Αναζήτηση

Μια χώρα με μακρόχρονη ιστορία παρουσιάζει τους σύγχρονους συγγραφείς της

Το βιβλίο στην Ελλάδα...
...και στον κόσμο!


Εκδηλώσεις

Τύπος
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ


ΝΙΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ


Photo: © E.KE.BI, 2001. Τσουμπλέκας


Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στις 15-4-1963 στην Αθήνα.
Σπούδασε Τεχνολόγος Μηχανικός, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με το θέατρο.
Εργάστηκε ως καλλιτεχνικός συντάκτης (από το 1989 έως το 1992) σε εφημερίδες, περιοδικά και την τηλεόραση.
Έκτοτε ασχολείται επαγγελματικά με το σενάριο. Έχει γράψει σενάρια για τηλεοπτικές σειρές, ενώ από το 1995 ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με τον κινηματογράφο. Έχει γράψει πέντε σενάρια για ταινίες μεγάλου μήκους. Για μια απ' αυτές, τους Απόντες (σκην. Νίκος Γραμματικός), απέσπασε το βραβείο σεναρίου στο 37ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, το 1996. Παράλληλα διδάσκει σενάριο σε ιδιωτική σχολή κινηματογράφου.
Ποιήματα και διηγήματά του διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς, ενώ η συλλογή διηγημάτων του Η ενοχή των υλικών τιμήθηκε με το Βραβείο Μαρίας Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.

Τα βιβλία του Νίκου Παναγιωτόπουλου

" Η ενοχή των υλικών, διηγήματα. Αθήνα, Πόλις, 1997, Σελ. 137.
ISBN 960-7478-37-1.

" Ο Ζίγκι απ' τον Μάρφαν - Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου, μυθιστόρημα.
Αθήνα, Πόλις, 1998. Σελ. 357. ISBN 960-7478-54-1.

" Το γονίδιο της αμφιβολίας, μυθιστόρημα. Αθήνα, Πόλις, 1999. Σελ. 222 ISBΝ 960-7478-91-6.

