Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Παν/μιο Αθηνών, Ιστορία και Πολιτισμούς στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι, Ιστορία της Αμερικάνικης Πόλης στην Νέα Υόρκη καθώς και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει εργαστεί ως μεταφράστρια, επιμελήτρια εκδόσεων, και καθηγήτρια της Ιστορίας του Κινηματογράφου. Αρθρογραφεί επίσης σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.

Εργογραφία

Διηγήματα

'Μέρες που έμοιαζαν με μανταρίνι' Αιγόκερως, Αθήνα, 1990
'Το εναέριο τραίνο στο Στίγλουελ', Δελφίνι, Αθήνα, 1992
'Αλφαμπετ Σίτι' Δελφίνι, Αθήνα, 1994

Κινηματογράφος

'Ιστορία του Παγκόσμιου Κινηματογράφου 1976-1992'
Αιγόκερως, Αθήνα, 1993, ΙSBN 960-322-000-0, σελ. 304
'Κινηματογραφημένες Πόλεις', Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1989,
ISBN 960-224-211-6, σελ. 208
Μονογραφίες: Τζον Κασσαβέτης, Αιγόκερως, Αθήνα, 1985
Φρανσουά Τρυφφώ, Αιγόκερως, Αθήνα, 1986
Γαλλικός Κινηματογράφος, Αιγόκερως, Αθήνα, 1987
Νέος Αγγλικός Κινηματογράφος, Αιγόκερως, Αθήνα, 1988

Μυθιστορήματα

'Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης', Πόλις, Αθήνα, 1996,
ΙSBN 960-7478-21-5, σελ. 272
'Αύριο μια άλλη χώρα', Πόλις, Αθήνα, 1997,
ISBN 960-7478-52-5, σελ. 320
'Ο υπόγειος ουρανός', Πόλις, Αθήνα, 1998,
ISBN 960-7478-40-1, σελ. 214
'Η Μαριόν στα ασημένια νησιά και τα κόκκινα δάση', (Παιδική Λογ.).
Πατάκης, Αθήνα, 1999, ISBN 960-378-104-5
'Το εργοστάσιο των μολυβιών' Πατάκης, Αθήνα, 2000,
ISBN 960-378-389-7, σελ. 416

Μεταφράσεις

Βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου πρόκειται να μεταφραστούν στα Γερμανικά και Εβραϊκά.

Η συγγραφέας
ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Προσεγγίζοντας τη Σώτη Τριανταφύλλου ως συγγραφέα μυθιστορημάτων δεν μπορείς να παραγνωρίσεις την συνολική πνευματική και επιστημονική δραστηριότητά της η οποία εκτείνεται σε πολλά επίπεδα.
Από την φοίτησή της στην Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών μέχρι σήμερα διήλθε ευδοκίμως το στάδιο της διδασκαλίας δύο ξένων γλωσσών, κατέθεσε δύο διδακτορικά σε ξένα Πανεπιστήμια, ειδικεύτηκε στην ιστορία της αμερικανικής πόλης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφράστρια, δίδαξε ιστορία του κινηματογράφου και δημοσίευσε 9 βιβλία (μελέτες - διηγήματα - μυθιστορήματα).
Αποδεικνύεται έτσι ως μία εκ των πλέον παραγωγικών δημιουργών που δεν λεηλατεί τη γνώση - πράγμα που πολύ συχνά χαρακτηρίζει τους πολυπράγμονες.

