Αναζήτηση

Μια χώρα με μακρόχρονη ιστορία παρουσιάζει τους σύγχρονους συγγραφείς της

Το βιβλίο στην Ελλάδα...
...και στον κόσμο!


Εκδηλώσεις

Τύπος
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΡΤΙΝΙΔΗΣ


Photo: © E.KE.BI, 2001. Μητρόπουλος

Βιογραφικό Σημείωμα

Γεννήθηκε το 1946 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ( Α.Π.Θ. )
Αμέσως μετά τη στρατιωτική του θητεία μετέβη στο Παρίσι, όπου έμεινε πέντε χρόνια σπουδάζοντας παράλληλα Ψυχολογία ( πανεπιστήμιο της "Βενσέν" ) και Σημειολογία (στην "Εκόλ Πρατίκ").
Μετά την εκπόνηση διδακτορικού, με θέμα την "ανάλυση κειμένων της αρχιτεκτονικής θεωρίας", διορίστηκε ως επιμελητής στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Α.Π Θ., όπου και διδάσκει έκτοτε: ιστορία αρχιτεκτονικών θεωριών, κριτική της αρχιτεκτονικής και σχεδιασμό θεατρικών χώρων.
Με την πρώτη του εκπαιδευτική άδεια, κατά το ακαδημαϊκό έτος 1981-82, διέμεινε στο Λονδίνο, συνεχίζοντας τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών του στην Ιστορία και Φιλοσοφία των επιστημών ("Τσέλσυ Κόλετζ").
Από το 1994-95 διδάσκει επίσης στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., ενώ κατά καιρούς έχει διδάξει: στα Τμήματα Εικαστικών και Δημοσιογραφίας του Α.Π.Θ., καθώς και στο μεταπτυχιακό της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Παρά τη συνεχή ακαδημαϊκή κι επιστημονική δραστηριότητα του ( συνέδρια, αρθρογραφία, διαλέξεις), παραμένει αφοσιωμένος αναγνώστης της λογοτεχνίας και της παραλογοτεχνίας.

Εργογραφία

Μυθιστορήματα

Κατά συρροήν, Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 260. ISBN: 960-211-381-2
Σε περίπτωση πυρκαϊάς, Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 290. ISBN: 960-211-471-1
Παιχνίδια μνήμης, Αθήνα, Νεφέλη, 2001. Σελ. 250. ISBN: 960-211-592-0

Μελέτες για την παραλογοτεχνία

Συνηγορία της Παραλογοτεχνίας, Αθήνα, Πολύτυπο, 1982. Σελ. 240. Αθήνα, Υποδομή, 1994. Σελ. 272. ISBN: 960-329-195-1.
Κόμικς, Τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης, Θεσσαλονίκη, ΑΣΕ, 1990, 1991, Σελ. 186. ISBN: 960-212-086- X.
Η υψηλή τέχνη της απελπισίας, Γύρω από τον Ισοβίτη του Αρκά, Αθήνα, Ύψιλον, 1992. Σελ. 64.

Μελέτες περί αρχιτεκτονικής

Οι λέξεις στην αρχιτεκτονική και την επιστημονική σκέψη, Αθήνα, Σμίλη, 1990. Σελ. 422. ISBN: 960-7218-17-5
Μεσιτείες του ορατού, Ζητήματα θεωρίας της κριτικής στην αρχιτεκτονική και την τέχνη, Αθήνα, Νεφέλη, 1997. Σελ. 348. ISBN: 960-211-340-5
Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου, Τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής των θεάτρων στη Δύση, Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 266.
ISBN: 960-211-423-1.


