Βιογραφικό Σημείωμα

Η Λότη Πέτροβιτς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Έχει γράψει 34 βιβλία (28 για παιδιά, 3 για την παιδική λογοτεχνία και 3 συλλογές διηγημάτων για ενηλίκους).
Έχει τιμηθεί με δέκα πανελλήνια βραβεία παιδικής λογοτεχνίας, μεταξύ των οποίων το βραβείο 1984 της Ακαδημίας Αθηνών και το Κρατικό Βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου 1999. Επίσης έλαβε δύο τιμητικά διπλώματα: το 1989 για την αναγραφή του βιβλίου της σπίτι για πέντε στον Τιμητικό Πίνακα Pier Paolo Vergerio του Πανεπιστημίου της Padova, και το 1992 για την αναγραφή του βιβλίου της Λάθος, Κύριε Νόιγκερ! στον Τιμητικό Πίνακα της ΙΒΒΥ. Το 1994 ήταν η υποψήφια από την Ελλάδα για το βραβείο C.H. Andersen.
Έργα της έχουν μεταδοθεί από το ραδιόφωνο, έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση κι έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά, μεταξύ των οποίων το αμερικανικό Cricket. Δύο από τα μυθιστορήματά της έχουν μεταφραστεί στα Ιαπωνικά, ενώ άρθρα της για την παιδική λογοτεχνία έχουν δημοσιευτεί μεταφρασμένα σε πολλά ξένα περιοδικά.
Είναι Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΙΒΒΥ, Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής για το Βραβείο ΙΒΒΥ-Αsahi, και ανταποκρίτρια του περιοδικού Bookbird.
Ζει στην Ελλάδα με την οικογένειά της. Το πλήρες όνομά της είναι Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου.

ΛΟΤΗ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ
Εργογραφία (επιλογή)

Μυθιστορήματα:
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ, Αθήνα: Πατάκης, 28η έκδοση 2000, 156 σελ. Μεταφράστηκε στα Ιαπωνικά, Τόκιο: Yugaku-Sha, 1988. Βραβείο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. ISBN: 960-293-147-7

ΣΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΔΑΣΟΣ. Αθήνα: Πατάκης, 46η έκδοση 2000. 147 σελ. ISBN: 960-293-149-3

ΣΠΙΤΙ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ. Αθήνα: Πατάκης, 29η έκδοση 2000. 132 σελ. Αναγράφηκε στον Τιμητικό Πίνακα Pier Paolo Vergerio 1989 του Πανεπιστήμιου της Πάντοβα. Μεταφράστηκε στα Ιαπωνικά, Τόκιο: Yugaku-Sha 1990. ΙSBN: 960-293-259-7

ΛΑΘΟΣ, ΚΥΡΙΕ ΝΟΪΓΚΕΡ! Αθήνα: Πατάκης, 14η έκδοση 2000, 177 σελ. Αναγράφηκε στο Τιμητικό Πίνακα 1992 της ΙΒΒΥ, ISBN: 960-293-430-1

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ, Αθήνα: Πατάκης, 10η έκδοση 2001. 224 σελ. Βραβείο του Κύκλου του Ελλ. Παιδικού Βιβλίου. ISBN: 960-293-692-4

ΓΙΟΥΣΟΥΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ. Αθήνα: Πατάκης, 6η έκδοση 2000. 158 σελ. ISBN: 960-360-204-3

ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΚΑΙ ΜΕΝΤΑ, Αθήνα: Πατάκης, 5η έκδ. 2000. 194 σελ. ISBN: 960-360-883-1

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΗ, Αθήνα: Πατάκης 2000. 136 σελ. ISBN: 960-378-817-1

Παραμύθια / Μικρές ιστορίες

ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΈΝΑΝ ΚΑΙΡΟ. Αθήνα: Πατάκης, 11η έκδ. 1997. 74 σελ. Βραβείο του Κύκλου του Ελλ. Παιδικού Βιβλίου. ISBN: 960-293-110-8