Ο συγγραφέας Νίκος Παναγιωτόπουλος

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, σεναριογράφος του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, σπούδασε τεχνολόγος μηχανικός κι εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Συγγραφέας τριών βιβλίων, της συλλογής διηγημάτων. Η ενοχή των υλικών (1997) και των μυθιστορημάτων, Ο Ζίγκι απ' τον Μάρφαν - Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου (1998) και Το γονίδιο της αμφιβολίας (1999), είναι εμφανές πως έχει γοητευτεί από το λογοτεχνικό είδος που αποκαλείται επιστημονική φαντασία. Στα ανθρωποκεντρικά διηγήματά του που φέρουν υποτίτλους προερχόμενους από την Φυσική και την Τεχνολογία, διακηρύσσεται ευθέως η αγάπη του για την τεχνολογία, την επιστήμη και την εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού. Σε αυτά βρίσκονται εν σπέρματι τα θέματα των μυθιστορημάτων του και οι προβληματισμοί του.
Οι ήρωές του έχουν κι αυτοί γοητευτεί από την επιστήμη, την οποία είτε θαυμάζουν είτε υπηρετούν. Ο νεαρός Ζίγκι του πρώτου μυθιστορήματος λατρεύει τα Μαθηματικά, αγαπάει τον Ιούλιο Βερν και πιστεύει δε πως είναι εξωγήινος. Ο James Wright του δεύτερου μυθιστορήματος είναι ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας που αρνείται να κάνει το τεστ για να δει αν είναι γεννημένος δημιουργός, δηλαδή αν έχει το γονίδιο του καλλιτέχνη, που ανακάλυψε στις αρχές του 21ου αιώνα ο (φανταστικός) αμερικανός βιολόγος Άλμπερτ Τσίμερμαν.
Παρά την κλίση τους προς την επιστήμη, οι ήρωες του Παναγιωτόπουλου είναι καθημερινοί, χωρίς υπερφυσικές ικανότητες. Δεν ξενίζουν με την συμπεριφορά τους, δεν προβαίνουν σε αλλόκοτες πράξεις. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την επιστημονική φαντασία σαν ένα εργαλείο που του δίνει τη δυνατότητα να μιλήσει για πράγματα που τον βασανίζουν, σαν ένα κλειδί με το οποίο ανοίγει την πόρτα προς τον κόσμο και τον εαυτό του. Ο χώρος δράσης των ιστοριών που αφηγείται δεν κατονομάζεται ρητά, μπορεί να είναι η Αθήνα, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, μια οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη, ή καλύτερα κάποια επαρχία του πλανήτη. Δεδομένου ότι ο Παναγιωτόπουλος προβλέπει ότι κατά την εποχή της παγκοσμιοποίησης, που έχει ήδη ανατείλει, θα υπάρχουν πολίτες του κόσμου και όχι άτομα με συγκεκριμένη ταυτότητα δεν θέλει να περιγράψει το χαρακτήρα και τη ζωή κάποιων ανθρώπων μέσα σε ένα γνωστό εθνικό κράτος. Επομένως οι ήρωές του δεν είναι απαραιτήτως Έλληνες, δεν έχουν συγκεκριμένη εθνικότητα ή υπηκοότητα (ο γιατρός που προλογίζει το κείμενο των εξομολογήσεων του James Wright ονομάζεται Friedrich Clause και κατοικεί στο Λονδίνο), δεν έχουν φυλετικά ή άλλα χαρακτηριστικά.
Ένα άλλο στοιχείο της λογοτεχνίας του Παναγιωτόπουλου είναι η έλξη που ασκεί πάνω του ο αμερικανικός πολιτισμός, τα επιτεύγματά του, και τα προϊόντα του είτε είναι μυθιστορήματα, όπως Ο φύλακας στη σίκαλη του Σάλιντζερ, είτε είναι ταινίες όπως η Στενές επαφές τρίτου τύπου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν σχολιάζει αρνητικά τον αμερικανικό τρόπο ζωής ή την δραστηριότητα των Αμερικανών ανά τον κόσμο. Από αυτή την άποψη τα έργα του έχουν πολιτικές διαστάσεις. Είναι όμως κυρίως έργα κοινωνικά, πραγματεύονται σημερινά, σύγχρονα ζητήματα. Στο Ο Ζίγκι από τον Μάρφαν ο συγγραφέας ασκεί σκληρή κριτική στις μικροαστικές συνήθειες, ειρωνεύεται την αποξένωση ανάμεσα στους συζύγους και τα παιδιά τους, ενώ στο Το γονίδιο της αμφιβολίας μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μα και οι καθιερωμένοι συγγραφείς, δείχνει την αγωνία που τους διακατέχει για την έκδοση και την υποδοχή των βιβλίων τους, μα κυρίως την αγωνία για τη δική τους αποδοχή.

Φίλιππος Φιλίππου
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας


Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία του Νίκου Παναγιωτόπουλου
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)


Η ενοχή των υλικών, διηγήματα. Αθήνα, Πόλις, 1997. Σελ. 144
ISBN 960-7478-37-1

Διαβάζω… Ποια η σημασία της λέξης "ενοχή" στον τίτλο της συλλογής διηγημάτων σας;