Σταθερό σκηνικό στην αφηγηματική δράση της Σώτης Τριανταφύλλου αποτελούν οι κοσμοπόλεις, οι μεγάλες πρωτεύουσες, στις οποίες κατ' εξοχήν κινήθηκε και κινείται αφήνοντας το ίχνος της η ρόδα της ιστορίας του ανθρώπου είτε στο πολιτικό επίπεδο είτε στην περιοχή της τεχνολογικής εξέλιξης είτε στην διαμόρφωση των ατομικών συμπεριφορών από γενιά σε γενιά και από εποχή σε εποχή.
Για να γράψει τα βιβλία της ταξιδεύει στους χώρους της αφηγηματικής δράσης και συνήθως συναντά τους ήρωες τα φαντασίας της στα πρόσωπα καθημερινών ανθρώπων και - κατά δήλωσή της - καταληστεύει τη ζωή της και τη ζωή των φίλων της.
Στα μυθιστορήματά της η ιστορία λειτουργεί αυτόνομα ως ήρωας δίχως πρόσωπο.
Στο τελευταίο της μυθιστόρημα Το εργοστάσιο των μολυβιών ξεδιπλώνεται η ζωή τριών γενεών μιας οικογένειας για διάστημα 80 χρόνων, από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου ως τις πρώτες του 20ού αιώνα. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί ως πεδίο δράσεως των προσώπων του μυθιστορήματος μια περίοδο κατά την οποία συντελέστηκαν θεμελιακές κινήσεις της ιστορίας: αποικιοικρατία, μετανάστευση, ιεραποστολές, εξερευνήσεις, πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, περιπέτεια της σοσιαλδημοκρατίας, Οκτωβριανή επανάσταση, άνοδος του εθνικοσοσιαλισμού, σταλινισμός, καλλιτεχνικά κινήματα, ψυχιατρική και ψυχανάλυση, τεχνολογική επανάσταση, βαθμιαία απεξάρτηση των ανθρώπων από τις ηθικίζουσες αγκυλώσεις, διαφοροποίηση της ατομικής συμπεριφοράς.
Εξετάζοντας ένα μυθιστόρημα με τέτοιου μεγέθους πολυπροσωπία, απλωμένο σε οκτώ 10ετίες, μέσα σε τέτοιας έντασης και σημασίας γεγονότα, αισθάνεσαι πανικό για το αν είναι δυνατό να ελεγχθεί το υλικό και διαπιστώνεις όχι μονάχα ότι ελέγχθηκε αλλά πως το μυθιστόρημα λειτουργεί σαν μια περίπλοκη μηχανή με όλες τις συνδεσμολογίες ελεγμένες και τις συναρμογές της σφικτές έτσι ώστε οι διωστήρες να κινούνται συγχρονισμένα μετατρέποντας την ανάγνωση σε πραγματική απόλαυση καθιστώντας τον αναγνώστη συμπρωταγωνιστή και μετέχοντα της δραματικής πλοκής.
Το εργοστάσιο των μολυβιών μοιάζει με περίτεχνο υφαντό με χίλια μύρια σχέδια, καμωμένα με χίλια μύρια χρώματα και νήματα, με χίλιες δυο συμπλέξεις και περιπλοκές στο στημόνι του μυθιστορήματος. Είναι τέτοιου μεγέθους τεχνήτρα η συγγραφέας ώστε κατορθώνει να εντάξει στους ζωντανούς ήρωες του βιβλίου ως και τον ίδιο τον Λένιν και την Ρόζα Λούξεμπουργκ σε απ' ευθείας σχέση με τους μυθιστορηματικούς χωρίς να σοκάρει, χωρίς να υπονομεύει το μυθιστόρημα.

Το ιδεολογικό κέντρο της Σώτης Τριανταφύλλου είναι η αγάπη για τους άλλους, η βεβαιότητα ότι οι ανθρώπινες αξίες είναι εφικτές και ότι το όραμα της ευτυχίας είναι κάτι που μπορούμε να αγγίξουμε. Πιστεύει στην ανθρώπινη ευδαιμονία και στον εμπλουτισμό της ζωής κάθε μέρα. Υποστηρίζει τις αριστερές ανθρωπιστικές αξίες και θεωρεί πως ολόκληρος ο κόσμος είναι το χωριό μας.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης
Ποιητής

Τι έγραψε ο Τύπος για τα βιβλία της
ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ
(αποσπάσματα από κριτικές και συνεντεύξεις)

Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης, Αθήνα, Πόλις, 1996 Σελ. 272. ISBN: 960-7478-21-5

…Το "Σάββατο βράδυ" αποτελεί έναν ύμνο στη μαγεία που ασκεί η Νέα Υόρκη και, ταυτόχρονα, ένα τρυφερό και νοσταλγικό χρονικό για τους φίλους που χάνονται στην πόλη, παρασυρμένοι στη δίνη του ξενυχτιού, των ποτών και των ναρκωτικών ή που τακτοποιούνται στη συμβατική οικογενειακή ζωή, εγκαταλείποντας τα ζωηρά τους όνειρα και τις ανατρεπτικές τους ιδέες…

Η Τριανταφύλλου διαθέτει εντυπωσιακή αφηγηματική άνεση και χρησιμοποιεί με μέτρο και σύνεση τις εμφανείς γνώσεις της γύρω από τη σύγχρονη μουσική, τον κινηματογράφο και την αμερικανική λογοτεχνία. Το "Σάββατο βράδυ" είναι ένα εύστροφο και ενδιαφέρον βιβλίο, που διαβάζεται απνευστί…

Δημήτρης Δασκαλόπουλος
Ποιητής, βιβλιογράφος
Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ

Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης

…Θα λέγαμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια σχεδίαση της γενιάς που έζησε τη νεότητά της μέσα στη δεκαετία του '80, μεγάλωσε μέσα στην πτώση και στην ήττα, αλλά συνέχισε να ονειρεύεται. Μια γενιά ανθρώπων που συνεχίζει να προσδοκά, έστω και χαμηλόφωνα, την ευτυχία των αγγέλων…
Το Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης είναι μια πολύτιμη εισφορά στη μεγάλη περιπέτεια του έρωτα, της μοναξιάς, του πάθους, ένα ευχάριστο ευτυχές δοκίμιο της απώλειας. Ανυπομονούμε ήδη για το επόμενο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου…

Φιλήμων Καραμήτσος
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΒΑΒΕΛ

Αύριο μια άλλη χώρα, Αθήνα, πόλις, 1997. Σελ. 320. ISBN: 960-7478-52-5

Ηρακλής Παπαλέξης: Πρόθεσή σου με το Αύριο, μια άλλη χώρα ήταν να γράψεις ένα πολιτικό μυθιστόρημα ή ένα μυθιστόρημα με φόντο την πολιτική;

Σώτη Τριανταφύλλου: …Το "Αύριο, μια άλλη χώρα" είναι η ιστορία μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας μέσα στην ιστορία μιας ευρύτερης μεσοαστικής οικογένειας. Οι άνθρωποι αυτοί - οι μεγάλοι και οι μικροί - συνδέονται αναπόφευκτα με όσα συμβαίνουν στη χώρα, στον κόσμο γύρω τους, τίποτα δεν μπορεί να τους αφήσει ανεπηρέαστους ακόμα κι όταν προσπαθούν (όπως η Έφη) να κλείσουν τις κοινωνικές ταραχές και τις αδικίες έξω απ' το σπίτι τους. Με την έννοια αυτή το Αύριο, μια άλλη χώρα είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα: μιλάει για μια οικογένεια που, αν και σχετικά προνομιούχα, στερείται ό,τι είναι πιο σπουδαίο σ' αυτό τον κόσμο: τη δημοκρατία. Επίσης, καταγράφει τη ατμόσφαιρα μιας εποχής, τα γεγονότα της δεκαετίας του '60…

Περιοδικό ΔΙΑΒΑΖΩ Νο 375, Ιούνιος 1997

Αύριο μια άλλη χώρα

…Βασικοί πρωταγωνιστές στο "Αύριο" δύο μικρά παιδιά που παρακολουθούν και αφηγούνται τη ζωή της οικογενείας τους και μέσα από αυτήν, το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Γραφή αβίαστη, κείμενο ζωντανό, εικόνες που φωτογραφίζουν χωρίς να σταματούν σε επιφανειακά γεγονότα, αφήνοντας τον αναγνώστη να προχωρήσει βαθύτερα, να δει και να νιώσει τον παλμό και τη ζωντάνια μιας χώρας που ήταν κάποτε δική μας.