ΕΦΤΑ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΚΛΩΣΤΕΣ. Αθήνα: Πατάκης, 14η έκδοση 2001. Τμήμα του μεταφράστηκε στα αγγλικά για το αμερικανικό περιοδικό Cricket και το Thinking about Reading (Moderm Curriculum Press, Cleveland, Ohio, USA), ISBN: 960-293-834-Χ

ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Αθήνα: Καστανιώτης, 7η έκδοση 1999. Βραβείο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. ISBN: 960-03-0547-1

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ. Αθήνα: Πατάκης, 9η έκδοση 1998. Βραβείο της Εστίας Τ. Τρανούλη. ISBN: 960-293-150-7

Σειρά Ιστορίες με τους 12 μήνες:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, 40 σελ. ISBN: 960-293-365-8
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, 40 σελ. ΙSBN: 960-293-366-6
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ, 40 σελ. ISBN: 960-293-367-4
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ, 48 σελ. ISBN: 960-293-364-Χ
Αθήνα: Πατάκης, 12η έκδ. 2000. Βραβείο Γυν. Λογοτεχνικής Συντροφιάς

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ. Αθήνα: Πατάκης, 3η έκδοση 2000. 80 σελ. ISBN: 960-600-420-1

Η συγγραφέας
ΛΟΤΗ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ

Μια από τις κορυφαίες, τις πολυγραφότατες και τις πλέον δημοφιλείς συγγραφείς παιδικών βιβλίων στην Ελλάδα είναι η Λότη Πέτροβιτς. Έχει τιμηθεί με όλα σχεδόν τα ελληνικά βραβεία για την παιδική λογοτεχνία. Η 28χρονη πορεία της καλύπτει την περίοδο κατά την οποία η ελληνική παιδική λογοτεχνία άνθησε και ωρίμασε. Το έργο της συνέβαλε ουσιαστικά στην άνθηση αυτή και ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ωρίμασή του κλάδου. Τα βιβλία της κυκλοφορούν σε πολυάριθμες εκδόσεις, γίνονται αντικείμενα ευνοϊκότατης κριτικής και αποτελούν θέματα διπλωματικών εργασιών στα ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ πολλά από αυτά έχουν περάσει και σε άλλα μέσα επικοινωνίας.
Τα έργα της προβάλλουν αξίες διαχρονικές με παγκόσμια απήχηση. Τα θέματά της, μολονότι αντλούνται από την ελληνική πραγματικότητα και τον πολιτιστικό της περίγυρο, έχουν εντέλει πανανθρώπινο ενδιαφέρον. Η θεματολογία της είναι ευρύτατη, τη διαπερνούν ωστόσο κάποιες σταθερές, που προσδίδουν στο συνολικό της έργο μια ξεχωριστή ενότητα και συνοχή. Επίσης, τα μυθιστορήματά της συνδέονται με τρόπο ευφυή μεταξύ τους, ενώ καθένα διατηρεί την αυτοτέλειά του, διερευνά διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας και πραγματεύεται θέμα ξεχωριστό. Καλύπτεται έτσι ένα φάσμα θεμάτων από τα ανθρώπινα δικαιώματα (Για την άλλη πατρίδα) και την απόρριψη του πολέμου (Ο μικρός αδελφός ως το διαζύγιο και τις οικογενειακές συγκρούσεις (Σπίτι για πέντε, Καναρίνι και μέντα), την ανθυγιεινή εργασία των ανηλίκων (Ζητείται μικρός ή το πρόβλημα των ναρκωτικών (Στο τσιμεντένιο δάσος).
Έχει μια θαυμαστή ικανότητα να συνδυάζει ιστορικά γεγονότα με σύγχρονες καταστάσεις και χαρακτήρες, με τους οποίους τα παιδιά μπορούν να επικοινωνήσουν (Λάθος, Κύριε Νόιγκερ!, Τραγούδι για τρεις). Το ύφος της, ενώ απηχεί το παρελθόν της κλασικής Ελλάδας, φέρει τη σφραγίδα της δικής της προσωπικότητας και αποκαλύπτει ανανεωτικά στοιχεία και σύγχρονες τεχνικές γραφής, όπως είναι π.χ. οι περισσότεροι του ενός αφηγητές, οι διαφορετικές οπτικές γωνίες ή η πολλαπλή παρουσία του χρόνου. Τα βιβλία της Σπίτι για πέντε, Λάθος Κύριε Νόιγκερ!, Τραγούδι για τρεις αποτελούν και εδώ χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Η γλώσσα της είναι πλούσια, δυναμική, με πολλές αποχρώσεις. Αποφεύγοντας τον συναισθηματισμό, χρησιμοποιεί τη "γλώσσα της καρδιάς" και αποκαλύπτει θερμά αισθήματα. Εξάλλου, στα έργα της ανιχνεύονται θέσεις καίριες όπως το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, η απόρριψη της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του σεξισμού, στοιχεία τα οποία συχνά χειρίζεται με τρόπο χιουμοριστικό (Το μυστήριο του καλοκαιρινού Αγιοβασίλη, Η οικογένεια του Ήλιου).
Η συμβολή της Λότης Πέτροβιτς στην ελληνική παιδική λογοτεχνία είναι ευρύτατη και συνεχής. Συνίσταται όχι μόνο στη δημιουργία εξαίρετων βιβλίων αλλά και στην παροχή υποστήριξης προς τους συναδέλφους της, τους οποίους βοηθεί να προωθήσουν και να προβάλουν το έργο τους, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις τους και φέρνοντάς τους σε επαφή με τα εκτός Ελλάδος ρεύματα. Πολλά χρόνια τώρα εργάζεται με αφοσίωση για το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ, πράγμα που αποδείχτηκε εξαιρετικά φερέκαρπο και αποτελεσματικό για την παιδική λογοτεχνία της χώρας της. Για την πολυδιάστατη δραστηριότητα και το συνολικό της έργο θεωρείται σήμερα ηγετική προσωπικότητα στο χώρο της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας.