Νίκος Παναγιωτόπουλος: …Στα εννιά διηγήματα της "ενοχής των υλικών" συμβαίνει ακριβώς αυτό: Ο Μέσα Κόσμος των ηρώων φτάνει στα όρια της αντοχής του εξαιτίας ενός "μετρήσιμου" γεγονότος που συμβαίνει στον Έξω Κόσμο. Στο πρώτο διήγημα της συλλογής ο πατέρας του νεαρού ήρωα οδηγείται στην εντατική μετά από ένα έμφραγμα. Οι γιατροί είναι σε θέση να μετρήσουν την αντοχή της καρδιάς του. Την ίδια ώρα, έξω απ' την πόρτα της εντατικής μονάδας, ο νεαρός ήρωας "μετράει" την αντοχή της εικόνας του πατέρα μέσα του. Στην "Ακρίδα" ένα σκουριασμένο κάγκελο γίνεται όπλο στα χέρια ενός πιτσιρίκου, που αποφασίζει να λύσει τις διαφορές του με τον μικρότερο αδερφό του, ο οποίος φαίνεται να κατέχει τα πρωτεία στην αγάπη των γονιών τους. Η σκουριά πάνω στο σίδερο είναι ένα φυσικό φαινόμενο, αυτονόητο.
Σκουριάζει όμως κι η αγάπη;
…Όταν τα υλικά του Έξω Κόσμου δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους, τότε μιλάμε για αστοχία των υλικών. Στον Μέσα Κόσμο την αστοχία των υλικών διαδέχεται η ενοχή.
Αυτή η, εκ πρώτης όψεως παράδοξη, συγκατοίκηση των λέξεων "ενοχή" και "υλικών" στον τίτλο, παραπέμπει στην αέναη όσμωση ανάμεσα στον Έξω και το Μέσα Κόσμο και αποτελεί έναν σαφή υπαινιγμό για τον ιστό που συνδέει και τις εννιά ιστορίες της συλλογής.

Απόσπασμα από συνέντευξη
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Οκτώβριος 1997.


Τα εννέα διηγήματα που ο Νίκος Παναγιωτόπουλος συγκεντρώνει στη συλλογή του "Η ενοχή των υλικών" δημιουργούν την αίσθηση ενός σκοτεινού παιχνικού ανάμεσα στο τυχαίο και στο απρόβλεπτο συμβάν με την καθημερινότητα…
Εννέα διηγήματα, όπου η πτώση του αιφνίδιου στο συνεχές και στο σύνηθες μετατρέπεται σε ρωγμή του καθημερινού, από όπου διαπηδά και απλώνεται στη συνείδηση του παρόντος η μνήμη. Και στα εννέα διηγήματα μπορεί να ισχύσει η φράση του συγγραφέα από το διήγημα. "Η διακοπή και το ρεύμα του κόσμου": Σ' αυτήν τη διακοπή τα θυμήθηκε όλα.

Μάνος Λουκάκης
Ποιητής, Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 17-8-1997


Ο Ζίγκι απ' τον Μάρφαν. Το ημερολόγιο ενός εξωγήινου, μυθιστόρημα Αθήνα, Πόλις, 1998. Σελ. 368 ISBN 960-7478-54-1

…Το πρώτο μυθιστόρημα του Νίκου Παναγιωτόπουλου βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ημερολογικαή γραφή ενός παιδιού λίγο πριν από την εφηβεία - παιδί το οποίο υποφέρει από ένα σοβαρό καρδιακό νόσημα και παρακολουθεί με τον τρόπο του το δύσκολο και μέσα από πολλαπλές συγκρούσεις χωρισμό των γονιών του…
Τα τόσα αληθινά ψέματα του Ζίγκι αποτελούν το ένα ισχυρό σημείο του Παναγιωτόπουλου, που αίρει αυτομάτως το ημερολόγιο του μικρού του ήρωα υπεράνω οιουδήποτε αιτήματος αληθοφάνειας, χωρίς να υποσκάπτει ή να υπονομεύει το ρεαλισμό του. Το άλλο ισχυρό σημείο του συγγραφέα βρίσκεται στη γλώσσα του. Με τη χαριτωμένη αφέλεια, που γίνεται σπαρταριστή σοφία όταν σχολιάζει τις πράξεις των μεγάλων, με τα πολύ συμπαθητικά του (όσο και αναμενόμενα) πρωθύστερα, αλλά και με την ευνόητα παρατακτική του σύνταξη (γεμάτη επαναλήψεις και παγίως επανερχόμενα στερεότυπα), ο Ζίγκι είναι η ολοζώντανη φωνή ενός εντελώς πραγματικού παιδιού: φωνή όχι κάποιου μικρομέγαλου, που σχηματίστηκε κατά παραχώρηση στο εργαστήριο μιας ενήλικης οπτικής, αλλά ενός αυθεντικού πιτσιρικά, που υπό μία έννοια (την έννοια της πλαστικής του φαντασίας) έχει μετατρέψει τη ζωή του σε τέχνη…
Παρ' όλα αυτά, ο Παναγιωτόπουλος, διαθέτει, στόφα καλού αφηγηματογράφου και, επιπλέον, μπορεί να χειριστεί με άνεση λεπτά ζητήματα τεχνικής. Και με τέτοια εφόδια, η δουλειά του, ας μην το παραβλέψουμε, αποδίδει ήδη καρπούς.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 16-10-1998.