O συγγραφέας Πέτρος Μαρτινίδης

"Μα ποιος νομίζεται ότι είμαι;" ρωτούσε με διάθεση υπεκφυγής και με κλονισμένη αυτοεκτίμηση ο Παύλος Μακρής, στην πρώτη κιόλας γραμμή του πρώτου από τα τρία αστυνομικά μυθιστορήματα του Πέτρου Μαρτινίδη.
Ποιος, όμως, νομίζουμε εμείς ότι είναι ο Πέτρος Μαρτινίδης;
Τι θέλει να πει αυτός ο σπερμολόγος με τα εννέα μέχρι στιγμής βιβλία του: τρία βιβλία αρχιτεκτονικής θεωρίας, τρία βιβλία για την παραλογοτεχνία, τρία αστυνομικά αφηγήματα;
Ποιος, άραγε, γνωρίζει τον Πέτρο Μαρτινίδη: τον καθηγητή, τον αρχιτέκτονα, τον θεωρητικό της αρχιτεκτονικής, τον συγγραφέα των αστυνομικών μυθιστορημάτων, το μεθερμηνευτή του θεατρικού χώρου, τον περιηγητή της αρχιτεκτονικής θεωρίας, τον άσκημο ακροατή σοβαρής μουσικής, τον ακαταμάχητο ξεναγό στα μυστικά των κόμιξ, τον αρνητή της ιεραρχίας ή καν της διάκρισης ανάμεσα στα κοινωνικά αποτελέσματα της υψηλής και της ευτελούς τέχνης;
Ήδη στα 1970, με τα γράμματά του από το Παρίσι, ο Πέτρος Μαρτινίδης προπαγανδίζοντας τις απελευθερώσεις της τρέλας, μας κατηχούσε στη γραμματική του Λακάν και του Φουκώ.
Αργότερα, μέσα στην μεταπολίτευση, εξηγούσε στο πλήθος ότι ο Λέβι Στρος δεν είναι μια υπογεγραμμένη στο Πλάτωνα, ούτε έπαψε να υποστηρίζει την ανάγκη να μελετούμε την "Ποιητική" του Αριστοτέλη μαζί με τη "Θεωρία της Λογοτεχνικής Παραγωγής" των Μασερέ - Μπαλιμπάρ. Παράλληλα, και μετά την Κρίστεβα, επέμενε να εξηγεί την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και την αρχιτεκτονικότητα. . .
Στις δεκαετίες του λαϊκισμού, μας μίλησε για τον "υπεράνθρωπο των μαζών" και για την Τέχνη και τις Τεχνικές της εικονογραφήγησης
Στα χρόνια του πανεπιστημιακού καριερισμού, μας εξήγησε τη σημειολογία του αληθοφανούς λόγου, αποενοχοποιώντας τη λαθρανάγνωση της παραλογοτεχνίας.
Στην πραγματεία του για τις μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου, επικέντρωσε την προσοχή του στο κοινωνικό βάθος της θεατρικής εμπειρίας.
Στα τρία αστυνομικά του μυθιστορήματα αξιοποίησε την αστική τοπιογραφία της κεντρικής Θεσσαλονίκης, αλλά την κλιμάκωση του αστυνομικού σασπένς τη στήριξε κατεξοχήν στις παράλληλες ρυθμικές αφηγήσεις, μέσα από τις οποίες αναδύεται και ξηλώνεται το αίνιγμα και ο κόσμος των συνήθως διανοούμενων πρωταγωνιστών του.
Αν μέσα σ' αυτήν τη θεματικά εκτεταμένη και πολύμορφη συγγραφική παραγωγή πρέπει να εντοπισθεί μια σταθερά, ίσως αυτή να βρίσκεται στην εγκατάσταση, σε όλο το μήκος της γραφής, σημείωμα που προδίδουν την παρουσία του συγγραφέα. Δεν πρόκειται για μια σκοτεινή φιγούρα στο κάτω μέρος του κάδρου, με τον τρόπο που, από το Θεοτοκόπουλο μέχρι τον Χίτσκοκ, πολλοί δημιουργοί σημαδεύουν τα έργα τους. Πρόκειται μάλλον για την ίδια τη συγκρότηση του λόγου και του επιχειρήματος, για το διαποτισμό της αφήγησης με ένα καταλυτικό χιούμορ και, ακόμη, για τα αιφνιδιαστικά λεξικολογικά ευρήματα, που καθιστούν την πρόσληψη του κειμένου αναγνωστική επιθυμία και την ανάγνωση του, παιχνίδι απόλαυσης.
Μέσα στην μεταμοντέρνα φλυαρία και στην κουλτούρα των αποσπασμάτων, ο Πέτρος Μαρτινίδης ποτέ δεν γλίστρησε στην πόζα του ναρκισσευόμενου εγκυκλοπαιδιστή. Ξένος προς τον απολιτικό στοχασμό, με αυστηρότητα αλλά και γενναιοφροσύνη προς τους ψευδόμενους, αυτός ο ευγενής ακαδημαϊκός μιλά πάντα την αλήθεια, στην οποία έχει ισοβίως προσχωρήσει. Με τις καίριες επεμβάσεις του, κυρίως μέσα από τις στήλες του περιοδικού "αντί" έχει επιδείξει μια σπάνια εγρήγορση και τόλμη, που τον διαχωρίζει από τις τρέχουσες οδηγίες της ανώδυνης πολιτικής ορθότητας.
Ο λόγος του Πέτρου Μαρτινίδη είναι δραστικός και επίκαιρος, γιατί, ακριβώς, είναι ντεμοντέ.