Δρ. Β.Δ. Αναγνωστόπουλος
Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας


Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία της
ΛΟΤΗΣ ΠΕΤΡΟΒΙΤΣ
(αποσπάσματα από κριτικές)

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ. Αθήνα: Πατάκης, 28η έκδοση 2000 .156 σελ. ISBN: 960-293-147-7

Βραβείο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς

"…Ένα δυνατό μήνυμα παγκόσμιας ειρήνης και ανθρωπισμού διαπερνά τη συγκινητική αυτή ιστορία δύο αδελφών που προσπαθούν να ξαναβρούν τους γονείς τους, στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το μυθιστόρημα αυτό θεωρείται εξαιρετικό λόγω της ορθής απεικόνισης ιστορικών γεγονότων."

BOOKLIST - USA, 15 Aπριλίου 1989, σελ. 1478).

"Ο Μικρός αδελφός είναι από τα βιβλία που νικούν το χρόνο. Συνδυάζει την αλήθεια της ζωής με την αλήθεια της τέχνης. Τα πραγματικά γεγονότα στα οποία βασίζεται και οι περιπέτειες της ελληνικής οικογένειας αντικειμενικοποιούνται μέσα από τους δρόμους της τέχνης, ώστε να αποκτά η ιστορία μια τραγική επικαιρότητα, πέρα από το χρόνο και το χώρο".

Περιοδικό ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ - τεύχος 3, Φθινόπωρο 1986

Λάθος κύριε Νόϊγκερ, Αθήνα, Πατάκης, 2000 (14η έκδοση). Σελ. 177. ISBN: 960-293-430-1

Αναγράφηκε στον Τιμητικό Πίνακα 1992 της ΙΒΒΥ

"Der Roman besteht aus Berichten, die der Jugendliche Philipp und dessen Lehrer, der Osterreicher Neuger, schreiben. Die Autorin ist bestrebt, sowohl stilistisch, als auch weltanschaulich die Welt des Jugendlichen und des Erwachsenen wiederzugeben. Philipp findet standig Grunde, um seinen fur kurze Zeit verreisten Lehrer zu verdachtigen. Schieβlich muβ er zugeben, daβ er sich laufend geirrt hat und versuchen seine Fehler gut zu machen. Der Roman spielt in der Gegenwart; dennoch bestimmen der Zweite Weltkrieg und die jungste Vergangenheit die Handlung und weisen einen Weg zum friedlichen Nebeneinanderleben und zur weltweiten Volker - verstandigung".