Ζίγκι

Είναι το ημερολόγιο ενός παιδιού που νομίζει ότι είναι εξωγήινος. Ο τρόπος που ο μικρός παρερμηνεύει αδιάκοπα την πραγματικότητα για να τροφοδοτήσει την παράλογη πίστη του αποτελεί διασκεδαστική πηγή χιούμορ και ταυτοχρόνως υποδηλώνει τη σπαρακτική αποξένωση του ήρωα προς όσους τον περιβάλλουν: ό,τι στην αρχή μοιάζει με παιχνίδι, στο τέλος θα αποδειχθεί δράμα. Πρώτο μυθιστόρημα του 35χρονου συγγραφέα, το κείμενο είναι ελκυστικό για την αξιοσύστατη αφηγηματική ευχέρεια του δημιουργού του (τη φυσικότητα στη ροή, την ευκαμψία και την πλαστικότητα του λόγου του)…

Ελισάβετ Κοτζιά
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 25-10-1998


…Το βιβλίο είναι σκληρό. "Μα αυτό είναι που με συγκινεί αφάνταστα από την παιδική ηλικία. Η σκληρότητα και η αγριότητά της. Τα παιδιά πολύ σπάνια πιάνουν τις αποχρώσεις, τα βλέπουν όλα άσπρο-μαύρο. Σε απορρίπτουν ή σε λατρεύουν", εξηγεί ο συγγραφέας του. Που, αντίθετα από ό,τι φανταζόμουνα, διαλέγοντας για ήρωά του ένα παιδί, δεν ένιωσε καθόλου δέσμιος των γνωστών συμβάσεων (να μιμηθεί, για παράδειγμα, την παιδική γλώσσα). "Η επιλογή του παιδιού μου έδωσε μιαν απίστευτη ελευθερία", λέει. "Γιατί μπορούσε πια ο ήρωάς μου να πει πράγματα που ένας ενήλικας δεν θα τολμούσε, που από τα χείλη ενός μεγάλου ή θα σόκαραν ή θα φαίνονταν ηλίθια. Ένα παιδί μπορεί να αναρωτηθεί γιατί υπάρχουν σύνορα, μπορεί να πει ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα ηλίθιο παιχνίδι να το παίζεις και να το παρακολουθείς…".
Ο μικρός ήρωας είναι ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα. Και μόνο η σπάνια αρρώστια του φτάνει και περισσεύει. "Ήθελα να είναι διαφορετικό. Απέφυγα, όμως, να κάνω από την αρχή του βιβλίου ξεκάθαρη την αρρώστια του, ήθελα να στήσω μια μικρή παγίδα στον αναγνώστη, που να μην αποκαλύπτεται παρά στο τέλος. Μου άρεσε πολύ που ο ήρωάς μου έπαιρνε την αρρώστια του και την έκανε …πλανήτη, εξωγήινη καταγωγή"…

"Νιώθω ότι μ' αυτό το βιβλίο έκλεισα τους λογαριασμούς μου με τα παιδικά μου χρόνια", παραδέχεται. "Ήθελα να βγάλω από πάνω μου το φορτίο μιας παιδικής ηλικίας, που πάντα την ένιωθα δύσκολη, χωρίς να έχει τίποτα το δύσκολο. Γιατί σαν φυσιολογικό παιδί μεγάλωσα. Όμως το αίσθημα του ξένου, του άλιεν, που υπάρχει στο βιβλίο, είναι το ίδιο που είχα κι εγώ σαν παιδί. Τι λέω; Είναι ένα αίσθημα που επικράτησε μέχρι τα 20 μου χρόνια".

