει τα ελληνικά του.
"Τι θα πει ανερχόμενος, μωρέ Νιμίτερ; Που νομίζει ότι μπορείς να φτάσεις δηλαδή;" ροκάνισε τη βάση της αισιοδοξίας του ο Χάρης.
"Πάνω. Αφού πιο κάτω δεν έχει, που πάω; Πάνω!"
Ο Χάρης κατάλαβε ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να λυγίσει τη θέληση αυτού του σταχανοβίτη της ελπίδας και τον άφησε ήσυχο να ακούσει ποια από τις μετοχές το κλείδωσε στο χρηματιστήριο. Γιατί ο Νιμίτερ ήταν και μικροεπενδυτής. "Στον καπιταλίσμ όπως καπιταλίστ", θα έλεγε παραφράζοντας τη γνωστή γαλλική έκφραση. Ξυπνούσε πρωί πρωί, καθάριζε και ψώνιζε στα γρήγορα, για να ασχοληθεί στη συνέχεια τηλεφωνικώς με ένα είδος εμπορίου σε στυλ αεροπλανάκι. Πουλούσε προϊόντα μακροβιοτικής ελέγχοντας ένα δίκτυο μεταπωλητών από το σπίτι. Τα επιπλέον αυτά έσοδα προσπαθούσε ν' αβγατίσει παίζοντας στο χρηματιστήριο. Ο κανονικός μισθός του πήγαινε κατευθείαν στο Πλόβντιβ, όπου ζούσαν τα δύο παιδιά του με τους παππούδες. Η τέως σύζυγός του, γυμνάστρια και τοπικό στέλεχος του κομουνιστικού κόμματος, ήταν στη φυλακή για κατάχρηση. Μετά απ' αυτές τις ραγδαίες εξελίξεις, αναγκάστηκε και ο Ντιμίτερ να έρθει στην Ελλάδα, να μπει στη βιοπάλη γι πρώτη φορά και να… ανθήσει.