International Jugendbibliothek Bulletin, Munich, 1989

Λάθος, κύριε Νόιγκερ

"…Το Λάθος, Κύριε Νόιγκερ! δεν είναι ένα ακόμη λογοτεχνικό έργο της Λότης Πέτροβιτς, αλλά είναι - κατά τη γνώμη μου - έργο ξεχωριστής πνοής και ωριμότητας, μπορεί να σταθεί δίπλα στα κλασικά της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Παρουσιάζει όλα τα γνωρίσματα ενός αμιγούς λογοτεχνικού έργου: άρτια τεχνική, ποικιλία αφήγησης, εξαιρετική πλοκή και εσωτερική ισορροπία, ρέουσα γλώσσα, ήρωες ολοκληρωμένους… Το μυθιστόρημα αυτό μπορούν να το απολαύσουν τόσο οι νέοι όσο και οι ενήλικες".

Δρ. Β. Δ. Αναγνωστόπουλος
Καθηγητής Παν/μίου Θεσ/κης
Περιοδικό ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, τ. 17, Άνοιξη 1990

Τραγούδι για τρεις, Αθήνα: Πατάκης, 10η έκδοση 2001, σελ. 224 ISBN: 960-293-692-4

Βραβείο του Κύκλου του Ελλ. Παιδικού Βιβλίου

"Δύο 14χρονα παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, ετοιμάζουν μια γιορτή στο σχολείο τους για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και της Εθνικής Αντίστασης. Έρχονται σε επαφή με μια οικογένεια της οποίας τα μέλη έζησαν τα γεγονότα της Κατοχής και της Αντίστασης. Τα δύο παιδιά διψώντας να μάθουν ολόκληρη την αλήθεια, παίρνουν συνεντεύξεις, τραβούν φωτογραφίες, συγκεντρώνουν υλικό. Η έρευνά τους θα τους οδηγήσει σε απρόβλεπτες πτυχές της σύγχρονης ιστορίας καθώς θα επικοινωνήσουν με τ' ανθρώπινα πάθη, τα όνειρα, τις πράξεις και τις ευθύνες. Η Λότη Πέτροβιτς, με το καινούριο της μυθιστόρημα για εφήβους, προτείνει μια βαθιά ανθρώπινη στάση απέναντι στα γεγονότα που σφράγισαν το πρόσφατο παρελθόν και καθορίζουν, ως ένα βαθμό, το παρόν και το μέλλον…".

Ηρακλής Παπαλέξης
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, τ. 290, 24 Ιουνίου 1992

ΣΠΙΤΙΑ ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ, Αθήνα: Πατάκης, 29η έκδοση 2000, 132 σελ. ISBN: 960-293-259-7

Αναγράφηκε στον Τιμητικό Πίνακα Pier Paolo Vergerio 1989
του Πανεπιστημίου της Πάντοβα
Έγινε τηλεοπτική σειρά (MEGA)

"Ο Φίλιππος είναι 12 χρονών. Η μητέρα του Άννα, διαζευγμένη, παντρεύεται τον χήρο Ορέστη, που έχει επίσης ένα γιο, τον 9χρονο Άρη. Οι τέσσερίς τους μετακομίζουν σ' ένα μεγάλο σπίτι και σε λίγο γεννιέται ένα μωρό. Ο Φίλιππος και ο Άρης μαγνητοφωνούν τις εντυπώσεις τους. Ο Ορέστης λέει τις δικές του σ' ένα φίλο του από το τηλέφωνο. Η Άννα τις εκμυστηρεύεται σε γράμματα που στέλνει.. Έτσι οι συγκρούσεις και οι διαμάχες μεταξύ των δύο αγοριών παρουσιάζονται από τέσσερις οπτικές γωνίες, ως τη στιγμή που τα προβλήματα θα λυθούν…"