Από συνέντευξη στη Βέρα Γεωργακοπούλου
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 26-7-1998

Ζίγκι

…Ο συγγραφέας περιδινείται στον κόσμο των "μεγάλων" μέσα από την παραμορφωτική ματιά ενός παιδιού, το οποίο συνθέτει μια αλληγορική διάσταση τόσο αληθινή και κραταιά στην αθωότητά της, όσο και καθαρτήρια κι απαλυντική, εάν τολμούσε κανείς να την προσποριστεί. Άμεσα ο αναγνώστης παρασύρεται και παραλληλίζεται με τα παράδοξα κι αντιφατικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα τριγύρω και ξενίζουν τον νεαρό Ζίγκι, γι' αυτό και δεν είναι λίγες οι φορές που θα χαμογελάσει σαρδόνια και αυτοσαρκαστικά…

Η αφήγηση δεν στέκεται στο ραφιναρισμένο ύφος του μικρού ήρωα, που εν πρώτοις φαίνεται γραφικό, αλλ' υφέρπει πικρές αλήθειες και δόσεις προβληματισμού που υποδεικνύονται με την παράλληλη δράση εις τριπλούν: Ο "εξωγήινος" κόσμος των ανθρώπων, το σύστημα σκέψης του "εξωγήινου" κατ' αυτούς, αλλά και η φαιδρή όψη αμφοτέρων.

Βασίλης Ρούβαλης
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Ιανουάριος 1999


Το γονίδιο της αμφιβολίας, μυθιστόρημα. Αθήνα, Πόλις, 1999
Σελ. 224 ISBN: 960-7478-91-6


…Το μυθιστόρημα αυτό είναι ένα από τα πιο ευρηματικά έργα επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων σε διεθνή κλίμακα. Αν είχε γραφτεί στα αγγλικά, μπορεί να γινόταν παγκόσμιο μπεστ σέλερ…

Το κυρίως κείμενο του βιβλίου είναι, υποτίθεται, ένα χειρόγραφο που συνέταξε ένας άλλοτε διάσημος συγγραφέας, ο Τζέημς Ράιτ, και το εμπιστεύτηκε λίγο πριν πεθάνει στον γιατρό του, ο οποίος και προλογίζει την έκδοσή του. Βρισκόμαστε στο 2064. Εδώ και μερικές δεκαετίες η παγκόσμια τέχνη ζει στον αστερισμό του "τεστ Τσίμερμαν", μιας γενετικής μεθόδου που αποφαίνεται αδιαφιλονίκητα αν κάποιος είναι ή όχι προικισμένος με το γονίδιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το τεστ έχει ανατρέψει τα πάντα. Τρανταχτά ονόματα καταβαραθρώνονται, όσοι αρνούνται να εξεταστούν περνούν στα αζήτητα, οι κριτικοί αχρηστεύονται, οι εκδότες απολύουν προσωπικό, αφού δεν χρειάζονται πια σύμβουλοι εκδόσεων, και με τη βοήθεια ατζέντηδων ψάχνουν για καινούργια ταλέντα ("σοφά μωρά", όπως αποκαλούνται), που, με το γενετικό πιστοποιητικό στην τσέπη, εκτοξεύονται αμέσως στις κορυφές της δόξας.

Το μυθιστόρημα του Παναγιωτόπουλου είναι πρωτότυπο και μεστό από ουσία: είναι από τα πρώτα λογοτεχνικά έργα που θίγουν το ζήτημα ενός γενετικού ολοκληρωτισμού που ίσως βρίσκεται επί θύραις και θα είχε φοβερές συνέπειες πιο πολύ σε άλλους τομείς παρά στην τέχνη…

Δημοσθένης Κούρτοβικ
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 1-7-2000