Λόης Παπαδόπουλος
Επικούρος καθηγητής
Τμήμα Αρχιτεκτόνων
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Τι έγραψε ο τύπος για τα βιβλία του
Πέτρου Μαρτινίδη
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)


Μαρίνα Πελτέκη: Τι σημαίνει για σας το αστυνομικό μυθιστόρημα;

Πέτρος Μαρτινίδης: "Μια μορφή εκλεπτυσμένης θεολογίας. Το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι το μόνο πεδίο, όπου θεμελιώνεται η βεβαιότητα πως υπάρχει Θεός. Επειδή όλα όσα συμβαίνουν στην πλοκή συναρπάζουν και στο τέλος συναρθρώνονται σε μια τελική εξήγηση του γρίφου και τίποτε δεν πάει χαμένο. Ένας φόνος ή ένας θάνατος, μια λεπτομερειακή περιγραφή δεν είναι στοιχεία ατμόσφαιρας, αλλά στοιχεία που δένουν μεταξύ τους, για να δώσουν μια εξήγηση. Είναι αντίληψη που επικρατούσε στον Μεσαίωνα για τον μεγάλο σεναριογράφο, τον Ύψιστο, που όλα τα έχει σχεδιασμένα σωστά. Έτσι, και το αστυνομικό μυθιστόρημα μας εξηγεί ότι υπάρχει ο συγγραφέας που συνδέει τα πάντα μεταξύ τους."

Περιοδικό CLOSE UP, Καλοκαίρι 2000

Κόμικς, Τέχνη και τεχνικές της εικονογράφησης, Θεσσαλονίκη, ΑΣΕ, 1990, 1991,
Σελ. 186. ISBN: 960-212-086- X.

Ο Πέτρος Μαρτινίδης είναι, ανάμεσα στα άλλα, και εραστής των κόμικς. Όχι, όμως, άκριτος εραστής, από αυτούς που κάνουν τα στραβά μάτια σε κάθε παρασπονδία της ερωμένης τους. Τον ενοχλεί τόσο η αυτόματη απόρριψη των κόμικς από κάποιους "σοβαρούς" στοχαστές, όσο και η λατρευτική στάση κάποιων άλλων. Την άποψη του για τα κόμικς, τις τεχνικές τους, τις αισθητικές τους (εδώ ο πληθυντικός είναι απαραίτητος, γιατί φυσικά δεν υπάρχει μία αισθητική, μία τεχνική)και την ιστορία τους εκθέτει σ' ένα βιβλίο που λέγεται "Κόμικς- Τέχνη και τεχνικές της Εικονογράφησης". Πρόκειται για το καλύτερο σχετικό βιβλίο που υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία και, κατά την γνώμη μας, ένα από τα καλύτερα που έχει γραφεί σε ολόκληρο το κόσμο.

Περιοδικό ΒΑΒΕΛ, Νο 1115, Νοέμβριος, 1990

Μεσιτείες του ορατού, Ζητήματα θεωρίας της κριτικής στην αρχιτεκτονική και την τέχνη, Αθήνα, Νεφέλη, 1997. Σελ. 348. ISBN: 960-211-340-5