THE WHITE RAVENS - 1988
International Jugendbibliothek, Munchen

ΓΙΟΥΣΟΥΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ. Αθήνα: Πατάκης, 6η έκδοση 2000. 158 σελ. ISBN: 960-360-204-3

Η 12χρονη Πηνελόπη περνά το καλοκαίρι της κοντά στη θάλασσα. Εκεί συναντά τον καπετάνιο Διοκλή, ένα ναυτικό που της διηγείται ιστορίες από τα θαλασσινά του ταξίδια. Της μιλά και για ένα μαγικό θαλασσόξυλο, ένα μαύρο κοράλλι που το λένε γιούσουρι. Και τότε εμφανίζεται στην παραλία ο 14χρονος Άρης. Συμπεριφέρεται παράξενα και η Πηνελόπη τον παρεξηγεί. Σύντομα ωστόσο θα καταλάβει ότι πίσω από την περίεργη στάση του κρύβεται κάποιο μυστικό…
"…Το γιούσουρι γίνεται σύμβολο της αγάπης, του έρωτα, μα και του θανάτου… Η ομορφιά της ελληνικής φύσης κι ιδιαίτερα το θαλασσινό τοπίο γίνονται ο καμβάς όπου υπάρχουν πολλοί αφηγηματικοί τρόποι και γρήγορος σκηνικός ρυθμός. Αυτά, ως μορφικά επιτεύγματα, αναδεικνύουν έναν ενδιαφέροντα ανελισσόμενο μύθο, όπου η αγωνία, η ένταση, το απρόοπτο και το φανταστικό σηματοδοτούν ουσιώδη συστατικά του στοιχεία, όπως τα προβλήματα των παιδιών μεταξύ τους και με τους γονείς τους, η φιλία, οι πρώτοι έρωτες…"

Γιάννης Παπαδάτος
Κριτικός Λογοτεχνίας
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, τ. 349, Φεβρουάριος 1995

ΚΑΝΑΡΙΝΙ ΚΑΙ ΜΕΝΤΑ. Αθήνα: Πατάκης, 5η έκδ. 2000. σελ. 194 ISBN: 960-360-883-1.

Ο 11χρονος Απελλής χαίρεται που έφυγε από το ορφανοτροφείο, όπου ζούσε μετά το θάνατο της οικογένειάς του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και μένει τώρα με την Κλειώ, μια νέα γυναίκα που τη θεωρεί θεία του. Ακούει όμως κρυφά μια μυστική συζήτησή της με το μνηστήρα της, την παρεξηγεί και αναστατώνεται τόσο ώστε αποφασίζει να φύγει από το σπίτι. Αρχίζει έτσι μια επικίνδυνη περιπλάνηση στην Αθήνα, ώσπου να μάθει ότι η Κλειώ είναι η φυσική του μητέρα.
"Η Λότη Πέτροβιτς ανήκει στις συγγραφείς που έλκονται ιδιαίτερα από θέματα της σύγχρονης επικαιρότητας. Το έργο της αγκαλιάζει ευρύτατο φάσμα προβληματισμών, ενώ παράλληλα διαθέτει πλούσια δράση, ενδιαφέρουσα πλοκή και καλοσχηματισμένους χαρακτήρες. Όλα αυτά τα στοιχεία τα συναντάμε και στο Καναρίνι και μέντα…

Μάνος Κοντολέων
Συγγραφέας, Κριτικός λογοτεχνίας

Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25 Μαρτίου 1997

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΗ, Αθήνα: Πατάκης, 2000, 136 σελ. ISBN: 960-378-817-1

"Ένας κοκκινοντυμένος Άγιος Βασίλης μέσα στο καλοκαίρι, στην καρδιά της Αθήνας, σίγουρα κεντρίζει το ενδιαφέρον μας - πόσο μάλλον ενός πεντάχρονου κοριτσιού. Η υπερρεαλιστική αυτή εικόνα πέφτει σαν την πέτρα μέσα στη λίμνη του Τζάννι Ροντάρι και προκαλεί το ξύπνημα της φαντασίας και το ξεδίπλωμα της δημιουργικότητας της συγγραφέα. Η πρωτοτυπία στην προσέγγιση του θέματος ερείδεται τόσο στη σύνδεση του αγίου της αγάπης με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες όσο και στο δέσιμο των παραδόσεων για τον Άγιο Βασίλειο με τη σύγχρονη καταναλωτική του εικόνα και τη θεωρία της σχετικότητας…"