…Το κείμενο που κρατάμε στα χέρια μας μετατρέπεται βαθμιαία σε ένα είδος κοινωνιολογίας της εκδοτικής, αλλά και της καλλιτεχνικής ηθικής των ημερών μας, καθώς και των διαύλων μέσω των οποίων επηρεάζει και εν τέλει καθορίζει τη στάση, αλλά και τη μέθοδο εργασίας του συγγραφέα. Και ο όρος "κοινωνιολογία" δεν θα πρέπει, νομίζω, να μας ανησυχήσει. Ο Παναγιωτόπουλος έχει επεξεργαστεί τα μάλα τη φόρμα του κι έχει καταβάλει ξεχωριστή φροντίδα για την κατανομή της δράσης και την ανέλιξη της πλοκής: ο αναγνώστης πρέπει να φτάσει ως την τελευταία αράδα για να κατανοήσει πλήρως το μύθο που παρακολουθεί, όπως και για να καταλάβει σε όλη τους την έκταση τις ποικίλες μεθόδους και τεχνικές, οι οποίες συστεγάζονται στο εσωτερικό της αφήγησης…
Χωρίς τις αδυναμίες, τις κάμψεις ή και τις εμφανείς ελλείψεις της αφηγηματικής οικονομίας του "Ζίγκι από τον Μάρφαν", το "Γονίδιο της αμφιβολίας' είναι ένα ολοκληρωμένο, έξυπνο και καθ' όλα πρωτότυπο μυθιστόρημα, που ανοίγει παράλληλα μια καινούργια προοπτική στις κατευθύνσεις της ελληνικής πεζογραφίας ενόσω διαβαίνει το κατώφλι του νέου αιώνα.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 4-2-2000


…Ο συγγραφέας εξυφαίνει καταστάσεις, δημιουργεί πρόσωπα και χαρακτήρες, ενσωματώνει άλλες αφηγήσεις, τονίζει το βάσανο και την οδύνη της γραφής και του συγγραφέα, παίζει με αναφορές σε λογοτεχνικά είδη και ονόματα και ειρωνεύεται υπαινικτικά. Με μόνα δάνεια στοιχεία απ' το είδος της επιστημονικής φαντασίας, το "τεστ Τσίμερμαν" και τον μελλοντικό χρόνο δράσης της μυθοπλασίας, επιχειρεί με επιτυχία μια κριτική ματιά και μια σατιρική αλληγορία των εκδοτικών ηθών, νοοτροπιών και πρακτικών, που παγιώνονται με ταχύτητα σήμερα, καταθέτοντας ταυτόχρονα τον σκεπτικισμό του για την συνθήκη της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα στον καιρό της άκρατης εμπορευματοποίησης.

Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΑΥΓΗ, 9-1-2000


…Στις σελίδες του "Γονιδίου" ο ήρωας ξαναγράφει την πανούκλα. Είναι, λοιπόν, ο Καμί ο αγαπημένος συγγραφέας του Παναγιωτόπουλου; "Με βόλευε για να παραλληλίσω την πανούκλα με το τεστ Τσίμερμαν. Δεν τρελαίνομαι για τον Καμί, προηγούνται άλλοι συγγραφείς: Φόκνερ, Σάλιντζερ, Μάρκες, Μπόρχες. Ντικ, Μπράντμπερι…". Τι κάνει ένα μυθιστόρημα, ένα έργο τέχνης σπουδαίο; "Σπουδαία είναι τα έργα που η επαφή μαζί τους σε κάνει να βλέπεις με διαφορετικά μάτια τον κόσμο…".

Απόσπασμα από συνέντευξη
στην Αναστασία Καμβύση
Εφημ. ΕΞΟΥΣΙΑ, 9-6-2000


Το γονίδιο της αμφιβολίας δεν είναι ένα ακόμη έργο όπου ο δημιουργός ακκίζεται με τον χώρο του επινοώντας έναν ομότεχνό του. Δίνει όμως μια καλή αφορμή για να σκιαγραφηθούν μέσα από την υπερβολή ο ανταγωνισμός των συγγραφέων και η καταναλωτική πλευρά της λογοτεχνίας στο σύμπαν της εμπορίας των τεχνών.

Λώρη Κέζα
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 19-3-2000

…Using science fiction or, better, the occasion provided by science fiction, Panayotopoulos talks about contemporary and current issues. The Gene of Doubt is a novel about the anxiety of the artist, his relationship with publishers and critics, and his desire to trove his work recognized.