Το μελέτημα στο σύνολο του αποτελεί μια κριτική του κτισμένου χώρου, σχολιάζοντάς τον μ' έναν έμμεσο τρόπο και ερμηνεύοντας προβληματικές οι οποίες, άλλοτε σαφώς συχνά όμως και ανεπαισθήτως, αναδύονται μέσα από δημιουργήματα άλλων τεχνών. Η ευαισθησία του συγγραφέα να επισημαίνει και η ικανότητα ακολούθως να αναλύει θέσεις και ιδέες προερχόμενες από φιλοσοφικές, λογοτεχνικές, ιστορικές, εικαστικές κλπ. πηγές πως την κατεύθυνση μιας κριτικής ερμηνείας του δομημένου χώρου, πραγματοποιημένου ή ιδεατού, αποτυπώνονται ευκρινώς σ' αυτό το κείμενο για την αρχιτεκτονική· κείμενο το οποίο επίσης πλουτίζει τον αναγνώστη του νοηματικά και γνωσιολογικά, τέρποντας τον καθ' οδόν με τον ιδιότυπο τρόπο γραφής του. Ως προς την βιβλιογραφία που το συνοδεύει, αυτή πλέον αποτελεί μια πραγματική περιήγηση σ' έναν ευρύτατο σε χρονική και θεματική έκταση κόσμο ιδεών.

Βάσω Τουρπτσόγλου
Επιστημονική Επετηρίδα Πολυτεχνικής Σχολής, Τόμος ΙΣΤ, 1997-8.

Κατά συρροήν, Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 260. ISBN: 960-211-381-2


. . . Το βιβλίο του Μαρτινίδη παραπέμπει σε μια διπλή διαστροφή: την εγκληματική επανάληψη, κλισέ και φετίχ της μαζικής κουλτούρας, και τη μαζική εξάρτηση από τη βιομηχανική αυτή λαγνεία που τυποποιεί και καθιστά μεταφορικά τις ανθρώπινες συμπεριφορές ανιαρά απαράλλαχτες και αδιέξοδες. Το μυθιστόρημα αυτό του Μαρτινίδη, λάτρη της παραλογοτεχνίας, αν και ο ίδιος το χαρακτηρίζει νουβέλα, θα το ονομάζαμε pochade, σκιαγράφημα δηλαδή μυθιστορήματος, γιατί όλη η κατασκευή του παραπέμπει σε μια ειρωνεία των δομών του μυθιστορήματος, σε ένα σαρκασμό της μυθιστορηματικής παραγωγής και του τρόπου που λειτουργεί ο γραπτός λόγος στον πολιτισμό μας. Είναι επίσης ένα μυθιστόρημα pastiche, με στοιχεία διακειμενικότητας που παραπέμπει στο δοκίμιο του Μπ. Μπρεχτ για το αστυνομικό μυθιστόρημα, σε κείμενα του Αντόρνο και του Μπένγιαμιν, του Έκο αλλά και την τεχνική του μπαρόκ του Μίλαν Κούντερα. . .


Κώστας Καλημέρης
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 2. 8. 1998

Κατά συρροήν, Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 260. ISBN: 960-211-381-2


. . . εκείνο που κατακτά από τις πρώτες σελίδες τον αναγνώστη, είναι η απόλυτα λογοτεχνική γλώσσα που προκαλεί αφεαυτού της μιαν αναγνωστική απόλαυση. . .
. . . Εξάλλου, οι διακειμενικές αναφορές που, άλλοτε άμεσα κι άλλοτε έμμεσα, επανέρχονται στο σώμα του κειμένου, ήτοι αναφορές σε άλλα λογοτεχνικά έργα τόσο με παρεμφερές αντικείμενο όσο και τεχνική (Ντέηβιντ, Λοτζ, Όλιβερ Μπανκς, Αγκάθα Κρίστι κ.ά. )καταδηλώνουν την παιγνιώδη διάθεση και κατάθεση του συγγραφέα, υποδηλώνοντας έμμεσα και τη λύση...
Ωστόσο, και για όλα αυτά, η λεπτή ειρωνεία που διατρέχει το κείμενο αποτελεί έναν επιπλέον παράγοντα απόλαυσής του. Μόνο που συχνά, ο αυτοειρωνευόμενος ήρωας αποδεικνύεται πως δεν σαρκάζει τον εαυτό του παρά μόνο την αλλότρια ιδιότητα και το χώρο που κατέχει κι επομένως, ο σαρκασμός ακολουθεί μιαν αντίστροφη από τη συνήθη κατεύθυνση: εκκινεί από τον αυτοσαρκασμό αλλά στην ουσία ετεροσαρκάζει. . .