Δρ. Μαρία Τζαφεροπούλου

Από παρουσίαση του βιβλίου στο κοινό, στις 29-11-2000

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, Αθήνα: Πατάκης, 3η έκδοση 2000, 80 σελ. ISBN: 960-600-420-1
Κρατικό Βραβείο ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 1999

Έχει ο Ήλιος οικογένεια; Και βέβαια έχει, όπως και οι άνθρωποι! Ο ίδιος ο Ήλιος το εκμυστηρεύτηκε στη συγγραφέα και της ζήτησε να γράψει τις περιπέτειές του: Πως έγινε και παντρεύτηκε την Ατμόσφαιρα, πως απόκτησαν δύο παιδιά, το Φως και την Ημέρα, τι χαρές μα και τι λαχτάρες πέρασαν αυτός και η γυναίκα του ώσπου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους… Πως έγινε ύστερα και παντρεύτηκαν κι αυτά σαν ήρθε η ώρα, ποιος ήταν ο γαμπρός και ποια η νύφη του Ήλιου, τι τρέλες έκαναν με τη σειρά τους τα εγγόνια που γεννήθηκαν αργότερα…
"…Το βιβλίο κινείται σε δύο επίπεδα. Αποτελεί μια παραμυθική κοσμογονία και ταυτόχρονα προβάλλει τις κοινωνικές σχέσεις μελών μιας σύγχρονης οικογένειας. Είναι γραμμένο σε ιδιαίτερα επιμελημένη γλώσσα με χιούμορ, φαντασία, λογοτεχνικότητα και προσφέρεται σε πολλαπλές αναγνώσεις".

Δρ. Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου
Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών

"Γιατί για παιδιά;" με ρωτούν συχνά, όσοι μαθαίνουν ότι τα 28 από τα 34 βιβλία που έχω γράψει ως τώρα απευθύνονται κυρίως σε παιδιά. Μια σύντομη απάντηση θα ήταν: Γιατί πιστεύω αυτό που έχει δηλώσει ο C.S. Lewis: "Μια ιστορία για παιδιά είναι η καλύτερη μορφή τέχνης για να πεις αυτό που θέλεις". Μια εκτενέστερη απάντηση είναι τούτη: Κάθε φορά που γράφω κάτι, νιώθω να το διηγούμαι σ' ένα παιδί. Ένα παιδί μικρό ή μεγάλο έχω πάντα κατά νου ως ιδανικό αναγνώστη. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που γράφω κυρίως "για παιδιά", χωρίς αυτό να σημαίνει πως απευθύνομαι μόνο σ' αυτά. Έχω πάντα την επιθυμία και την ελπίδα τα βιβλία μου να τα χαρούν το ίδιο και οι μεγάλοι, αφού κάθε μεγάλος κρύβει μέσα του ένα παιδί. Κι αυτό το "εσωτερικό" παιδί σίγουρα χαίρεται όταν βρίσκει βιβλία που το αγγίζουν και το συγκινούν μιλώντας του ειλικρινά για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, δίχως όμως να το αποθαρρύνουν, δίχως να του στερούν το κέφι να συνεχίσει με θάρρος το μακρύ ταξίδι της ζωής.