Φίλιππος Φιλίππου
Συγγραφέας, δημοσιογράφος
Περιοδικό ITHACA, 9-10-2000


…To Γονίδιο της Αμφιβολίας είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας, που γεννά προβληματισμούς πολύ οικείους και κοντινούς στα δεδομένα της εποχής μας. Ξεχάστε τους ταξικούς, φυλετικούς και οικονομικούς διαχωρισμούς. Εδώ πρόκειται να μιλήσει η επιστήμη με στοιχεία μη αναστρέψιμα. Πολίτες α,β και γ βιολογικών προδιαγραφών…

Το γεγονός ότι ο συγγραφέας εστιάζει τη γονιδιακή του μελλοντολογία στον κόσμο των καλλιτεχνών δίνει την αφορμή όχι μόνο για φιλοσοφικές, αλλά και για μοχθηρές σκέψεις. Τι θα γινόταν με τους μέτριους καλλιτέχνες που βομβαρδίζουν την καθημερινότητα μας, αν ξαφνικά η επιστήμη τους έκλεινε την πόρτα κατάμουτρα; Επιτέλους θα επικρατούσε δικαιοσύνη, σκέφτεται κανείς…

Μαρία Παναγιωτοπούλου
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΕLLE, Μάρτιος 2000


Απόσπασμα από το μυθιστόρημα
"Το γονίδιο της αμφιβολίας"