Νίκη Αναστασέα
Συγγραφέας
Περιοδικό VOTRE BEAUTE, Iούνιος 1997

Αύριο μια άλλη χώρα

…Χωρίς νοσταλγική διάθεση και εξωραϊσμούς αλλά με πολύ πολύ χιούμορ το βιβλίο περιγράφει το πώς μεγάλωσαν οι σημερινοί [συν/πλην] σαραντάρηδες: με μπόλικο κινηματογράφο, τρανζιστοράκια κάτω από το μαξιλάρι, τον Ελβις στο "Βίβα Λας Βέγκας", album με φωτογραφίες ηθοποιών και το κυριότερο χωρίς τηλεόραση. Και εξηγεί ίσως το πάθος τους/μας για την Αθήνα, που κατά το βιβλίο "…γλεντάει. Ξενυχτάει στα αναψυκτήρια και στις βεγγέρες. Στο μεταξύ χτίζονται καινούριες πολυκατοικίες - καινούριες συνοικίες. Είναι ένα τοπίο μαγικό … οι μεγάλοι έχουν ένα σωρό μυστικά και οι μικροί ένα σωρό απορίες - και μυστικά επίσης".
Το βιβλίο, χωρίς να έχει τη φιλοδοξία να τα πει όλα, λέει πάρα πολλά. Διαβάζεται απνευστί και αφήνει τη γλυκόπικρη γεύση του βερμούτ…

Χίλντα Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΖΟΟ, Ιούνιος 1997

Ο υπόγειος ουρανός, Αθήνα, Πόλις, 1998. Σελ. 214 ISBN: 960-7478-40-1.

Γιάννης Κεσσόπουλος: Ποιο είναι με λίγα λόγια το περιεχόμενο του τελευταίου βιβλίου σας "Ο υπόγειος ουρανός";

Σώτη Τριανταφύλλου: "Ο Υπόγειος ουρανός" είναι ένα μυθιστόρημα με τρία επίπεδα (τουλάχιστον τρία - ελπίζω!): το ένα είναι οι Ελληνοαμερικανοί δεύτερης γενιάς, οι οικογένειες που έγιναν οικογένειες στο βιομηχανικό περιβάλλον των μεσοδυτικών πολιτειών. Το δεύτερο είναι οι νέοι άνθρωποι σήμερα, οι εικοσάρηδες των χαμηλών κοινωνικών τάξεων (όχι όμως οι προλετάριοι ή οι περιθωριακοί: οι ήρωες του Υπόγειου ουρανού, όπως και οποιουδήποτε άλλου βιβλίου έχω γράψει, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που οι δημοσιογράφοι ονομάζουν "περιθώριο"). Το τρίτο επίπεδο είναι η περιπλάνηση, η αναζήτηση ενός ονείρου - όχι η πραγματοποίησή του. Ο 'Υπόγειος ουρανός' είναι ένα μυθιστόρημα για το πόσο γλυκός και μαζί σκληρός είναι ο κόσμος. Και για το πόσο καλοί κι αδέξιοι κι ανήμποροι είναι οι άνθρωποι. Επίσης είναι ένα μυθιστόρημα που θέλει (δεν ξέρω αν καταφέρνει) να ενσωματώσει την αμερικανική και την ελληνική λογοτεχνική εμπειρία και παράδοση - από τη μεταναστευτική περιπέτεια των Ελλήνων μέχρι την εσωτερική μετανάστευση των φτωχών Αμερικανών την εποχή της οικονομικής κρίσης".

Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 10-1-1999

Ο υπόγειος ουρανός

Ένα μυθιστόρημα "δρόμου", ένα μυθιστόρημα φυγής, με ήρωες νεαρούς Αμερικανούς πρώτης γενιάς, παιδιά μεταναστών, που αναζητούν -στα τέλη της δεκαετίας του 80 - το "αμερικανικό όνειρο" στις ακτές της Καλιφόρνια, τρέχοντας στον δρόμο 66, σε αυτήν τη σπονδυλική στήλη της αμερικανικής μυθολογίας, με "πειραγμένα" αυτοκίνητα, τα περίφημα χοτ-ροντ, και με διαρκές σάουντρακ μουσικές του Γουές Μοντγκόμερι και του Τσετ Μπέικερ, είναι το καινούργιο μυθιστόρημα της Σώτης Τριανταφύλλου, Ο Υπόγειος Ουρανός.
… Ο Υπόγειος Ουρανός δεν είναι, λοιπόν, μόνο το μυθιστόρημα μιας ματαιωμένης νεότητας. Είναι, επίσης, ένα μυθιστόρημα για τη μετανάστευση, γι' αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια της αναζήτησης μιας καλύτερης τύχης, για τους χιλιάδες ανώνυμους ήρωες της αναγκαστικής φυγής - που αρχίζουν να βρίσκουν, επιτέλους, τη λογοτεχνική έκφρασή τους.

Νίκος Μπακουνάκης
Ιστορικός, δημοσιογράφος
Περιοδικό ΔΙΦΩΝΟ, Αύγουστος 1998

Ο υπόγειος ουρανός

…Η Σώτη Τριανταφύλλου συναντά και παραπέμπει στους συγγραφείς της λογοτεχνίας της περιπλάνησης και του δρόμου, όπως στον Τζον Στάινμπεκ, στον Τζακ Κέρουακ κ.λ.π.
Η συγγραφέας συνέθεσε τελικά ένα μυθιστόρημα αξιώσεων και πολλαπλών αναγνώσεων, με αβίαστη αφηγηματική ροή και ακριβολόγα, λιτή, χωρίς επιτήδευση γραφή.

Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΞΟΥΣΙΑ, 11-5-1998

Ο υπόγειος ουρανός

…σπάνιος συνδυασμός φυσικής/άμεσης αφήγησης, με διεισδυτική αλλά και ευαίσθητη κατανόηση των χαρακτήρων και με αλάθητη αίσθηση της δομής. Οριακή ευαισθησία αλλά καθαρή από συναισθηματισμούς. Θετικότητα της αφήγησης που οριακά επεκτείνεται με μια πραγματολογική γείωσή της και όχι με μια επιτηδευμένη - άρα άσκοπη - τεκμηρίωση.

Βαγγέλης Αθανασόπουλος
Καθηγητής Παν/μίου Αθηνών
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 398,
Ιούλιος - Αύγουστος 1999

Το Εργοστάσιο των μολυβιών, Αθήνα, Πατάκης, 2000 ISBN: 960-378-389-7

…Να, λοιπόν, ένα αισιόδοξο βιβλίο για το πέρασμα από τον 19ο αιώνα στον εικοστό, στην εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων, του σιδηροδρόμου, του κινηματογράφου. Να ένα βιβλίο που χρησιμοποιεί το παρελθόν για να αποδείξει ότι η ανθρώπινη ουσία παραμένει αναλλοίωτη και ότι περισσότερο από τις γοητευτικές εποχές αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τους γοητευτικούς ανθρώπους. Το "Εργοστάσιο των μολυβιών" είναι ένα βιβλίο γεμάτο χιούμορ…

Αμάντα Μιχαλοπούλου
Συγγραφέας
Εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το εργοστάσιο των μολυβιών

Στο συναρπαστικότερο και εντελέστερο μέχρι σήμερα μυθιστόρημά της, η Σώτη Τριανταφύλλου συνδιαλέγεται με πρόσωπα μεγάλου διαμετρήματος όπως ο Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η Αλεξάντρα Κολοντάι, ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι. Από το πάνθεον των επιφανών ανδρών και γυναικών της τελευταίας εκατονταετίας επιλέγει μερικές από τις πιο συνταρακτικές προσωπικότητες, τις εντάσσει στο περιβάλλον της ιστορίας της και τις κάνει πιο οικείες…
Εντυπωσιακότατη θεωρώ την ανοδική εξέλιξη της συγγραφέας από βιβλίο σε βιβλίο, από το περιορισμένο στο ευρύτερο, που σε κάνει να σημειώσεις τη σημαντική παρουσία της στη σύγχρονη λογοτεχνία μας.