Λότη Πέτροβιτς

ΓΙΟΥΣΟΥΡΙ ΣΤΗΝ ΤΣΕΠΗ
(απόσπασμα από το βιβλίο)

"Γιούσουρι"… Κάπου την είχε ξανακούσει η Πηνελόπη τούτη τη λέξη, γνωστή της φαινόταν. Τι σήμαινε όμως αδύνατο να θυμηθεί. Κάτι αρωματικό πρέπει να ήταν, αλλιώς δε θα 'λεγε ο καπετάν Διοκλής "γιούσουρι μοσχοβολάει σήμερα η θάλασσα"… Να τον ρωτήσει, όχι, δεν ήθελε. Ντρεπόταν. Δώδεκα χρονών κορίτσι, να έχει τελειώσει φέτος το δημοτικό, και να μην ξέρει!
Ανακάθισε στο βραχάκι, στερεώθηκε με τα χέρια καλύτερα, βούτηξε το ένα πόδι στο νερό και το κούνησε αμήχανα πέρα δώθε… Η θάλασσα λαμποκοπούσε σαν γαλάζιο καλοπλυμένο γυαλί. Στα ρηχά, ξεχώριζαν ένα ένα τα ψιλά πολύχρωμα χαλίκια που σκέπαζαν το βυθό από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη της απέραντης παραλίας…
¨Τι θα πει γιούσουρι;" αποφάσισε και την έκανε τελικά την ερώτηση, κοιτάζοντας τα δάχτυλα του ποδιού της που φαίνονταν μεγαλύτερα μες στο νερό.
Δεν έδειξε να ξαφνιάζεται με την αμάθειά της ο καπετάν Διοκλής. Συνέχισε να τρίβει με το σφουγγάρι την κουπαστή του σκάφους του "βάρκα" το έλεγε κείνος - έτσι καθώς ήταν μισοτραβηγμένο έξω από το νερό, ίσαμε κει που τα ψιλά χαλίκια στέγνωναν κι άρχιζαν τα βότσαλα, μικρά στην αρχή, μεγάλα ύστερα.
"θαλασσόξυλο είναι το γιούσουρι", αποκρίθηκε χωρίς να την κοιτάζει. "Ξύλο από δέντρο θαλασσινό. Ένα δέντρο που έτσι, γιούσουρι, το λένε κι εκείνο και φυτρώνει στον πάτο της θάλασσας".
"Στον πάτο της θάλασσας;" παραξενεύτηκε η Πηνελόπη. "Τι δέντρο; Δέντρο κανονικό;"
"Χμ… όχι και τόσο κανονικό", σοβάρεψε παράξενα το πρόσωπό του. "Το γιούσουρι δε μοιάζει με τα δέντρα της στεριάς. Φύλλα δεν έχει, μόνο κορμό και κλαριά. Έπειτα εκείνο είναι ζωντανό!"
"Δηλαδή; Τι κάνει κι είναι ζωντανό;"
Ο καπετάν Διοκλής βούτηξε το σφουγγάρι στο νερό, το έστυψε με δύναμη, το ξαναβούτηξε, το ξανάστιψε…. Δίσταζε, θαρρείς, να μιλήσει..
"Να", είπε τελικά, "κοιμάται και ξυπνάει σαν όλα τα ζωντανά του Θεού. Αν θες να του κόψεις κανένα κλαρί, πρέπει να το πετύχεις στον ύπνο. ΄Άμα ξυπνήσει δεν κόβεται. Γι' αυτό κι οι σφουγγαράδες, όταν το βρουν, το ζυγώνουν σιγά σιγά και του πριονίζουν όσα κλαριά προλάβουν, προτού ξυπνήσει. Αλλιώς…"
"Αλλιώς, τι;"
"Αλλιώς μπορεί να τους αρπάξει με τα πλοκάμια του και να μείνουν για πάντα στη θάλασσα".