(…)
Ναι, ανέβηκα κι εγώ σ' αυτή την τραμπάλα! Πάλεψα κι εγώ με την αμφιβολία, κι αν κέρδισα τους πρώτους γύρους δε σημαίνει πως ο αγώνας τελείωσε…
Αυτό που με συγκράτησε τότε ήταν η συνέντευξη ενός συνομήλικού μου ζωγράφου. Ο νεαρός ζωγράφος, στην περίφημη συνέντευξή του, δήλωνε πως δεν είχε κανένα σκοπό να αυτοδιαπομπευτεί, μόνο και μόνο για να προστατέψει τους γκαλερίστες και το …φιλότεχνο κοινό. "Η αμφιβολία", έλεγε, "είναι το υλικό, αλλά και η δύναμη του καλλιτέχνη. Αν η αμφιβολία φύγει από τη μέση, τότε δε μιλάμε για τέχνη, αλλά για προπαγάνδα". Και στη συνέχεια αναθεμάτιζε τους μεσάζοντες που υιοθέτησαν τόσο αβασάνιστα το τεστ, τους συναδέλφους του που δέχτηκαν τόσο πρόθυμα να παίξουν αυτό το παιχνίδι, και την κοινή γνώμη, αυτή την ανεγκέφαλη πόρνη (αυτές ακριβώς τις λέξεις χρησιμοποίησε), που μέσα στην αποχαύνωση της ευημερίας της, βρήκε μια καινούργια μόδα να χειροκροτήσει. Στην ερώτηση τι θα ήταν διατεθειμένος να κάνει σε περίπτωση που δεν έβρισκε χώρο να εκθέσει, απάντησε πως μερικά πεζοδρόμια είναι πολύ πιο ενδιαφέροντες χώροι από αρκετές φημισμένες γκαλερί.
Η συνέντευξή του έκανε τότε κάποια σχετική αίσθηση, κυρίως λόγω του δυναμικού τρόπου με τον οποίο διατύπωνε τις απόψεις του. Η ουσία και πάλι δεν απασχόλησε κανέναν. Ήταν ολοφάνερο πως ο Λιούις Πάρκερ, έτσι λεγόταν ο ζωγράφος, χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο· πως πολεμούσε ανεμόμυλους. Κι ίσως γι' αυτό κανείς δεν καταδέχτηκε ν' ασχοληθεί μαζί του.
Κανείς, εκτός από μένα, εννοείται, και κάποιους σαν κι εμένα. Το ανακάλυψα μερικά χρόνια αργότερα, όταν στην πρώτη μου κιόλας επίσκεψη στο τοπικό παράρτημα των Artists Anonymous διαπίστωσα πως οι απόψεις του Πάρκερ, μονταρισμένες κατάλληλα, αποτελούσαν ένα είδος μανιφέστου για όσους αντιστέκονταν ακόμα στο τεστ και τους υποστηρικτές του. Ενθουσιάστηκα και, αποτίοντας φόρο τιμής στο πρόσωπό του, ζήτησα πληροφορίες για την τύχη του από ένα γλύπτη που έτυχε να κάθεται δίπλα μου. Γύρισε και με κοίταξε σαν να του είχα πει ότι ήμουν απόγονος του Τσίμερμαν και είχα έρθει να κατασκοπεύσω. "Ξέχασέ τον καλύτερα". μου είπε και στράφηκε πάλι μπροστά. "Μα… Τι του συνέβη;" επέμεινα ανήσυχος, φοβούμενος πως θ' ακούσω τα χειρότερα. πως δεν άντεξε ξέρω γω, και πως αυτοκτόνησε με κάποιο σίγουρα δραματικό τρόπο, βρέχοντας τα ρούχα του με νέφτι, ας πούμε, πριν καπνίσει το τελευταίο του τσιγάρο. Ο σωματώδης γλύπτης γύρισε και με κοίταξε, αυτή τη φορά γελώντας σαρκαστικά. Αντί να μου απαντήσει σηκώθηκε απ' τη θέση του κι άρχισε να ουρλιάζει στη μέση της συνεδρίασης. "Ο φίλος από δω θέλει να μάθει τι απέγινε ο Λιούις Πάρκερ… Μήπως μπορεί να τον πληροφορήσει κάποιος;"
Το τι επακολούθησε δύσκολα περιγράφεται. Ο ομιλητής έβαλε τα γέλια χωρίς ν' απομακρυνθεί απ' το μικρόφωνο, δυο τρεις που καθόνταν δίπλα του στο πάνελ τινάχτηκαν πάνω ορισμένοι, φωνάζοντας και χειρονομώντας άγρια, άλλοι που κάθονταν στο ακροατήριο γύρισαν και με κοίταξαν με ολοφάνερο οίκτο, κάποιοι ρωτούσαν ποιος ήμουν και ποιος με είχε φέρει, ενώ αρκετοί μ' έβριζαν μεσ' απ' τα δόντια τους.
Η συνεδρίαση, η πρώτη μου συνεδρίαση με τους Α.Α, διαλύθηκε οριστικά, πριν καλά-καλά αρχίσει. Από αμηχανία έμεινα στη θέση μου μέχρι που η αίθουσα άδειασε. Και πρέπει να είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, γιατί τη στιγμή που σηκωνόμουν άκουσα τη φωνή του γλύπτη πίσω μου να λεει "Κλείσ' το στόμα σου και το ξανανοίγεις άμα μάθεις…"

"Ο Λιούις Πάρκερ ήταν ένας ρουφιάνος! Για ένα διάστημα έκανε ακριβώς αυτό που είπε, εξέθετε δηλαδή τα έργα του στα πεζοδρόμια έξω απ' τους σταθμούς του Μετρό, ρίχνοντας και κάτι ξεγυρισμένους καβγάδες με τους μπάτσους -ερχόταν στις συνεδριάσεις και μας τα 'λεγε-αλλά… Τι τα θες… Όταν ζορίσαν τα πράγματα ο φιλαράκος μας αποδειχτικέ σκάρτος. Οι εκθέσεις στο πεζοδρόμιο του εξασφάλισαν μια δυο συνεντεύξεις ακόμα σε τοπικά φύλλα και μια περίοπτη θέση στην οργανωτική επιτροπή των ΑΑ κι αυτό ήταν όλο… Και προφανώς δεν του ήταν αρκετό. Πρίν από οχτώ μήνες έκανε το τεστ…"
Δεν είπα τίποτα
"Θες να μαντέψεις;" με ρώτησε. "Το τεστ ήταν θετικό. Η έκθεσή του ανοίγει σε δύο εβδομάδες στην Test Gallery…"