Λίλυ Εξαρχοπούλου
Συγγραφέας
Περιοδ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Νο 408, Ιούνιος 2000

Το εργοστάσιο των μολυβιών

…Η Τριανταφύλλου παρουσιάζει, νομίζω, μιαν αρκετά προσεγμένη και κεντραρισμένη δουλειά, δημιουργώντας ένα μυθιστόρημα με εμφανείς σκοπούς και προθέσεις: τόσο οι κεντρικοί της ήρωες όσο και τα πρόσωπα που συνδέονται κατά τον ένα ή τον άλλον τρόπο μαζί τους σπεύδουν να παρακολουθήσουν την εποχή τους στις πιο προωθημένες κινήσεις και εκδοχές της…
Το "Εργοστάσιο των μολυβιών" έχει ύφος, χρώμα και ατμόσφαιρα και είναι ένα ευχάριστο και συνάμα ανάλαφρο βιβλίο, χωρίς να γίνεται ποτέ ούτε ελαφρό ούτε εύκολο.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 14-4-2000

Το εργοστάσιο των μολυβιών

…Η συγγραφέας μέσα από τους ήρωές της και τις σκέψεις τους φαίνεται να θέλει να ρίξει μια δεύτερη ματιά στην ιστορία, να ανακαλύψει τι πήγε στραβά και τα όνειρα έμειναν όνειρα, και οι επαναστάτες έγιναν καθεστώς. Μέσα από τις σελίδες της παρελαύνουν ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Μαγιακόφσκι, ο Ρεμπώ και άλλοι πολλοί. Ποιητική αδεία φτιάχνει μια δική της ιστορία που ίσως να είναι πιο σωστή από εκείνη που μας δίδαξαν, αλλά και ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα από εκείνα που λίγοι θα τολμούσαν να γράψουν. Και μας ταξιδεύει, και μας παρασύρει, και μας ενθουσιάζει, και μας εκπλήσσει… Όσο βγαίνουν τέτοια βιβλία μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον της ελληνικής λογοτεχνίας με αισιοδοξία.