Δημήτρης Τσατσούλης
Θεατρολόγος, κριτικός λογοτεχνίας
Παν/μιο Πάτρας
Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 388

Κατά συρροήν, Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 260. ISBN: 960-211-381-2


. . . Με το "Κατά συρροήν", ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της μυθοπλασίας του συμμετέχουμε και σ' ένα σεμινάριο ιστορίας της τέχνης, με τις πάμπολλες αναφορές και παραπομπές του κειμένου στη μουσική, στη λογοτεχνία και στα είδη της, στις εικαστικές τέχνες και στις τεχνοτροπίες τους. Και όλα αυτά αρμονικά ενταγμένα στη ροή της αφήγησης χωρίς διδασκαλικό ύφος.
Ο διανοούμενος συγγραφέας είναι δε εμφανέστατος και στη χρήση του λόγου και του γλωσσικού ύφους, με τους έξυπνους λόγιους διάλογους, τις αποστροφές και τα λεκτικά παιχνίδια, που τελικά "υπονομεύουν" τη "σκοτεινή" ιστορία, δίνουν ένα ανάλαφρο τόνο και οδηγούν στην αναγνωστική απόλαυση. . .


Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΞΟΥΣΙΑ, 6. 4. 1998

Κατά συρροήν, Αθήνα, Νεφέλη, 1998. Σελ. 260. ISBN: 960-211-381-2


. . . Ο καθηγητής Μαρτινίδης γράφει μια αστυνομική νουβέλα που φλερτάρει με πολλά και διαφορετικά δείγματα του είδους :ο ίδιος στις τελευταίες παραγράφους του "Κατά Συρροήν" φανερώνει τις επιρροές του: Τζέημς Τσαίηζ, "Ρίπλευ" τις Π. Χάϊσμιθ, "Ακρόυντ", της Α. Κρίστι και φυσικά Όλιβερ Μπανκς ( "Ο χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ"). Άρα ακροβατεί μεταξύ αινίγματος, νουάρ, ιστορίας μυστηρίου με καλλιτεχνικό περιεχόμενο.
Τσιτάρει με πολλή επιτυχία τον Οσκαρ Ουάϊλντ, παίζει με τον αυτοσαρκασμό και την παρωδία και γράφει το πρώτο, μάλλον, ελληνικό campus novel αλά Ντέηβιντ Λοτζ. . .


Κ. Ξ. Γιαννόπουλος
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΕΠΟΧΗ, 7. 6. 1998

Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου, Τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής των θεάτρων στη Δύση, Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 266. ISBN: 960-211-423-1.


…Ο Πέτρος Μαρτινίδης έγραψε τη μελέτη "Μεταμορφώσεις του θεατρικού χώρου. Τυπικές φάσεις κατά την εξέλιξη της αρχιτεκτονικής των θεάτρων στη Δύση" προσκαλώντας μας να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της θεατρικής ιστορίας, σε συνδυασμό με δραματουργικά θέματα, αρχιτεκτονικές διευθετήσεις και την κοινωνική απήχηση του θεάτρου.
Με το βιβλίο επιδιώκει να δείξει πώς μπορεί να γεφυρώνονται οι διαφορές ανάμεσα στις "σαν αλήθειες" της θεατρικής δράσης από τη μια, με τις απτές αλήθειες του πραγματικού χώρου της αρχιτεκτονικής και της κοινωνίας από την άλλη…


Πάρη Σπίνου
Δημοσιογράφος
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 31. 1. 1999

Σε περίπτωση πυρκαϊάς, Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 290. ISBN: 960-211-471-1


… ο συγγραφέας μιλάει για τη σύγχρονη πραγματικότητα, περιγράφοντας τη διαρκώς εξαπλούμενη τάξη των μικροαστών και των μικρομεσαίων, των κομπιναδόρων οι οποίοι κλέβουν την Εφορία και το ΙΚΑ, εκείνων που εκμεταλλεύονται τους υπαλλήλους τους και παρενοχλούν σεξουαλικά τις γυναίκες στους εργασιακούς χώρους. Σκιαγραφεί γυναίκες που αντιστέκονται και γυναίκες έτοιμες για όλα, θίγει το ζήτημα της ανεργίας των πτυχιούχων, κάνει λόγο για τους τοκογλύφους, τους θαμώνες των σκυλάδικων, τους αετονύχηδες: "μια μπαρμπουτιέρα είναι ο κόσμος" διαβάζουμε. Υπογραμμίζει τη στάση εκείνων που ως νέοι είναι εναντίον κάθε εξουσίας αλλά στη συνέχεια αλλοτριώνονται και προσπαθούν να ενταχθούν στους κόλπους της, ανίκανοι να μην υποκύψουν στη γοητεία της, σημειώνει την παρουσία των Αλβανών, των πρόθυμων για κάθε λογής δουλειά.