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
απόσπασμα από το βιβλίο

Σαν πέρασε ο καιρός, που ήταν λίγος και πολύς μαζί, όπως στα παραμύθια, το Σκοτάδι και η Μέρα, η κόρη του 'Ηλιου, απόκτησαν ένα γλυκό παιδί, που τους βάφτισε η θεία του η Νύχτα και το είπε Σούρουπο.
Το Σούρουπο, που έμοιαζε στον μπαμπά του περισσότερο, το 'στειλαν από μικρό σ' ένα σχολείο που τ' όνομά του ήταν Βράδυ. Εκεί το Σούρουπο μάθαινε να μιλάει καλά τη γλώσσα του πατέρα του. Τη μητρική του γλώσσα, ωστόσο, δεν την ήξερε καλά, γιατί μονάχα με τη μάνα του τη Μέρα τη μιλούσε. Στο σχολείο δεν του τη μάθαινε κανείς.
Στενοχωριόταν η μητέρα του με τούτη την κατάσταση. Κι ήθελε να το συζητήσει με τον άντρα της να βρουν μια λύση. Μα δεν το έβλεπε καθόλου, η καημένη, το Σκοτάδι. Γιατί καθένας είχε το δικό του πρόγραμμα δουλειάς, δικές του ώρες σχόλης και ξεκούρασης, δικά του γούστα, και συνήθειες διαφορετικές. Κι ήτανε στενοχωρημένη και γι' αυτό η θυγατέρα του Ήλιου.
Όσο περνούσε ο καιρός λοιπόν, όλο και πιο πολύ το καταλάβαινε η Μέρα πως ήταν λάθος της να παντρευτεί με το Σκοτάδι. Σε τίποτα δεν ταίριαζαν οι δύο τους τελικά. Και, το χειρότερο, δεν τα κατάφερναν να συναντιούνται και να λένε τα δικά τους ούτε για λίγη ώρα.
"Δεν έπρεπε να παντρευτούμε εμείς οι δύο", μουρμούρισε συλλογισμένο κάποτε και το Σκοτάδι. "Βρίσκω τώρα κι εγώ πως δεν ταιριάζουμε καθόλου".
Έτσι συμφώνησαν να πάρουν διαζύγιο.
Το σούρουπο μόλις το άκουσε, το πήρανε τα δάκρυα. Δεν ήθελε να χωρίσουν οι γονείς του. Έβαλε με το νου του μήπως και φταίει εκείνο για το χωρισμό. Και φοβήθηκε πως δε θα τ' αγαπούσαν πια.
Τότε το πήρε ο πατέρας του αγκαλιά και το ησύχασε. Του είπε πως δεν έφταιγε καθόλου εκείνο για την απόφαση που είχαν πάρει ο μπαμπάς και η μαμά. Και του ορκίστηκε πως η αγάπη των γονιών του δε θ' αλλάξει ό,τι κι αν γίνει.
"Όμως με ποιον θα μείνω τώρα εγώ;" ρώτησε το Σούρουπο και σκούπισε τα δάκρυά του.
"Πότε με τη μαμά, πότε με μένα", είπε το Σκοτάδι. "Θα έχεις δύο σπίτια, αντί για ένα. Στο δικό μου θα κοιμάσαι και στης μητέρας σου θα παίζεις και θα μελετάς".
"Και ποιος θα με πηγαίνει στο σχολείο;" ρούφηξε τη μύτη του το Σούρουπο. "Εγώ θα σε πηγαίνω", είπε η Μέρα, "γιατί ο πατέρας σου την ώρα εκείνη λείπει".
"Κι εγώ θα 'ρχομαι να σε παίρνω όταν σχολάς", του είπε το Σκοτάδι. "Γιατί η μητέρα σου την ώρα εκείνη ξεκουράζεται"…
Συνήθισε σιγά σιγά το Σούρουπο να είναι πότε με τον ένα του γονιό και πότε με τον άλλο. Δε στενοχωριόταν πια καθόλου, γιατί το καταλάβαινε πόσο το αγαπούσαν και οι δύο. Αν τύχαινε καμιά φορά να ξεχαστεί και να μελαγχολήσει την ώρα που η μητέρα του το πήγαινε σχολείο, του άρχιζε τα παιχνίδια ο παππούς ο Ήλιος. Γινόταν χρυσοκόκκινος για να το κάνει να γελάσει κι ύστερα του κρυβόταν πίσω απ' τα βουνά.
Ερχόταν έπειτα η γιαγιά του η Ατμόσφαιρα, το τύλιγε απαλά μ' ένα πανωφοράκι αέρινο, σταχτί - το χρώμα που του πήγαινε πολύ - και το γλυκοφυλούσε.
"Στο καλό, ψυχή μου", του ψιθύριζε. "Αύριο πάλι θα τα πούμε. Στο καλό να πας!"
Κι έφευγε το Σούρουπο ευχαριστημένο.