Λάκης Φουρούκλας
Δημοσιογράφος
http: www/in.gr. 30-5-2001

Ένα εστιατόριο που το λένε Le ventre de Paris

Ο παππούς μου ήτανε δάσκαλος. Είχε πάει στην παιδαγωγική ακαδημία πριν απ' τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο κι όταν ο πόλεμος τέλειωσε διορίστηκε στην Κόρινθο που ήτανε τότε ένα χωριό. Το Πάσχα του '19, πήγε στην Αθήνα να δει τον αδερφό του, να ράψει καλοκαιρινό κοστούμι και ν' αγοράσει καινούργιο καπέλο από ένα πιλοποιείο στην οδό Δώρου. Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα, στη γιορτή του θείου του του Γιώργου, γνώρισε τη γιαγιά μου - Ηλέκτρα τη λέγανε. μόλις την αντίκρισε, αποφάσισε να την παντρευτεί. Δεν είχε δει ποτέ άλλη που να' ναι τόσο ωραία και τόσο ξανθιά, τόσο λεπτή και τόσο άσπρη. Και μαζί, τόσο χαμογελαστή και με μάτια τόσο γαλανά. Ακουμπούσε με την πλάτη στον τοίχο και φαινόταν όλα να τα παρατηρεί κι όλα να τα καταγράφει, αλλά δεν μιλούσε πολύ· φορούσε φουστάνι απ' το Παρίσι κι έτρωγε λίγο, με μικρές πιρουνιές, σα να δοκίμαζε αν ήτανε καλά τα φαγητά. Ο παππούς την κοιτούσε και τον κοιτούσε κι εκείνη, χαμογελώντας με το χαμόγελο της Τζοκόντας. Έτσι, ο παππούς ζήτησε μετάθεση για την Αθήνα, κι επειδή ήτανε φίλος του Βενιζέλου, του τη δώσανε: το Σεπτέμβρη, κατέφθασε στην Αθήνα, με δυο χαρτονένιες βαλίτσες, δυο καπέλα και δυο κομπολόγια, ένα κόκκινο κι ένα κεχριμπαρί. Το κόκκινο το 'παιζε όταν ήτανε θυμωμένος, το κεχριμπαρί όταν ήτανε ήρεμος.
Ο παππούς και η γιαγιά παντρεύτηκαν τα Χριστούγεννα του '20 κι ο παππούς ήτανε τόσο ευτυχισμένος που η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές δεν τον πείραξε καθόλου. ήταν ευτυχισμένος που είχε πάρει την ωραιότερη κοπέλα της Αθήνας και που οι εργένικες μέρες του είχαν τελειώσει. Και ανυπομονούσε να νοικοκυρευτεί, να' χει μια γυναίκα να τον περιμένει το μεσημέρι και να του φτιάχνει σπιτικό φαΐ.
Όμως ούτε νοικοκυρεύτηκε, ούτε σπιτικό φαΐ έφαγε.
Μόλις παντρεύτηκαν, πήγαν να μείνουν στο Θησείο, στο σπίτι που πήρε προίκα η γιαγιά. Ήταν ένα πέτρινο σπίτι με κεραμοσκεπή κι ένα μεγάλο οπωρόκηπο: απ' το παράθυρο της σάλας έβλεπες την Ακρόπολη. Η γιαγιά έφερε μαζί της στο καινούργιο σπίτι μια ολόκληρη φορτωσιά γλάστρες με γεράνια, ντάλιες και φίκους ροδίτικους. η μάνα της της έδωσε κι ένα σωρό κεντήματα, σεντόνια και κατσαρολικά αλλά εκείνη τα 'χωσε σε μια γωνιά και τα ξέχασε. κι από τότε που μπήκαν στο σπίτι του Θησείου καθότανε στον κήπο και κένταγε μαντίλια με το μονόγραμμά της ή διάβαζε γαλλικά μυθιστορήματα. Φύτεψε γαρίφαλα και γιασεμιά κι ένα σωρό λαχανικά γιατί έκαναν, είπε, ωραία φύλλα, μωβ, ανοιχτοπράσινα και σκουροπράσινα: ντοματιές, κολοκυθιές, μαρούλια και μπρόκολα - κι όταν δεν σκάλιζε τον κήπο της, έκανε περιπάτους στη γειτονιά, ή πήγαινε επισκέψεις στις θείες της και στις ξαδέρφες της. Να μαγειρεύει δεν ήξερε: ούτε ήξερε ότι έπρεπε να μαγειρεύει. Όταν έμενε ακόμα με τους γονείς της, καθόταν στο δωμάτιό της και διάβαζε Ζολά, Φλωμπέρ και τέτοια, ή πήγαινε εκδρομές στο Φάληρο με τα ξαδέρφια της. η μάνα της δεν την είχε μάθει να φτιάχνει ούτε ένα βραστό αυτό - έλεγε, "Όταν θα 'ρθει ο καιρός, θα μάθει". Ήτανε μοναχοκόρη, είχε δυο μεγαλύτερους αδερφούς - την είχανε στα ώπα - ώπα.