Φίλιππος Φιλίππου
Συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Το ΒΗΜΑ, 30. 1. 2000

Σε περίπτωση πυρκαϊάς, Αθήνα, Νεφέλη, 1999. Σελ. 290. ISBN: 960-211-471-1


…Ο συγγραφέας συγκροτεί τη μυθοπλασία του μ' όλα τα στοιχεία της αστυνομικής αφήγησης (μυστήριο, δράση, αγωνία, φόνους, αίνιγμα), την τοποθετεί πειστικά στο τοπίο της Θεσσαλονίκης, την εμπλουτίζει με τοπικές και εθνικές πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, με εξαιρετική "κοινωνιολογική" ευστοχία…
Ο Π. Μαρτινίδης, γνώστης των μηχανισμών και των μοτίβων του νουάρ μυθιστορήματος, πλάθει με επιτυχία δίπλα στους εύκολα αναγνωρίσιμους, τυπικούς χαρακτήρες της κοινωνίας μας τον κλασσικό τύπο της μοιραίας γυναίκας που περιβάλλεται από μυστήριο, εκπέμπει σεξουαλικότητα, πυροδοτεί, άλλα και ανατρέπει τις εξελίξεις…
…Αν το "Κατά συρροήν" ήταν το πρόσχημα για ένα "μάθημα" ιστορίας της τέχνης απ' τον διανοούμενο συγγραφέα, εδώ κυριαρχούν οι αναφορές σε συγγραφείς και ήρωες των αστυνομικών, σύγχρονων και νουάρ μυθιστορημάτων…
…Ο Πέτρος Μαρτινίδης τελικά ξανακοιτάζει το αστυνομικό μυθιστόρημα σχολιάζοντας παράλληλα την κοινωνία μας και τις σχέσεις της σε αρκετές και ποικίλες εκφάνσεις τους και συνεισφέρει στην ανάδυση και την καταγραφή του είδους αυτού στην περιοχή της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.


Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 16. 1. 2000

Παιχνίδια μνήμης, Αθήνα, Νεφέλη, 2001. Σελ. 250. ISBN: 960-211-592-0


…Ο Πέτρος Μαρτινίδης περνά τώρα σε ένα ακόμη αστυνομικό μυθιστόρημα στο οποίο, ένας ιδιότυπος και εκ των πραγμάτων περιθωριοποιημένος διανοούμενος εμπλέκεται (έστω και πίσω από την πόρτα του κελιού του) σε μια φορτωμένη με περίεργες διασυνδέσεις, σκοτεινά σημεία και, πρωτίστως, αξιόποινες πράξεις, ιστορία…
…Σε ό,τι αφορά τους ίδιους τους μυθιστορηματικούς πρωταγωνιστές του, ο Μαρτινίδης επανακάμπτει στην τυπολογία που γνωρίσαμε και στα προηγούμενα βιβλία του: πανεπιστημιακοί καθηγητές, ερευνητές με περγαμηνές και ελεύθεροι παντός θεσμού ουμανιστές συνδυάζονται με καλοβαλμένους αστούς και με επαγγελματίες του ποινικού συστήματος, για να δημιουργήσουν ένα πολύχρωμο και πολυλειτουργικό κολάζ…
… Και τα "Παιχνίδια μνήμης" διαβάζονται σε κάθε περίπτωση όχι μόνο ευχάριστα, αλλά και με αληθινή προσμονή (να πω προσδοκία;) για την τελική τους έκβαση. Για όσους επιπροσθέτως δεν νιώθουν εξοικειωμένοι με το αστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, ο χώρος (σε πλήθος στιγμές υποβλητικά φωτισμένος) συνιστά έναν ξεχωριστό παράγοντα έλξης για το ξετύλιγμα, όπως και για την εν συνόλω ανέλιξη του μύθου.


Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 8. 7. 2001