Κάθε πρωί από τότε που η γιαγιά παντρεύτηκε τον παππού, πήγαινε μέχρι το εμπορικάκι κι έπαιρνε μισή οκά τυρί, μια φραντζόλα ψωμί, μερικές ελιές. έτρωγε ένα κομματάκι τυρί, μια ελιά, ή ένα αυγό μελάτο κι άφηνε τα υπόλοιπα για τον παππού. Και σε λίγο καιρό, έκοβε λαχανικά απ' τον οπωρόκηπο, και φρούτα - μανταρίνια κυρίως - και καθότανε και τα έτρωγε με μικρές μικρές μπουκιές. Στη αρχή ο παππούς κόντεψε να τρελαθεί - την πρώτη μέρα, όταν γύρισε απ' το σχολείο, τη ρώτησε δειλά -δειλά: Δεν θα φάμε τίποτα;
Η γιαγιά τον κοίταξε απορημένη. Τα μάτια της ήταν πολύ μεγάλα και λίγο τρομαγμένα. Ο παππούς στενοχωρήθηκε και δεν είπε τίποτα, μονάχα πήγε στον μπακάλη κι αγόρασε αυτά, λαρδί, λάδι, μακαρόνια, φακές, και βάλθηκε να μαγειρεύει. Ήξερε κάπως να μαγειρεύει γιατί είχε φύγει μικρός από το σπίτι για να σπουδάσει στην Ακαδημία: είχε μείνει μοναχός του σ' ένα δωμάτιο για δύο χρόνια και μετά είχε πάει στον πόλεμο, είχε σκληραγωγηθεί.
Έτσι, το πρωί, η γιαγιά χτενιζόταν μπροστά στον καθρέφτη της κι ο παππούς έφτιαχνε τον καφέ: μερικές φορές ο καφές χυνόταν απ' το μπρίκι και χάνονταν οι φουσκάλες του, και άλλοτε ήταν πολύ βαρύς και άλλοτε πολύ ελαφρύς. Όμως, όπως και να 'ταν, τον έπιναν μαζί κι έλεγαν διάφορα για τον καιρό, για το σχολείο, για τα παιδικά τους χρόνια, για τον πόλεμο - ο παππούς ήθελε να πει κάτι και για το μαγείρεμα αλλά δεν έλεγε, φοβότανε μήπως τη στενοχωρήσει και χαλάσει η ομορφιά της.
Έπειτα, η γιαγιά έμεινε έγκυος κι όταν του το'πε εκείνος σηκώθηκε απ' την καρέκλα κι άρχισε να χορεύει: την πήρε απ' τη μέση και τη σήκωνε ψηλά. ήθελε να κάνουνε πολλά παιδιά. Η γιαγιά όμως έκλαιγε κι έλεγε πως φοβάται ότι θα χοντρύνει. Ο παππούς απόρησε: το μόνο ελάττωμα της γιαγιάς ήτανε τ' ότι της έλειπε κρέας, της έλειπαν οι ροδαλές πτυχές που 'χαν οι άλλες καλλονές της Αθήνας. Μάλιστα, πολλοί νομίζανε πως ήτανε φθισικιά, πως οι μέρες της ήτανε μετρημένες. και λέγανε: Κρίμα κι είναι τόσο όμορφη, έχει ξανθά μαλλιά, κτλ. Ο παππούς νευρίαζε που το λέγανε αυτό.
Λέγανε κι άλλα: επειδή η γιαγιά δεν πήγαινε μαζί με τις άλλες γυναίκες στην αγορά, είχανε καταλάβει πως δεν μαγείρευε. Μερικές κουνούσανε το κεφάλι τους, νόμιζαν πως η γιαγιά είναι τρελή, πως της πέφτουνε τα πράματα απ' τα χέρια, πως είναι άχρηστη και κακομαθημένη. Άλλες τη ζηλεύανε για την τύχη της, που είχε δηλαδή άντρα να της τα δίνει όλα έτοιμα στο χέρι.
Και τον παππού τον κακολογούσανε πίσω απ' την πλάτη του. Λέγανε, μωρέ κελεπούρι που πήρε ο χριστιανός, κάθεται ολημερίς στον κήπο και μυρίζει τα λουλούδια. Ή - χειρότερο ακόμα - κάθεται και μασουλάει καρότα σαν κουνέλι.